Γράφει ο Στάθης Χαρπαντίδης
Θα σας δείξω σήμερα μια συνταγή που συχνά έκανε ο πατέρας μου με μικρόψαρα που δεν πουλιότανε (σκουμπράκια, κολιουδάκια, σαφρίδια, κ.ά.) αλλά ήταν εξαιρετικά για ψήσιμο. Το λιαστό «ανεβάζει» τη γεύση του ψαριού κατά πολύ!
Τα ψάρια ανοίγονται στη μέση, αλατίζονται καλά, ρίγανη και λίγο λάδι και δένονται σε ένα σχοινί το ένα δίπλα στο άλλο. Βρείτε στη συνέχεια ένα σημείο στο μπαλκόνι ή την αυλή που να μένει στον ήλιο για 3-4 ώρες τώρα το καλοκαίρι-φθινόπωρο και δέστε το πχ στο κάγκελο και σε μια γλάστρα (με γερό κοντάρι στη μέση) όπως έκανα εγώ.
Στη συνέχεια έβαλα γύρω-γύρω τα τούλια από δυο μπομπονιέρες και έβαλα οδοντογλυφίδες για να μείνουν ανοιχτά τα ψάρια. Μετά από 3-4 ώρες στον ήλιο, ακολουθεί ψήσιμο στα κάρβουνα (μην τα παραψήσετε) και δοκιμάστε να δείτε πόσο πιο έντονη γεύση έχει το λιαστό ψάρι.
Κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας που το θεωρούσαν εκλεκτό μεζέ και έχει μείνει έτσι σε διάφορες περιοχές της χώρας. Κάποτε θυμάμαι οι ταβέρνες στον Πάρο αράδιαζαν μπροστά στα μαγαζιά τελάρα με σκουμπριά ανοιχτά «γούνα» που μετά τα έψηναν για τους πελάτες.
Πριν λίγα χρόνια είδα να λιάζουν μικρόψαρα σε ένα καφενείο στη Σαμοθράκη! Δεν ξέρω αν αυτή η παράδοση έχει απομείνει κάπου, αλλά μπορείτε να τη δοκιμάσετε εύκολα μόνοι σας! Δρ Μάνος Κουτράκης, Βιολόγος – Ιχθυολόγος και μέλος του ερευνητικού προσωπικού του ΙΝΑΛΕ από το 1996.
