Τεράστια η σημασία της στον ψυχισμό μου, κι εξηγώ αμέσως τον λόγο:
Την θυμήθηκα πάλι προχθές, αφού ύστερα από την ανάγνωση ενός όμορφου κειμένου, σχετικού με την μακρινή 11η σεπτεμβρίου στη Χιλή, κάθισα να δω την ταινία του Κεν Λόουτς, »το τραγούδι της Κάρλα», η οποία, για κάποιον ανεξήγητο λόγο ‘μου είχε ξεφύγει’ τόσα χρόνια.
έχοντας επιστρέψει ηττημένος από την Ιταλία, πρέπει όλοι πλέον να γνωρίζετε τι εννοώ, ύστερα και από την κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου και τα τόσα άρθρα που ανεβάζουμε, σε εκτός από αυτόν τον ιστότοπο, και στην ηλεκτρονική ‘Πρωινή’ της Καβάλας, και βαθιά απογοητευμένος ον, οι αγώνες των Σαντινίστας στην τόσο ταλαιπωρημένη από τους γιάνκης μακρινή ήπειρο ήταν αυτοί που κρατούσαν υψηλό το φρόνημα μου, όσο φυσικά ήταν δυνατό, μετά το ιταλικό στραπάτσο!
Την ώρα που οι μάχες με τους κόντρας μαίνονταν στην πολύπαθη χώρα, αποφασίζουμε με τον καλό φίλο Παύλο πως δεν μπορούμε να στεκόμαστε άλλο απαθείς μπροστά στην σθεναρή προσπάθεια των Ηπα να χειραγωγήσουν τα πράγματα υπέρ των ‘somosistas», των ακροδεξιών ακολούθων του ανατραπέντος δικτάτορα Σομόζα. Έτσι προετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ταξίδι: θα πάμε στη Νικαράγουα να πολεμήσουμε στο πλευρό των σαντινίστας, για την επανάσταση και την ελευθερία!
Έλα μου όμως πως η απόσταση είναι τόσο μακρινή, το κόστος τεράστιο, μας ξεπερνά κατά πολύ. Σκάει στο τραπέζι μια έξυπνη, εφαρμόσιμη εύκολα λύση: θα μπαρκάρουμε, υπερπόντιο ταξίδι προς κεντρική Αμερική, και από εκεί θα είναι εύκολο να προσεγγίσουμε ώστε να βοηθήσουμε το επαναστατημένο σχέδιο. Όμως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο, μιας και εγώ δεν είχα τα χαρτιά που χρειάζονταν για να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο, μου έλειπε το απολυτήριο στρατού, απαραίτητο, τότε τουλάχιστον. Κολλήσαμε, Μπλοκάραμε!
Το όνειρο πήγε περίπατο, να βρεθούμε στην καρδιά της κόκκινης επανάστασης, εκείνη τη στιγμή, ήταν αδύνατον. Η Ροζάβα ακόμη πολύ μακρινή, η ηλικία σήμερα πολύ απαγορευτική, με ότι αυτό συνεπάγεται.
“Υπάρχουν δύο δομικά στοιχεία τα οποία διαφοροποιούν την επανάσταση των Σαντινίστας από ότι είχε γνωρίσει ο κόσμος μέχρι το 1979. Ο καθοριστικός και πρωταγωνιστικός ρόλος της γυναίκας και των ποιητών της.
Παρότι η παρουσία των γυναικών σε κάθε πολεμική σύγκρουση και ειδικά σε επαναστάσεις και αντάρτικες οργανώσεις είναι αδιαμφισβήτητη, ωστόσο είναι μονίμως υποφωτισμένη εάν όχι υποβαθμισμένη και μονίμως…στα «μετόπισθεν». Οι εικόνες όμως των γυναικών στην πρώτη γραμμή της μάχης και σε πολύ μεγάλο αριθμό στις τάξεις των ανταρτών ταυτόχρονα με την ανάδυσή τους σε κάθε βαθμίδα του Μετώπου έκαναν πολλά κεφάλια να γυρίσουν με έκπληξη.
Από τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, είχε ήδη συσταθεί η «Ένωση Γυναικών για την αντιμετώπιση της Εθνικής Κρίσης» η οποία κατόπιν μετονομάστηκε σε «Ένωση Νικαραγουανών Γυναικών Luisa Amanda Espinosa», που θα επιφορτιστεί με το διττό ρόλο του αντάρτικου αγώνα αλλά και της προώθησης των φεμινιστικών ζητημάτων εντός του σαντινίστικου κινήματος και της κοινωνίας. Ο ρόλος των γυναικών είναι κομβικός ρόλος πριν και μετά την επικράτηση της επανάστασης. Ειδικά οι γυναίκες της υπαίθρου, θα αναλάβουν σχεδόν αποκλειστικά το βάρος της αγροτικής μεταρρύθμισης αλλά και των μαχών (κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου με τους Κόντρας τη δεκαετία ’80 πάνω από το 30% των μάχιμων ήταν γυναίκες) . Με την επανάσταση των Σαντινίστας έγινε καταφανές, ότι στη Νικαράγουα η θέση της γυναίκας είναι άλλη και η ισοτιμία γίνεται στην πράξη και κατοχυρώνεται στα μέτωπα αγώνα, μέσα στην κοινωνία και σε αυτό δεν μπορούν να υπάρξουν πλέον αμφισβητήσεις. Δεν είναι αποτέλεσμα καλών προθέσεων ή διακηρύξεων ή ακόμη και νομικής κατοχύρωσης, αλλά διαδικασία επίπονη και πολύχρονη που το βάρος το σηκώνουν οι ίδιες οι γυναίκες».
και: Το δεύτερο δομικό στοιχείο είναι οι ποιητές της με κύριο πρωταγωνιστή τον Ερνέστο Καρδενάλ, που έγινε και ο πρώτος υπουργός πολιτισμού. Ο Καρδενάλ, από τα μέσα της δεκαετίας ’60 συνεργαζόταν στενά με ηγεσία του FSLN , ενόσω ήδη είχε συστήσει ένα ολόκληρο «εργαστήριο» ποιητικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας στα νησιά Solentiname στη λίμνη Μανάγκουα, όπου είχε περάσει σχεδόν όλη η διανόηση της Λατινικής Αμερικής, μεταξύ αυτών ο Χούλιο Κορτάσαρ, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κά Από τη δεκαετία εβδομήντα, μετά το ταξίδι του στην Κούβα, ο Καρδενάλ, ενστερνίζεται την ιδέα του «νέου ανθρώπου» του Τσε Γκεβάρα, και επιχειρεί να την υλοποιήσει. Έτσι η πνευματική εργασία γίνεται όπλο ενώ στο χορό μπαίνουν και η Τζιοκόντα Μπέλι και ο Λισάρντο Τσάβες Αλφάρο. Η δημιουργία γίνεται η «μεταμφίεση» για την επαναστατική δράση και επιτρέπει στους καλλιτέχνες και διανοούμενους να συνεργάζονται και να αγωνίζονται με τους Σαντινίστας. Ο συγγραφέας Σέρχιο Ραμίρες, αφήνει το Πανεπιστήμιο για να εργαστεί δίπλα στον Κάρλος Τίνερμαν, ο οποίος θα γίνει κατόπιν ο πρώτος υπουργός Παιδείας, και όλοι μαζί συστήνουν την «ομάδα των Δώδεκα», που εγκαταστάθηκε στην Κόστα Ρίκα και άρχισε να οργανώνει άοπλες πορείες και το συντονισμό μεταξύ εξεγερμένων εργατών και φοιτητών, υπό την επιρροή του «Κινήματος των Ενωμένων Ανθρώπων» του FLSN.
Ίσως το πιο απτό παράδειγμα του αγγίγματος των «ποιητών» είναι η καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού και μεταρρύθμισης της Παιδείας υπό τον Τίνερμαν υπό την καθοδήγηση του Πάουλου Φρέιρε. Η εθνική εκστρατεία εναντίον του αναλφαβητισμού συνέδεσε τους νέους από τις πόλεις με τις αγροτικές κοινότητες που περιθωριοποιήθηκαν από τη δυναστεία των Σομόσα. Σχεδόν εκατό χιλιάδες άνθρωποι προσφέρθηκαν να ταξιδέψουν στην υπανάπτυκτη ύπαιθρο της Νικαράγουα ως μέλη του Λαϊκού Στρατού Αλφαβητισμού (EPA – Ejército Popular de Alfabetización). Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα, λιγότεροι από τους μισούς Νικαραγουανούς μπορούσαν να διαβάσουν. Πέντε μήνες αργότερα, όλοι εκτός από ένα εναπομείναν 12% ήταν εγγράμματοι.
γράφουν το 2019 στο tvxs. Τα σχόλια περισσεύουν…
τέλος:Η μουσική των Clash συνδέθηκε συχνά με μια αριστερή πολιτική ιδεολογία. Ο Στράμερ είχε παραδεχτεί δημόσια τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις. Οι Clash υπήρξαν πρωτοπόροι στην υπεράσπιση αριστερών ιδεών μέσω της μουσικής του πανκ ροκ και χαρακτηρίστηκαν ως τα «αγόρια του σκεπτόμενου ανθρώπου» (“The Thinking Man’s Yobs”) από το μουσικό περιοδικό NME.[47][48] Όπως πολλά άλλα συγκροτήματα του πανκ, διαμαρτυρήθηκαν εναντίον της μοναρχίας και της αριστοκρατίας. Όμως, αντίθετα με τους υπόλοιπους μουσικούς του κινήματος, απέρριψαν τον μηδενισμό.[49] Αντί αυτού, υποστήριξαν πολλές σύγχρονες απελευθερωτικές οργανώσεις και ανέπτυξαν επαφές με κοινωνικές ομάδες, όπως την αντιναζιστική Anti – Nazi League. Τον Απρίλιο του 1978 ηγήθηκαν στην οργάνωση του κοντσέρτου Rock Against Racism (Ροκ ενάντια στο ρατσισμό) στο πάρκο Βικτόρια του Λονδίνου.[24]
Οι πολιτικές πεποιθήσεις των Clash είναι φανερές σε στίχους πρώιμων ηχογραφήσεων, όπως στο White Riot, όπου ενθαρρύνουν τη νεολαία να γίνει πολιτικά δραστήρια, στο Career Opportunities, που απευθύνονται στην αποξένωση των χαμηλόμισθων τετριμμένων επαγγελμάτων και στο London’s Burning, όπου γίνεται αναφορά στην ανία της ζωής στην πόλη. Το εύρος των πολιτικών ενδιαφερόντων του συγκροτήματος διευρύνθηκε σε μεταγενέστερες ηχογραφήσεις. Ο τίτλος του Sandinista! αποτελεί αναφορά στους αριστερούς επαναστάτες της ομώνυμης οργάνωσης που είχε πρόσφατα καθαιρέσει τον Νικαραγουανό δυνάστη Αναστάσιο Σομόθα Νρεμπαϊλέ. Στον ίδιο δίσκο περιέχονται τραγούδια με περιεχόμενο που άπτεται διαφορετικών πολιτικών θεμάτων, με έκταση πέρα από αυτήν των βρετανικών ακτών, όπως το Washington Bullets και το Call Up.[50]
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
