Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα σε αυτόν τον αγώνα σήμερα;
Πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά, για άλλη μια φορά, από την κλιματική και οικολογική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κλιματολόγος Valérie Masson-Delmotte, συμπρόεδρος της IPCC – η οποία δεν φαίνεται να είναι καθόλου ακτιβίστρια της άκρας αριστεράς – υπογράμμισε την ακραία σοβαρότητα της κατάστασης, κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς για την υποστήριξη των Soulèvements de la Terre στις 12 Απριλίου που μας πέρασε.
«Πού είναι ο πραγματικός κίνδυνος;» ρώτησε. «Είναι σε μια ανησυχητική ριζοσπαστική διαμαρτυρία που ενοχλεί ή στην κλιματική αδράνεια» αυτής που αποκάλεσε «την ανεπάρκεια των θεσμικών και πολιτικών απαντήσεων;».
Είναι σαφές ότι η δράση των Kρατών, αν και δεν είναι εντελώς ανύπαρκτη, είναι τελείως ανεπαρκής, έστω και μόνο για την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού (2015). Σε μια τόσο ζωτικής σημασίας κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όταν οι κατεστημένες δυνάμεις αποτυγχάνουν να αποστασιοποιηθούν από τα ιδιωτικά συμφέροντα που βρίσκονται στην προέλευση της καταστροφής, καθίσταται θεμιτή, ακόμη και επιβεβλημένη, η επίκληση μιας κατάστασης ανώτερης αναγκαιότητας για να δράσουμε.
Υπάρχει ένα καθήκον μη αποδοχής και ανυποταξίας. Περιλαμβάνει την ανάληψη της προοπτικής μιας αντιπαράθεσης που είναι πιο προσβλητική στις επιχειρησιακές της λεπτομέρειες και πιο γενική στην ίδια της τη φύση.
Είναι αυτονόητο ότι ο εχθρός δεν είναι αυτός ή εκείνος ο κυβερνήτης ή αυτός ή εκείνος ο υπερπλούσιος, αλλά το δίκτυο μερικών εκατοντάδων διεθνικών-διακρατικών εταιρειών, τραπεζών και επενδυτικών κεφαλαίων που κυριαρχούν την παγκόσμια οικονομία.
Ούτε είναι δύσκολο να εντοπιστεί στον καταναγκαστικό παραγωγισμό του καπιταλιστικού συστήματος, που καθοδηγείται από την επιταγή απεριόριστης συσσώρευσης και που δεσμεύεται από μια υποχρέωση εκθετικής ανάπτυξης, βασική αιτία της οικολογικής και κλιματικής καταστροφής.
Το χαρακτηριστικό της νέας γεωλογικής περιόδου στην οποία ταλαντευόμαστε, είτε την αποκαλούμε «Ανθρωποκαινική» είτε «Καπιταλόκαινη», είναι η επιταχυνόμενη υποβάθμιση της κατοικησιμότητας της Γης, η οποία θέτει σε κίνδυνο πολλά ζωντανά είδη, μεταξύ των οποίων και τον άνθρωπο.
Αναδύεται λοιπόν μια νέα γραμμή του μετώπου: αφενός εναντιώνεται στον κόσμο της Οικονομίας που για να διαιωνιστεί καταστρέφει αυτήν την κατοικησιμότητα και αφετέρου υποστηρίζει τις δυνάμεις που μάχονται ώστε η διατήρηση αυτής της κατοικησιμότητας να έχει προτεραιότητα επί των οικονομικών επιταγών.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν εξαφανίζει τις ταξικές σχέσεις που εγκαθίστανται μέσα στο καθεστώς παραγωγής, αλλά αναδεικνύει έναν άλλο μεγαλύτερο ανταγωνισμό, ο οποίος επηρεάζει την ίδια τη σχέση με την παραγωγή.
Έχετε απαριθμήσει πολλά εδάφη που αγωνίζονται, ταξινομημένα υπό την έννοια των «απελευθερωμένων χώρων». Είναι ένας από αυτούς η καταπολέμηση των mega εστιών;
Αυτοί οι «απελευθερωμένοι χώροι» δηλώνουν το πλήθος των συλλογικών τόπων και περιοχών όπου βιώνονται άλλες μορφές ζωής, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη λογική της αγοράς και του Κράτους. Δεν ισχυρίζονται ότι είναι εντελώς απαλλαγμένοι από αυτό. αλλά τουλάχιστον αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τους θανάσιμους περιορισμούς τους και να σκιαγραφήσουν τώρα άλλους πιο χαρούμενους και επιθυμητούς κόσμους.
Πρέπει να θεωρηθούν λιγότερο ως νησίδες που διατηρούνται στη μέση της καταιγίδας αλλά ως χώροι μάχης. Το πεδίο εφαρμογής τους μπορεί να είναι περιορισμένο, για παράδειγμα στην περίπτωση συνεταιριστικών χώρων που ασκούν αμοιβαία βοήθεια και σκιαγραφούν κοινές πρακτικές, όπως στην περίπτωση των συνοικιακών καντινών.
Anche la scelta coraggiosa di disertare Ακόμη και η θαρραλέα επιλογή να εγκαταλείψουν λαμπρές σταδιοδρομίες, που έγινε από γεωπόνους, επιστήμονες υπολογιστών ή άλλους, μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή ενός απελευθερωμένου χώρου.
Οτιδήποτε μας επιτρέπει να «αποκεφαλαιοποιήσουμε», δηλαδή να χαλαρώσουμε μέσα μας τη λαβή των τρόπων ζωής και των υποκειμενικοτήτων που διαμορφώνονται από τον κόσμο της οικονομίας, είναι εντάξει. Αυτοί οι απελευθερωμένοι χώροι μπορούν επίσης να λάβουν πιο ουσιαστικές διαστάσεις, όπως στο Zad of Notre-Dame-des-Landes, στην ελεύθερη συνοικία Lentillères, στη Ντιζόν, με συνεργατικές εμπειρίες όπως αυτή του Longo Maï ή, ακόμη πιο ξεκάθαρα, με την ζαπατιστική αυτονομία.
Non dissolvi una rivolta. 40 voci per Les Soulèvements de la Terre, Δεν διαλύεις μια εξέγερση. 40 φωνές για τις Εξεγέρσεις της Γης, Συλλογικό, Collective, Seuil, 2023. Μολαταύτα, nel caso della lotta contro i mega-bacini , στην περίπτωση του αγώνα κατά των μεγάλων δεξαμενών, δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για τη δημιουργία νέων απελευθερωμένων χώρων – ακόμα κι αν κάθε συλλογική κινητοποίηση δημιουργεί επίσης νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όπως συνέβη στους κυκλικούς κόμβους των Κίτρινων Γιλέκων.
Ποτέ δεν έγινε λόγος για τη δημιουργία ενός Zad στο Sainte-Soline, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Gérald Darmanin, ο οποίος επισήμανε μόνο αυτή την υποτιθέμενη «απειλή» για να καυχηθεί ότι απέτρεψε την πραγματοποίηση της.
Θα έλεγα μάλλον ότι η καταπολέμηση των μεγάλων ταμιευτήρων νερού, όπως και οι άλλες κινητοποιήσεις του Soulèvements, είναι μια στρατηγική μπλοκαρίσματος, διότι πρόκειται για ουσιαστική παρεμπόδιση της επέκτασης των υποδομών και της συνεχούς ανάπτυξης της παραγωγής.
Η στρατηγική πρόταση που ανέπτυξα στο Basculements προϋποθέτει το συνδυασμό αυτών των δύο καταγραφών δράσης, αφενός με μια συνεχή δυναμική επιβεβαίωσης των απελευθερωμένων χώρων και αφετέρου την όξυνση της σύγκρουσης που τείνει σε ένα γενικό μπλοκάρισμα της οικονομίας. [Jérôme Baschet, Basculements. Mondes émergents, possibles désirables, Αναδυόμενοι κόσμοι, δυνατοί επιθυμητοί. Paris, La Découverte, series: « Petits cahiers libres », 2021].
Οι μορφές αποκλεισμού θα ωφελούσαν επίσης εάν εξεταστούν σε όλες τις δυνατές τους μεθόδους: μπλοκάρισμα της παραγωγής μέσω απεργιών, διακοπή των ροών κυκλοφορίας, εμπόδιο σε μεγάλα έργα-σχέδια υποδομής και αφοπλισμός των παραγωγικών συγκροτημάτων, αλλά και αποκλεισμός της αναπαραγωγής – με την απεργία των σχολείων ή με τους μηχανικούς που δεν θέλουν πλέον να συνεργάζονται – του κόσμου της καταστροφής.
Ασφαλώς δεν πρόκειται να αντιπαραθέσουμε τις δύο καταγραφές δράσης. Αντίθετα, όσο περισσότερους χώρους έχουμε ελευθερώσει, τόσο περισσότερο μπορεί να αυξηθεί η ικανότητά μας να μπλοκάρουμε. και όσο περισσότερο εκτείνονται τα μπλοκ, τόσο περισσότερο προωθούν την ανάδυση απελευθερωμένων χώρων.
Θα έλεγες ότι οι lles Soulèvements de la Terre συμμετέχουν, κατά κάποιο τρόπο, στην αναδιαμόρφωση της μεγάλης επαναστατικής φιλοδοξίας;
Η χρήση του όρου «επανάσταση» είναι εν μέρει παγιδευμένη, αλλά εξακολουθεί να υπόκειται σε συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι να δοθεί υπόσταση στη δυνατότητα ενός μετακαπιταλιστικού κόσμου, απαλλαγμένου από την πατριαρχική και αποικιακή κυριαρχία.
Αυτή η προοπτική της χειραφέτησης δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί στην κλασική της μορφή, επεξεργασμένη με βάση τις παλιές αντιλήψεις για τη νεωτερικότητα: την πίστη στην πρόοδο και την αναπόφευκτη άνοδο των παραγωγικών δυνάμεων.
Την ιδέα μιας ενιαίας-μοναδικής ιστορικής διαδρομής της οποίας ο δυτικός κόσμος θα ήταν το πρότυπο και η πρωτοπορία· ή πάλι η νατουραλιστική οντολογία που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τη φύση και τον καθιστά κύριο και ιδιοκτήτη των πόρων της.
Το να ξανασκεφτούμε σήμερα μια αξιόπιστη προοπτική χειραφέτησης – την ίδια στιγμή μη παραγωγικίστικη, μη νατουραλιστική, μη ευρωκεντρική και πιθανώς μη κρατικίστικη – περιλαμβάνει το γεγονός ότι υπάρχει μια βαθιά κριτική των ιστορικών εμπειριών, μια ανθρωπολογική επανάσταση και η εμφάνιση πρωτοφανών καθεστώτων ιστορικότητας.
Συνεπάγεται επίσης την αποδοχή πως δεν υπάρχει μια μοναδική διέξοδος από τον καπιταλισμό, αλλά ότι πρόκειται για την οικοδόμηση «ενός κόσμου όπου υπάρχει χώρος για πολλούς κόσμους», όπως λένε οι ζαπατίστας.
Οι – Les Soulèvements de la Terre μου φαίνεται ότι μπορούν να συμπεριληφθούν σε αυτήν την προοπτική, όπως πολλά άλλα κινήματα στον κόσμο. Το ίδιο το όνομα του κινήματος προτείνει έναν μη ανθρώπινο ερμηνευτή και, κατά συνέπεια, 100.000 άνθρωποι φώναξαν μαζί: «Εμείς είμαστε η Γη που ξεσηκώνεται!».
Ο αγώνας δεν μπορεί πλέον να νοηθεί ως αποκλειστικά ανθρώπινος. Σε ένα άνευ προηγουμένου πλαίσιο καταστροφής των συνθηκών διαβίωσης σε αυτόν τον πλανήτη, η επίγεια κοινότητα είναι αυτή που καλείται να ξεσηκωθεί για να αποτρέψει την καταστροφή της, κάτω από τα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού ή, όπως είναι ίσως καλύτερα να πούμε σήμερα, υπό την επίδραση της πύρινης πνοής της εμπορικής ποσοτικοποίησης.
πηγή:Basta! Versione in lingua originale Έκδοση πρωτότυπης γλώσσας
Μετάφραση για Comune-info: marco calabria
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
