03 Νοεμβρίου 2024
Η προσπάθεια να μπλοκάρουν τα έκτακτα καραβάνια ανθρώπων αλληλέγγυων στις περιοχές που επλήγησαν από τις πλημμύρες δεν μπορεί να εξηγηθεί με πρακτικούς λόγους, επιβραδύνουν τους θεσμούς, αλλά με την προσπάθεια να αρνηθούν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και να κρύψουν το γεγονός ότι ο συναγερμός δόθηκε καθυστερημένα.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που βρίσκονται ψηλά, και συμβαίνει όλο και πιο συχνά παντού, φοβούνται την πρωτοβουλία από τα κάτω, τη λαϊκή κινητοποίηση και κυρίως την οργή και τη δράση των νέων, γιατί στις σχέσεις αλληλεγγύης δημιουργείται κριτικό πνεύμα, αυτονομία.
Σύμφωνα με τον Guido Viale, αυτοί οι εθελοντές μπορούν να αποτελέσουν το έμβρυο μιας θεμελιώδους ετερογενούς κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής εναλλακτικής.
Οι φωτογραφίες σε αυτό το άρθρο είναι από τη Fira Alternativa Valencia, έναν χώρο κριτικής σκέψης και κατανάλωσης στη Βαλένθια, όπου χιλιάδες άνθρωποι αυτοοργανώθηκαν αυθόρμητα μετά την πλημμύρα
Δεν είναι περίεργο που ο πρόεδρος της Αυτόνομης Κοινότητας της Βαλένθια, Carlos Mazòn, προσπαθεί να μπλοκάρει τα καραβάνια των νέων και των αλληλέγγυων που συρρέουν στις περιοχές που επλήγησαν από την πλημμύρα για να φέρουν τη βοήθειά τους – νερό, φαγητό, στεγνά ρούχα, κουβέρτες, φάρμακα – και να φτυαρίσουν τη λάσπη, να ελευθερώσουν όσους έχουν μείνει φυλακισμένοι από αυτήν, να σώσουν ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. «Λέω στους εθελοντές – είπε – γυρίστε σπίτι».
Γιατί
Πρώτον, επειδή είναι ένας δεξιός και κλιματικός αρνητής. δεν θέλει να εξαπλωθεί η άμεση αντίληψη για τις διαστάσεις της καταστροφής, η οποία αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερη από όσα έχουν διαπιστωθεί μέχρι τώρα. Είναι ένας που, όπως λέει ο Altan, νομίζει ότι «η λεγόμενη κλιματική αλλαγή μας αιφνιδιάζει εδώ και χρόνια». Συνεπώς, δεν συνέβη τίποτα που να δικαιολογεί την παρουσία αυτών των εθελοντών. Έπειτα, για να κάνει να ξεχάσει ο κόσμος ότι δεν είχε σημάνει συναγερμό και, όντως, ότι είχε καθησυχάσει τους συμπολίτες-ψηφοφόρους του όταν μπορούσε ακόμη να σώσει πολλούς από αυτούς. Αντίθετα, κρούει τώρα τον κώδωνα του κινδύνου, για να μπλοκάρει τις προσπάθειες διάσωσης: «Οι δρόμοι μπορεί να καταρρεύσουν» προειδοποιεί, γιατί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν έχει τελειώσει. Μετά πάλι, διότι θέλει να ελέγχει τα πάντα. Πράγματι, εμπόδισε και τους πυροσβέστες της μισητής Καταλονίας να έρθουν να προσφέρουν τη βοήθειά τους, οι ντόπιοι είναι αρκετοί, φτάνουν, οι οποίοι όμως τα πήραν στο κρανίο…
Αλλά, πάνω απ’ όλα, γιατί φοβάται τον εθελοντισμό, την πρωτοβουλία από τα κάτω, τη λαϊκή κινητοποίηση και κυρίως τον ακτιβισμό των νέων, διότι στις ενεργές σχέσεις αλληλεγγύης δημιουργούνται οργάνωση, κοινότητα, κριτικό πνεύμα, αυτονομία: οι προϋποθέσεις ενός εναλλακτικού προσανατολισμού σε εκείνη την υποτέλεια, τον δισταγμό που επιτρέπει σε αυτούς που διοικούν να διαχειρίζονται τα πράγματα όπως θέλουν. Και από τον οποίο θα μπορούσε επίσης να γεννηθεί μια ριζικά εναλλακτική προοπτική στην αδράνεια με την οποία οι αρνητές, αλλά όχι μόνο αυτοί, συνεχίζουν τις μπίζνες τους προσπαθώντας να κρύψουν τους κινδύνους που διατρέχουν τη ζωή και τη συνύπαρξη όλων.
Οι σκέψεις προφανώς στρέφονται στους λεγόμενους «αγγέλους της λάσπης», τη θάλασσα των νέων που έσπευσαν αυθόρμητα να αντιμετωπίσουν τη ζημιά της πλημμύρας της Φλωρεντίας το 1966: μια κινητοποίηση που είχε εντυπωσιάσει εκείνους που ήδη αποδοκίμαζαν τον καταναλωτισμό, την αδιαφορία και παθητικότητα στους νέους εξήντα χρόνια πριν. Αλλά υπήρχαν, σε εκείνη την κινητοποίηση, τα αναγνωρίσιμα, αν και σε μεγάλο βαθμό μη αναγνωρισμένα, σημάδια εκείνης που ένα χρόνο αργότερα θα ήταν η έκρηξη του Εξήντα Οκτώ: πρώτα στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, μετά μεταξύ των νεαρών εργατών στα εργοστάσια και στη συνέχεια σε όλη την κοινωνία. Μια διαδικασία που καταγράφηκε αρχικά ως εξέγερση όχι χωρίς συμπάθεια στον καλώς σκεπτόμενο κόσμο, στη συνέχεια πλαισιώθηκε ως ο «ιδεολογικός εκφυλισμός» της, για να αρχειοθετηθεί οριστικά ως «χρόνια του μολυβιού».
Αυτό όμως που διέφυγε από τους σχολιαστές τότε και που ξεφεύγει ακόμα και σήμερα από τους οπαδούς της απαξίωσης του ’68, ήταν το γεγονός ότι παράλληλα με την εξέγερση και τη σύγκρουση, και ως έμπνευση τους και στήριξη, υπήρξε η ανακάλυψη της αλληλεγγύης, της αξίας των μη τυπικών σχέσεων μεταξύ ίσων, η δημιουργία ενός κοινοτικού πνεύματος και μιας κριτικής κουλτούρας που θα επέτρεπε σε αυτές τις κινητοποιήσεις να συνεχιστούν για σχεδόν δέκα χρόνια και ακόμη περισσότερο, ειδικά στην Ιταλία, αλλά λιγάκι σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό εξηγεί τις προσπάθειες που καταβάλλονται σε παγκόσμιο επίπεδο για να δυσφημιστεί, να αμβλυνθεί και στη συνέχεια να θαφτεί αυτό το πνεύμα για χρόνια.
Στη συνέχεια, για να έρθουμε πιο κοντά στην εποχή μας, μαζί με πολλά άλλα επεισόδια, είχαμε μια προεικόνιση του τι συμβαίνει σήμερα στη Βαλένθια με τον σεισμό της L’Aquila του απριλίου 2009. Μια εσκεμμένη -για λόγους συναίνεσης- υποτίμηση εκ μέρους των αρχών του κινδύνου, στέλνοντας εκατοντάδες ζωές στο σφαγείο και στη συνέχεια μια ακούραστη προσπάθεια να συντρίψει, δυστυχώς, με επιτυχία, την οργάνωση, με επικεφαλής κυρίως νέους ανθρώπους, η οποία είχε ξεκινήσει να δημιουργείται στους καταυλισμούς των εκτοπισμένων για να αντιμετωπίσει και να αναπληρώσει την εγκληματική διαχείριση της μετασεισμικής περιόδου από μέρος του Μπερλουσκόνι και της συμμορίας του.
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
