19/05/2023
Τη νύχτα της 15ης προς 16η Φεβρουαρίου 1945 έφτασε στο Μαουτχάουζεν μια αποστολή 1.500 Σοβιετικών κρατουμένων που είχαν μεταχθεί από το Ζαξενχάουζεν. Ο στρατοπεδάρχης Γκέοργκ Μπάχμαγιερ ενημερώθηκε ότι 400 από αυτούς ήταν πολύ άρρωστοι ή πολύ αδύναμοι για να ασχοληθούν μαζί τους και επιλήφθηκε του ζητήματος.
Στην μακρά ιστορία των ναζιστικών εγκλημάτων, το συγκεκριμένο γεγονός έχει μια δική του υποσημείωση: Τους οδήγησαν στον χώρο ανάμεσα στις κουζίνες και τα πλυντήρια, τους έγδυσαν και επί ώρες τους έριχναν εναλλάξ ζεστό και παγωμένο νερό, ενώ η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους -20.
Σε λίγο όλο το στρατόπεδο άκουγε τις κραυγές πόνου των δυστυχισμένων. Μόνο οκτώ επέζησαν από την υποθερμία για να δεχτούν τελικά τη «χαριστική βολή», στην προκειμένη ανελέητα χτυπήματα μέχρι θανάτου με τον υποκόπανο του τουφεκιού.
Δεκάδες κρατούμενοι έγιναν μάρτυρες αυτών των σκηνών και τις επόμενες μέρες το στρατόπεδο μιλούσε για έναν εκπληκτικού θάρρους αξιωματικό ο οποίος παρά την προχωρημένη του ηλικία, στάθηκε αγέρωχος.
Φώναξε στους συμπατριώτες του να μην κάνουν τη χάρη στους Γερμανούς να δειλιάσουν, αλλά να πεθάνουν όρθιοι. Ο ίδιος στήθηκε στον τοίχο για να δείξει ότι περιμένει το παγωμένο νερό που τελικά σχημάτισε ένα φέρετρο πάγου γύρω από το σώμα του. Δεν έβγαλε άχνα.
Ήταν ο 65χρονος αντιστράτηγος Μηχανικού του Κόκκινου Στρατού, Ντμίτρι Μιχαήλοβιτς Καρμπούτσεφ. Από επιφανή οικογένεια Τατάρων του Βόλγα, αντισυνταγματάρχης στον τσαρικό στρατό και Μπολσεβίκος από τον Νοέμβριο του 1917, έφτασε να γίνει Επιθεωρητής Μηχανικού στη Σχολή Γενικού Επιτελείου ως ειδικός στην Οχυρωματική και τις Ανατινάξεις.
Αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος τον Αύγουστο του 1941 μετά την καταστροφή της 10ης Στρατιάς στη Μάχη του Μπιάλιστοκ – Μινσκ και επέζησε σχεδόν τέσσερα χρόνια στα γερμανικά στρατόπεδα, Φλόσενμπουργκ, Άουσβιτς, Μαιντάνεκ και Ζαξενχάουζεν, αρνούμενος επανειλημμένα προτάσεις των Γερμανών να συνεργαστεί.
Τρεις ανώτατες διακρίσεις (Παράσημο του Λένιν, Κόκκινο Λάβαρο, Κόκκινο Άστρο), ο τίτλος του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης και ένα άγαλμα από λευκό μάρμαρο στο Μαουτχάουζεν που μνημονεύει σήμερα τη θυσία του.
Διάβαζα αυτή την ιστορία ξεφυλλίζοντας παράλληλα το βιβλίο του Καμπανέλλη, ώσπου σκόνταψα εδώ: «Πάντα τραγουδούσαν οι Ρώσοι του Μαουτχάουζεν. Τραγουδούσαν σχεδόν κάθε νύχτα. Χαμηλά, βαθιά, μουρμουριστά. Ήρεμοι τόνοι, ίσιοι, μεγάλοι, απέραντοι, όπως η Ρωσία.
Πηγαίναμε στις παράγκες τους. Κλείναμε τα μάτια και ακούγαμε. Ένα πλατύ ποτάμι κυλούσε αργά ανάμεσα από λιβάδια και μας έπαιρνε στο ρεύμα του. Φεύγαμε, δραπετεύαμε, γλυτώναμε μέσα στις καταπράσινες πεδιάδες των τραγουδιών.
Η φλόγα έκαιγε τους νεκρούς μέρα και νύχτα, η άμμος του ποταμού και οι πέτρες του λατομείου πίνανε αίμα. Οι Ρώσοι τραγουδούσαν. Εμείς ακούγαμε. Τα ρώσικα τραγούδια ήταν οι εκκλησίες του Μαουτχάουζεν. Εκεί πηγαίναμε όλοι να λειτουργηθούμε και να μεταλάβουμε θάρρος».
του Ιάσονα Χανδρινού για την 9η Μάη, Ημέρα Αντιφασιστικής Νίκης και Αντιφασιστικής Μνήμης
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
