Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η θορυβοδώς αναγγελθείσα έκδοση εντός του Ιουνίου του περιοδικού «Λαïκόν Μέτωπον», από τον έχοντα πάλαι ποτέ αριστερές καταβολές φιλόσοφο Μισέλ Οnφραί (Michel Onfray), προκαλεί αναταραχή στους κύκλους των πολιτικών και διανοουμένων στην Γαλλία. Η νέα επιθεώρηση φιλοδοξεί, ισχυρίζεται ο εκδότης της, να ομοσπονδιοποιήσει (ενώσει) τους πρεσβεύοντες την έννοια της εθνικής κυριαρχίας εκ των δεξιών, εκ των αριστερών και κυρίως των προερχομένων από άλλες κατευθύνσεις, εν άλλοις λόγοις αυτούς που δεν αναγνωρίζονται στο διπολικό πολιτικό παιχνίδι, κατά συνέπεια μανιχαϊκό, (εκφραζόμενο με τον αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ Καλού και Κακού). Εξ ου και η δήλωση του Ονφραί στον Τύπο: Γνωστοποιήσαμε ότι δεν βαδίζουμε ομού με την (ακροδεξιά) Μαρίν Λε Πέν, ούτε με τον Μελανσόν (ηγέτη του αριστερού κόμματος Ανυπότακτη Γαλλία), ούτε με τον Φιλιππό (άλλοτε δεξί χέρι της Λε Πέν, οπαδού της εθνικής κυριαρχίας). Εξ ου επίσης και η μελλοντική συζήτηση εντός του Ιουνίου, μεταξύ του πρώην σοσιαλιστή υπουργού Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν (του κινήματος Σοσιαλισμός και Ρεπουμπλίκ, του κυριαρχικού δόγματος) και του ακροδεξιού, επίσης κυριαρχικού, Φιλίπ ντε Βιλλιέ.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η λέξη «κυριαρχικός», (στα γαλλικά souverainiste) δημιουργεί στον υπογράφοντα, και στην Γαλλία και στην Ελλάδα, προβλήματα συνεννοήσεως. Όταν π.χ. στους παρισινούς φίλους διευκρινίζω ότι είμαι υπέρ της εθνικής κυριαρχίας εν συγκρίσει με τις επιβαλλόμενες από τις Βρυξέλλες ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, με κοιτούν επιτιμητικώς απευθύνοντας μου ένα: «ώστε έτσι λοιπόν συμβαδίζεις με την Λε Πέν;». Τους εξηγώ ότι ο πολίτης που υποστηρίζει τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του εφαρμοζόμενης με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, δεν είναι εθνικιστής, είναι πατριώτης. Δεν είμαι βέβαιος πως τους πείθω. Στην Καβάλα πάλι, όταν στην περίοδο της διακυβερνήσεως από τον Σύριζα και τους συμμάχους του, προέβαλλα μετριοπαθώς τις ίδιες αντιλήψεις, μου καταλόγιζαν ότι βάδιζα (πότε και ποιά;) στ’ αχνάρια του εθνικιστή Καμμένου. Απαντώντας, τους ερωτούσα και ο Τσίπρας επίσης;
Τελικώς, τι κυριολεκτικώς σημαίνει κυριαρχία; μια λέξη που την χρησιμοποιούμε συνδετικά με εκείνη της «εθνικής», κυρίως στο πολιτικό λεξιλόγιο. Ανατρέχω στο λεξικό Λαρούς: «κυριαρχικότητα είναι, συμφώνως με τους πρωτεργάτες της, ένα πολιτικό δόγμα που υποστηρίζει την διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας εν σχέσει με τις ανώτατες υπερεθνικές αρχές». Εντός αυτού του πλαισίου δυο τουλάχιστον ευρωπαϊκοί λαοί, απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, ο γαλλικός και ο δανέζικος, ψήφισαν κατά του ευρωπαϊkoύ συντάγματος, ήτοι έθεσαν τα εθνικά τους συντάγματα υπεράνω του κειμένου των Βρυξελλών, ανεξαρτήτως εάν το τελευταίο παραμένει εν ισχύ με την μορφή «Σύμφωνο της Λισσαβώνος».
Ερωτηθείς από την εφημερίδα Λε Μόντ, ο φιλόσοφος Ονφραί δήλωσε ότι θέλει με το περιοδικό του να ενεργήσει κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι έννοιες όπως «λαός», «λαϊκός», «έθνος», «κυριαρχία», «προστατευτισμός» να μην είναι ύβρεις αλλά προφάσεις για συζήτηση. Φίνος οξυδερκής της επικαιρότητος (και πανέξυπνος οπορτουνιστής), εκμεταλλευόμενος την φοβία των Γάλλων για τον κορονοϊό, γνωστοποίησε ότι ο λαϊκότροπος και πασίγνωστος πλέον καθηγητής ειδικός επί των μολυσματικών ασθενειών σε νοσοκομείο της Μασσαλίας, Ντιντιέ Ραούλ, που δεν φείδεται κριτικής για τους επίσημους Δαλάι Λάμα της ιατρικής και ο οποίος εφαρμόζει μια θεραπεία για τους ιοπαθείς με βάση το αμφισβητούμενο από τους παρισινούς συναδέλφους του φάρμακο υδροξυχλωροκίνη, προσεχώρησε στο κίνημα Λαïκό Μέτωπο. Σημειωθήτω ότι ο λοιμωξιολόγος-επιδημιολόγος, που δεν μασάει τα λόγια του έναντι των συναδέλφων του, αποτελεί το είδωλο των ατόμων που στηλιτεύουν το σύστημα από όλες τις πλευρές, και οι οποίοι, ήδη θεραπευθέντες, δεν μπορούν παρά να λυπούνται βαθύτατα γι’ αυτόν τον ανεξήγητο προσεταιρισμό του λαοφιλούς Μαρσεγιέζου ιατρού-ερευνητή στις ιδέες του φιλόσοφου καιροσκόπου.
Η παρουσία και πορεία του Ονφραί στην δημόσια ζωή είναι αντιφατική και αμφίπλευρη. Στην διάρκεια των ετών 2000 υπήρξε ο ιδρυτής του λαϊκού πανεπιστημίου της νορμανδικής πόλεως Caen και διεκήρυττε ότι ήθελε να λαϊκoποιήσει τον πόλεμο εναντίον των ιδεών του Ζαν Μαρί Λε Πέν. Σήμερα, επιβραβεύεται από την κόρη-διάδοχό του ακροδεξιού πολιτικού η οποία με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα τον συνεχάρη για την θετική πρωτοβουλία του.
Δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη. Ό ιδρυτής της ενώσεως «Έρευνα και Σπουδές για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό», ελιτίστας διανοούμενος, αντιτιθέμενος στην ισότητα σε όλες τις μορφές της, υπέρμαχος των φυλετικών διακρίσεων, αντιδημοκράτης καθηγητής Αλαίν ντε Μπενουά (Benoist) είναι ένας από τους εγγεγραμμένους συνδρομητές στην ρεβύ «Λαïκό Μέτωπο». Ο εν λόγω διανοητής έτρεφε πάντοτε την φιλοδοξία να επανοπλίσει ιδεολογικώς όλες τις εκφράσεις της άκρας δεξιάς. Θα το πετύχει με το «Λαϊκό Μέτωπο» του Ονφραί; Ομού με πολλούς Γάλλους δημοκράτες, του το απεύχομαι εκ βάθους καρδίας.
Και άλλα, ολιγότερον γνωστά, πρόσωπα του κύκλου των διανοουμένων έσπευσαν να συγχαρούν τον Ονφραί για το διάβημά του. Τα παραλείπω ευχαρίστως για να παραχωρήσω μέρος της στήλης στον βουλευτή της Ανυπότακτης Γαλλίας Αλέξη Κορμπιέρ. Εξελέγη στο πιο φτωχό προάστιο της παρισινής περιοχής, το Σαίντ Ντενίς, που κατοικείται από πολλούς βορειοαφρικανούς μετανάστες οι οποίοι πλήρωσαν ακριβά την επιδημία με πολλούς θανάτους. Κατοικούντες σε οικήματα κοινωνικής στέγης, ο ένας πάνω στον άλλο λόγω ελλείψεως χώρου, διευκόλυναν την μεταδοτικότητα του θανατηφόρου ιού. Είπε λοιπόν ο βουλευτής: «Ο Ονφραί που τάχατες προέρχεται από την καθαρή Αριστερά, μετεβλήθη σε χρήσιμο ηλίθιο της αντιδραστικής σκέψεως η οποία έχει σαν σημείο αναφοράς την συνάφεια της με την αντι-ισλαμική ψύχωση». Από την πλευρά του ο μελετητής και ιστορικός της άκρας Δεξιάς Λεμπούργκ (Lebourg) είναι δριμύτερος του βουλευτού, διευκρινίζοντας ότι οι νέες συγκλίσεις (μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς) που εκθειάζονται (σήμερα από τον Ονφραί) μεταβάλλονται σε συμμαχίες στο εσωτερικό της εξτρεμιστικής Δεξιάς. Αυτό το άτομο και εκείνοι που του μοιάζουν δεν προβαίνουν σε συγκλίσεις αλλά σε προσχωρήσεις σε ένα κόμμα, προσέθεσε.
Ιδού τώρα μερικές επεξηγηματικές γραμμές για τον τίτλο του γραπτού. Η χρησιμοποίηση του καθόλου κολακευτικού επιθέτου «ψευδεπίγραφο» επιβάλλεται για ιστορικούς λόγους. Το αναγγελθέν περιοδικό Λαϊκό Μέτωπο φιλοδοξεί να είναι ένα έντυπο με αξεκαθάριστη, «λίγα απ’όλα», αριστερο-δεξιά τοποθέτηση, εν αντιθέσει με το άλλο «Λαïκό Μέτωπο», των ετών 1936-37 που ήταν μια πολιτική συμφωνία των σοσιαλιστών με τους κομμουνιστές και άλλα αδέσμευτα άτομα. Η σχηματισθείσα τότε κυβέρνηση, με την αμέριστη υποστήριξη αλλά χωρίς την συμμετοχή του ΚΚΓ, βελτίωσε τα μέγιστα των όρους διαβιώσεως των εργαζομένων με την παραχώρηση δεκαπενθημέρου ετησίας αδείας, την παραδοχή υπάρξεως συνδικαλιστικών αντιπροσώπων στους τόπους δουλειάς και την αύξηση των μισθών. Η εχθρότητα της εργοδοσίας και μέρους της Δεξιάς εξεφράζετο τότε στεντορείως με το σλόγκαν: Καλλίτερα Χίτλερ παρά «Λαϊκό Μέτωπο». Τρία χρόνια αργότερα, ο γαλλικός λαός είδε τα αποτελέσματα αυτής της αντεθνικής εχθρότητος έναντι του Μετώπου του σοσιαλιστή Μπλουμ και του κομμουνιστή Τορέζ.
