ΕΚΕΙΝΟΣ
Όταν ήμουν νέος, η μάνα μου, μου έλεγε να μην είμαι φαφλατάς, καλύτερα να μιλώ με την ήσυχη παρουσία μου. Ο πατέρας μου συμφωνούσε. Ήμουν λίγο άξεστος στη συμπεριφορά μου μα δεν ήταν αυτός ο πραγματικός χαρακτήρας μου. Ήμουν καλός και είχα ευγενική καρδιά. Και ήμουν και ωραίο παλικάρι. Είχα επιτυχίες στις γυναίκες. Δε μιλούσα όμως. Φοβόμουν μην ξεφύγω.
Εκείνη, αχ εκείνη, η Ρωξάνη, η Ρωξάνη μου, είχε μια γλύκα στη φωνή της εκείνη, ήξερε να μιλάει όμορφα και τους γοήτευε όλους γύρω της. Και αγαπούσε τους ανθρώπους. Ήταν πολύ πολύ όμορφη και δεν είχα πολλές ελπίδες. Θα το προσπαθούσα όμως.
ΕΚΕΙΝΗ
Ο Ανδρέας ήταν σιωπηλός. Και τώρα δεν μιλάει πολύ. Ήταν σιωπηλός, όμορφος και δυνατός και είχε επιτυχίες στα κορίτσια, αλήθεια σου λέει. Είχε όμορφες πλάτες και μπράτσα γερά. Κάτι που μου άρεσε πολύ. Ακόμα και τώρα όταν με σφίγγει στην αγκαλιά του θαρρώ πως θα με σπάσει. Μου αρέσει πολύ η αγκαλιά του. Χάνομαι μέσα της. Με αγαπάει, το λέει, το δείχνει, και το νιώθω. Είναι καλός σύντροφος. Τον αγαπάω κι εγώ πολύ. Τον προσέχω πολύ, τον χαϊδεύω συνέχεια και του παίρνω την κούραση. Είμαι στοργική γυναίκα εγώ.
Κάποια χρόνια δεν ζούσαμε μαζί. Είχαμε ξεχωριστές ζωές. Ήταν στα καράβια. Ταξίδευε στις θάλασσες και σε άλλους μακρινούς τόπους.
Τώρα, τα τελευταία χρόνια, γνώρισα μια άλλη πλευρά του που δεν την ήξερα. Την καλύτερη. Μου έλειψε αυτό τόσα χρόνια, μα τα συμπληρώνει τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Με ρωτάς πως και που γνωριστήκαμε.
Σε ένα πανηγύρι γνωριστήκαμε, στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία. Ήρθε με τον φίλο του στο χωριό μου. Καθίσαμε στο πεζούλι του αυλόγυρου δίπλα δίπλα.
ΕΚΕΙΝΟΣ
Την ερωτεύτηκα αμέσως, με την πρώτη ματιά. Κεραυνοβόλος έρωτας που λένε.
ΕΚΕΙΝΗ
Τον γοήτεψα από την πρώτη στιγμή. Το κατάλαβα. Το είδα στα μάτια του και στο τρέμουλο των χειλιών του όταν μου συστήθηκε. Αλλά εμένα μου άρεσε ο άλλος. Ο φίλος του.
ΕΚΕΙΝΟΣ
Της άρεσε πιο πολύ ο φίλος μου από ότι εγώ, μα εγώ δεν το έβαλα κάτω.
Είπα:”Πρέπει να δράσω γρήγορα, να βάλω σε ενέργεια τα κρυφά μου χαρίσματα και το ταλέντο μου στις γυναίκες”.
ΕΚΕΙΝΗ
Ήταν επίμονος, σχεδόν με ενοχλούσε αλλά κάπως μου άρεσε κιόλας αυτό. Τον Αύγουστο έφυγε φαντάρος. Μου έγραφε γράμματα. Στο πρώτο γράμμα δεν έδωσα και πολύ σημασία. Ούτε καν του απάντησα. Ούτε στο δεύτερο κι ας έβλεπα την ομορφιά και την αλήθεια της γραφής του. Από το τρίτο όμως και μετά ένιωσα να τον ερωτεύομαι. Γίνεται να ερωτευτείς κάποιον μόνο με τα λόγια του, με τις λέξεις; Γίνεται λέω εγώ. Κρύβουν μαγεία μέσα τους οι λέξεις. Με εντυπωσίασε, με μάγεψε.
Περίμενα πως και πως να απολυθεί από τον στρατό, να με σφίξει στην αγκαλιά του, να νιώσω το φιλί του όπως γινόταν κάθε φορά που έπαιρνε άδεια κι εγώ το έσκαγα από το σχολείο.
ΕΚΕΙΝΟΣ
Ήθελα να πάρω άδεια, να γυρίσω σπίτι για να την ξαναδώ. Από την πρώτη άδεια μου κιόλας, μου έδωσε τα χείλη της. Παραξενεύτηκα μα μου άρεσε. Ένιωσα την ζεστασιά του κορμιού της και…. και…. ας μη συνεχίσω καλύτερα. (γελάει)
ΕΚΕΙΝΗ
Στρέφεται προς εκείνον και χαμογελώντας πονηρά:
“Ναι, καλύτερα να μη συνεχίσεις”.
ΕΚΕΙΝΟΣ
Μόλις τελείωσε το σχολείο τη ζήτησα σε γάμο.
ΕΚΕΙΝΗ
Παντρευτήκαμε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1958, στον προφήτη Ηλία. Εκεί που γνωριστήκαμε. Εγώ δεκαοχτώ κι εκείνος είκοσι δύο.
(Κρατά στα χέρια της ένα σακουλάκι και βγάζει από μέσα ένα κουτάκι)
“Αυτό το χάπι, είπε ο γιατρός να το παίρνεις μέρα παρά μέρα κάθε βράδυ πριν το φαγητό”.
ΕΚΕΙΝΟΣ
(Κοιτώντας την τρυφερά)
Τί καλά που σε έχω στη ζωή μου…..
ΤΕΛΟΣ
********
Μια ιστορία αγάπης, ξεχωριστή.
Μια ιστορία αγάπης σαν όλες τις άλλες, γιατί, όλες οι ιστορίες των ανθρώπων είναι ξεχωριστές.
Σαν του γέρου Ανδρέα και της γιαγιάς Ρωξάνης.
Σηκώθηκαν από το παγκάκι βοηθώντας ο ένας τον άλλον και συνέχισαν την βόλτα τους.
Τους έβλεπα που χάνονταν προς τη μεριά της παλιάς πόλης.
Στην πιάτσα ταξί σταμάτησαν και μπήκαν σε ένα από αυτά….
*****
Δεν ήθελαν να τους φωτογραφίσω, ούτε να γράψω τα πραγματικά τους ονόματα…
“Τί σημασία έχουν τα πρόσωπα και τα ονόματα”, μου είπε ΕΚΕΙΝΗ……
