Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Εθορυβήθησαν οι ξενόφοβοι πολιτικοί ηγέτες Μαρίν Λε Πεν και Ζεμούρ επ’ ευκαιρία της ονομασίας το νέου υπουργού Παιδείας ονόματι Παπ Ντιαγιέ. Στηριζόμενοι στο ξενικής προφοράς όνομά του τον ανεβοκατεβάζουν με το υποτιμητικό επίθετο «ιθαγενιστή», υπόδειγμα της -εάν μου επιτρέπεται ο ελληνόφωνος όρος- «ιθαγενηοποιήσεως» της Γαλλίας.
Πριν εξιστορήσω τα γεγονότα, όπως τα παρουσιάζουν όλοι οι γνωρίζοντες, μετριοπαθείς δεξιοί και αριστεροί, ας αναγνωρισθεί ότι ο Μακρόν το «έπαιξε» έξυπνα αντιπαραβάλλοντας την προοδευτικότητα του διορισθέντος Ντιαγιέ με την συντηρητικότητα του προκατόχου του Μπλακέ. Ο νέος υπουργός γεννήθηκε στο εύπορο αστικό παρισινό προάστιο Αντονύ, της νομαρχίας του Άνω Σηκουάνα. Σύμφωνα με το υπάρχον Σύνταγμα, το άτομο που γεννιέται σε γαλλικό έδαφος αποκτά αυτόματα την γαλλική υπηκοότητα. Διευκρινίζω ο πατέρας του είναι μεν από την Σενεγάλη, πρώην αποικία της Γαλλίας, η μητέρα όμως βέρα Γαλλίδα. Ο νεοδιορισθείς υπουργός Παιδείας λέγεται ότι εμπνέεται από αριστερές ιδέες, είναι διανοούμενος και λαμπρός ιστορικός με πολυετείς σπουδές στη Γαλλία και στις ΗΠΑ όπου και ειδικεύθηκε στην κοινωνική ιστορία της Βορείου Αμερικής και ειδικότερα των μαύρων μειονοτήτων.
Πριν από την υπουργοποίησή του διηύθυνε το Μουσείο Ιστορίας της Μεταναστεύσεως, στο 12ο διαμέρισμα των Παρισίων, υψηλό τόπο επισκέψεων μαθητών και καθηγητών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο διευθύνων το αριστερό κόμμα Λαϊκή Ένωση Μελανσόν τον συνεχάρη θερμώς και δημοσίως. Η υπουργοποίησή του αποτελεί εν μέρει αμφισβήτηση των ιδεών τού προκατόχου ο οποίος, ευκαιρίας δοθείσης, δεν απέφευγε να κατακρίνει (ορθώς) τον διαχωρισμό των εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων που συνυπάρχουν στην Γαλλία, χρησιμοποιούσε δε δριμύτατες εκφράσεις εναντίον ενός υποτιθέμενου ισλαμοαριστερισμού στον πανεπιστημιακό χώρο. Εξ άλλου υπερασπίζετο μια με όρια ά λα γαλλικά παγκοσμιότητα και, τέλος, πρέσβευε τον διαχωρισμό του κράτους, της δημόσιας εκπαιδεύσεως από την εκκλησία, τομέα στον οποίο η μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων συμφωνεί. Ο Ντιαγιέ, υπερασπιστής της διαφορετικότητος κατήγγελλε έναν διαρθρωτικό ρατσισμό, ως επίσης και την άρνηση από τις κρατικές υπηρεσίες των αστυνομικών βιαιοτήτων στην Γαλλία, ιδίως διαρκούσης της περιόδου την κίτρινων γιλέκων. Τέλος, για τον Ντιαγιέ, ο ισλαμοαριστερισμός δεν ανταποκρίνεται σε ουδεμία πραγματικότητα στους πανεπιστημιακούς κύκλους.
Παραδοσιακώς, η Γαλλία δεν αποκλείει από τις ανώτατες κυβερνητικές θέσεις τα άτομα, που ναι μεν δεν εγεννήθησαν στο έδαφός της, απέκτησαν όμως αργότερα την γαλλική υπηκοότητα λόγω της τεραστίας συνεισφοράς τους στο κράτος και στη επιστήμη. Είναι η περίπτωση της Μαρί Ζολιό Κιουρί (Joliot Marie Curie), παγκοσμίως γνωστής φυσικού-χημικού, Πολωνέζας εβραϊκής καταγωγής (Sklodowski) που μαζί με τον σύζυγό της Πιέρ ανακάλυψαν και προώθησαν την μελέτη της ραδιενέργειας, επιτυχία που βραβεύθηκε το 1903 με το βραβείο Νόμπελ. Προς τιμή της το γαλλικό κράτος εισήγαγε το 1935 τις στάχτες της στο Πάνθεον.
Το 1968, απενεμήθη στο Σενεγαλέζο πρωταθλητή των 100 μέτρων Ροζέ Μπαμπούκ το αξίωμα του υφυπουργού των σπορ. Πιο κοντά σε εμάς, την προπαρελθούσα μόλις εβδομάδα, με τη ευκαιρία του κυβερνητικού σχηματισμού από τον Μακρόν, η ελληνικής καταγωγής κ. Χρυσούλα Ζαχαροπούλου διορίσθηκε υφυπουργός αναπτύξεως, γαλλοφωνίας και υπεύθυνη διεθνών επαφών.
Και για να έλθω στην Καβάλα μας, ποιος από εμάς τους καβαλιώτικης καταγωγής κατοίκους της πόλεως, γνωρίζει ότι ο Υδραίος ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης (Βώκος) του οποίου η αγαλμάτινη προτομή του βρίσκεται στην παραλιακή λεωφόρο, πλησίον της ξύλινης εξέδρας, η ηρωïδα Μπουμπουλίνα, ο Μάρκος Μπότσαρης, οι οπλαρχηγοί Τζαβελαίοι ήταν όλοι τους Έλληνες απώτερης αλβανικής καταγωγής (αρβανίτες). Για να μην μακρυγορώ: Η καταγωγή και ο τόπος γεννήσεως κάποιου δεν είναι το άπαν, το πρώτιστο γνώρισμα για να εκτιμήσουμε την προσφορά του στο σύνολο και να αποδεχθούμε την ενσωμάτωσή του σε ένα έθνος.
Σεβόμενος την άμεση επικαιρότητα, εκτός της προαναφερθείσης αλλαγής στο υπουργείο παιδείας, ο Τύπος αναφέρεται σε μερικές άλλες επανατοποθετήσεις υπευθύνων που «σταμπάρισαν» την νέα κυβέρνηση μολονότι όλοι αναγνωρίζουμε ότι μπορεί, μετά τις βουλευτικές εκλογές στις 12-19 Ιουνίου, να μην έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Έτσι στο υπουργείο οικονομικών ο Μπρούνο Λε Μερ με μελλοντικές φιλοδοξίες, μέγας κλειδοκράτορας του εθνικού χρηματοκιβωτίου ξαναβρήκε το γραφείο του, ο οποίος όμως θα έχει στραμμένη την προσοχή του στον Γκαμπριέλ Αττάλ, υφυπουργό επιφορτισμένο με τους δημόσιους λογαριασμούς και έμπιστο των εμπίστων του Μακρόν. Στο εσωτερικών παραμένει αμετακίνητος ο Ζεράρ Νταρματέν ο οποίος επέδειξε ζήλο καταστολής των διαδηλώσεων των κίτρινων γιλέκων. Στο εξωτερικών η Κατερίνα Κολονά, βαθύς γνώστης των ευρωπαϊκών υποθέσεων, με πολύχρονη πείρα στην διπλωματία και στην οποία ο πρώην πρόεδρος Σιράκ είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και της ανέθετε λεπτές αποστολές. Ο υφυπουργός Ολιβιέ Βεράν, πρώην υγείας, ο οποίος έκανε την ζωή την πολιτών …πατίνι με τις αμφισβητούμενες αποφάσεις του περί μασκών, θα είναι ολιγότερο παρών στην τηλεόραση, περιοριζόμενος στις σχέσεις με το κοινοβούλιο. Τον αντικατέστησε στο υπερφορτωμένο με οικονομικά προβλήματα υπουργείο υγείας (έλλειψη πόρων, κλινών και υγειονομικού προσωπικού στα νοσοκομεία) η Μπριζίτ Μπουργκινιόν.
Εν κατακλείδι, επειδή στην Γαλλία οι σεξουαλικές ατασθαλίες ενίων πολιτικών δεν είναι απούσες από την δημόσια ζωή, πώς να μην αναθυμηθώ, επ’ ευκαιρία των τωρινών συμβάντων, το υπέρ εξηντάχρονο σκάνδαλο των λεγομένων ρόζ μπαλέτων του 1959 με την συμμετοχή σε σεξουαλικές συγκεντρώσεις γνωστών πολιτικών προσώπων; Ιδού τα τωρινά αλλά και χρονολογούμενα από παλιά σόκιν συμβάντα: οι ειδήσεις, χωρίς να είναι απαραιτήτως σκανδαλοθηρικές, αναφέρονται σε ένα πρώην υπουργό περιβάλλοντος και οικολογίας, ως επίσης και σε ένα γνωστότατο πρώην τηλεπαρουσιαστή, και τέλος, σε ένα μεγαλοεπιχειρηματία ασφαλειών που οι ενάγοντες, γυναίκες και προ ετών ανήλικοι, τους προσάπτουν σεξουαλική επιθετικότητα. Ô tempora ô mores (τι καιροί τι ήθη!)
