Τι σχέση έχει ο κινεζικός υπερηχητικός πύραυλος με την πανδημία του covid;
Ενώ μόλις βγαίνουμε σιγά σιγά από μια υγειονομική και ανθρωπιστική κρίση, σκοπός της οποίας ήταν να αποτρέψει εκατομμύρια ανθρώπους να πεθάνουν από τον ιό, να που η μαζική δολοφονία ξαναπαίρνει αμέσως τη θέση της ως το αδιαμφισβήτητο αστέρι των παγκοσμίων πολιτικών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια στη νέα γενιά πυραύλων, συσκευών που ταξιδεύουν με πέντε φορές την ταχύτητα του ήχου, αδύνατο να αναχαιτιστούν και επομένως ικανές να σπάσουν οποιοδήποτε αμυντικό σύστημα είναι γνωστό επί του παρόντος.
Το Πεκίνο έχει διαθέσει 209 δισεκατομμύρια δολάρια για την Άμυνα στον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2021, 6,8% περισσότερα από πέρυσι. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ για το 2021 είναι περίπου 300 δισεκατομμύρια δολάρια, για να καταλαβαινόμαστε. Το Πεκίνο έχει ήδη αρνηθεί την αναφορά που έγινε γνωστή από τους Financial Times, αλλά η κούρσα για αυτό το νέο όπλο έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό σιωπηλά μεταξύ των κύριων οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων.
Γράφει ο Gianluca Cicinelli πως για να δώσουμε μια ιδέα, ας πούμε ότι οι συμβατικοί πύραυλοι που χρησιμοποιούνται σήμερα από τις Ηπα κοστίζουν 5 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας. Η πρώτη δοκιμή από την χώρα της σημαίας αστεριών και λωρίδων του 2019 ενός υπερηχητικού πυραύλου κόστισε 313 εκατομμύρια δολάρια. Η Lockheed Martin και η Raytheon είναι οι εταιρείες που εργάζονται σε υπερηχητικούς πυραύλους για την ανάπτυξη των οποίων η κυβέρνηση των Ηπα έχει διαθέσει 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο για το 2021. Τα δεδομένα υπογραμμίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα της τεχνολογίας σε σχέση με την Κίνα. Με το τέλος της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που σχετίζεται με τον Covid, η κούρσα θανάτου χωρίς ιούς μπορεί να ξεκινήσει ξανά με ηρεμία.
Θα πρέπει να είναι σαφές ότι σε αυτή την περίπτωση δεν κάνουμε τη συνήθη σύγκριση μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών δαπανών. Το γεγονός είναι πιο σοβαρό και θα πρέπει να εκπλήσσει περισσότερο από τη συνηθισμένη κούνια μπέλα σχετικά με το πώς κατανέμονται τα έξοδα ενός έθνους. Το ουσιαστικό σημείο εδώ είναι ότι έχουμε ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια και πολλά άλλα θα ξοδέψουμε για να αποφύγουμε τον θάνατο ανθρώπων και τώρα ξοδεύουμε ακόμη περισσότερα για τη δολοφονία ανθρώπων. Ή μήπως πιστεύουμε ότι τα υπερηχητικά βλήματα χρησιμεύουν για να σκιαγραφήσουμε καλύτερα τα αυλάκια στα χωράφια με το σιτάρι εκεί όπου δεν φτάνει το τρακτέρ; Πράγματι στις εφημερίδες θα βρείτε την τεχνολογική αποθέωση του νέου υπερηχητικού πυραύλου, ποτέ κανείς να γράφει ακριβώς για ποιο σκοπό χρειάζονται: για να σκοτώνει ανθρώπους. Δηλαδή, μας κάνει εντύπωση όταν κάποιος πεθαίνει από τον κορωναϊό, αλλά αν καταφέρει να επιβιώσει στον ιό, είμαστε ήσυχοι ότι θα τον αρπάξει, [τον θάνατο] με τον πύραυλο, αν έχει την ατυχία να ζει σε κάποιο μέρος της γης που κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό..
Στις 3 Οκτωβρίου που μας πέρασε, λέει ο ciuoti, οι Αμερικανοί δημοκρατικοί κοινοβουλευτικοί, με την έννοια του κόμματος, είπαν στον Πρόεδρο Μπάιντεν ότι το μεγάλο νομοσχέδιο του για την ενίσχυση του δικτύου κοινωνικής ασφάλειας και οι προσπάθειες κατά της κλιματικής αλλαγής-κρίσης θα πρέπει να μειωθεί από τα αρχικά 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, εν μέσω των διαμαρτυριών της αριστεράς του Μπέρνι Σάντερς, σύμφωνα με τις οποίες τα 3.500 δισ. κοινωνικών δαπανών σε αυτή τη φάση είναι μόνο το ελάχιστο. Δεν είναι μια οικονομική μάχη αλλά πολιτική. Η πρόταση του Σάντερς είναι να χρηματοδοτηθούν οι κοινωνικές δαπάνες με φόρους στους «πλούσιους» ή με τη λήψη πόρων, κεφαλαίων από άλλα ομοσπονδιακά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που σχετίζονται με την άμυνα. 20 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν, πέρα από τους 241.000 θανάτους, κόστισαν στις ΗΠΑ 2,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μιλάμε πράγματι για πολιτικές επιλογές.
Καμία επανεξέταση της στρατιωτικής πολιτικής δεν έχει ανοίξει τον δρόμο της, η οποία βλέπει και τους Ιταλούς, [όπως και τους Έλληνες] ως πρωταγωνιστές των διαβόητων πολεμικών επιχειρήσεων που μεταμφιέζονται ως «μαθήματα δημοκρατίας» που επιθυμεί η Ουάσιγκτον. Είναι άχρηστο να καταγγέλλουμε ότι σε τριάντα χρόνια θα πεθάνουμε από πνιγμό ή θα καούμε ζωντανοί από τις κλιματικές αλλαγές, εάν στη συνέχεια αποδεχόμαστε πως συνεχίζουμε να πεθαίνουμε από πάντα άδικους πολέμους. Εάν η παγκόσμια αποδοχή, μαζικά, των κοινωνικών περιορισμών λόγω του covid βασίστηκε στη γενική αρχή ότι πρέπει κανείς να περιορίσει τον αριθμό των ανθρώπων που πεθαίνουν, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε να ξοδεύονται χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια για να ασκηθεί μαζική δολοφονία μέσα από στρατιωτικά εργαλεία.
Τέλος, συμπληρώνει ο Ascanio Bernardeschi ότι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την απώλεια της ηγεμονίας τους στο μοναδικό έδαφος στο οποίο έχουν χαρτιά να παίξουν: αυτό του πολέμου. Και έτσι ασκούν μια επιθετική πολιτική έναντι της Ρωσίας, υποστηρίζοντας φασιστικά καθεστώτα στην Ανατολική Ευρώπη, υποκινώντας πραξικοπήματα, έγχρωμες επαναστάσεις και ακόμη και κάποιο πραγματικό τοπικό πόλεμο για να μπορέσουν να τοποθετήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικά όπλα στο σύνορα εκείνης της χώρας. Το ίδιο κάνει και με την Κίνα, παρεμβαίνοντας στην κινεζική θάλασσα και εξοπλίζοντας την Αυστραλία με πυρηνικά υποβρύχια. Η Κίνα και η Ρωσία δεν έχουν κανένα συμφέρον να τροφοδοτούν συγκρούσεις και, ειδικά η Κίνα, θα είχε κάθε συμφέρον για ειρηνικές σχέσεις με όλο τον κόσμο, για να συνεχίσει την οικονομική της πολιτική που σε λίγες μόνο δεκαετίες έχει εξαλείψει τη φτώχεια μισού δισεκατομμυρίου ανθρώπων, που και αυτή παρεμποδίζεται από τον εμπορικό πόλεμο των Ηπία, των οποίων η επιθετική πολιτική πρέπει με κάποιο τρόπο να τεθεί υπό έλεγχο. Η προμήθεια θανατηφόρων, τρομερών και τεχνολογικά προηγμένων όπλων είναι επομένως μια αναγκαιότητα για τις δύο χώρες εάν δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν να υποκύψουν σε μια σύγκρουση με την αμερικανική δύναμη. Αυτή η αναγκαία κούρσα εξοπλισμών, για αμυντικούς ή αποτρεπτικούς σκοπούς, δεν μπορεί να τοποθετηθεί στο ίδιο επίπεδο με την κούρσα των ΗΠΑ για επιθετικούς σκοπούς..
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
