Κείμενο του Παναγιώτη Φώτου
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1999. Την ημέρα αυτή συνήθιζα να προμηθεύομαι ξηρούς καρπούς ώστε η αναμονή της έλευσης του καινούργιου χρόνου να γίνει περισσότερο απολαυστική και τερψιλαρύγγια με το σχετικό κρασί. Την καινούργια εκατονταετηρίδα που έρχονταν θα την υποδεχόμασταν με συγγενείς που μας ήρθαν από μακριά και ήθελα να είναι ιδιαίτερα πλούσια και σε αφθονία όπως ήταν και τα συναισθήματα μας. Για τον λόγο αυτό έκανα τα άλλα ψώνια μου και τελευταία άφησα τους ξηρούς καρπούς και κατά τις δώδεκα και κάτι ήμουν στημένος στην σειρά σε ένα κατάστημα της οδού Κουντουριώτου κάνοντας νοητά την λίστα από αυτά που θα διάλεγα . Σε μια στιγμή αισθάνομαι κάποιον από πίσω να με αγκαλιάζει και με το ύψος του και τον όγκο του να με καθηλώνει . Γύρισα και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν νεαρό άντρα κοντά στα τριάντα πέντε που με κοίταζε και μου χαμογελούσε λέγοντας με ,- Τι κάνετε κύριε ! Χαίρομαι πάρα πολύ που σας συναντώ . Σας έψαχνα ξέρετε . Δεν τον γνώρισα και η απορία μου για το πρόσωπό του έγινε φανερή και μου είπε, – Δεν με γνωρίσατε , ε ; Με ξεχάσατε κιόλας Κύριε Παναγιώτη ; Δεν το πιστεύω ; Είμαι ο Σάββας . Ακούγοντας την φωνή του και επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στην ματιά του , τον γνώρισα .
Ήταν ο Σαββούλης. Τον νέο που είδα όμως την ημέρα εκείνη με τον Σαββούλη που γνώρισα εγώ δεν είχαν καμιά σχέση. Με τον Σαββούλη εκείνον συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο τέλος της δεκαετίας του 60 στον Εθνικό Οργανισμό Προνοίας . Εκεί εργάστηκα μετά από προτροπή του αδελφικού μου φίλου του Κώστα του Τσολακίδη και βοηθούσαμε μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης που δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε στα ιδιωτικά φροντιστήρια .Ήταν μια επιπλέον δουλειά για μένα αλλά την έκανα με μεγάλη χαρά γιατί από παρόμοια αφετηρία ξεκίνησα και εγώ όπως εκείνα τα παιδιά δίχως όμως βοήθεια. Το ευχάριστο είναι ότι από εκείνη την δουλειά μας ξεκίνησαν και έγιναν πολλοί από αυτούς καταξιωμένοι πολίτες στην πόλη μας αλλά και επιστήμονες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο πατέρας του Σαββούλη ήρθε ένα απόγευμα στην Πρόνοια και με βρήκε. Ήταν ένας λαϊκός άνθρωπος πολύ συνεσταλμένος που με κόπο έβγαινε η φωνή του μάλλον από ντροπή. Με παρακάλεσε να βοηθήσω το παιδί του να μπορέσει να δώσει εξετάσεις για να περάσει στο γυμνάσιο. Παραξενεύτηκα που απευθύνθηκε σ εμένα και όχι στον δάσκαλό του και σε σχετική μου ερώτηση μου είπε ότι ο δάσκαλός του είπε ότι είναι χαμένος κόπος, ότι το παιδί δεν τα παίρνει και είναι καλύτερο να μάθει μια τέχνη. Τον λυπήθηκα τον άνθρωπο γιατί το ύφος του και όπως μου τα είπε ,μου έδωσε την εντύπωση ότι του είπαν καλυμμένα ότι το παιδί του ήταν καθυστερημένο. Το πώς τώρα κατέληξε σ εμένα , μου είπε ότι κάποιοι που με γνώριζαν του έδωσαν τις πληροφορίες για το πρόσωπό μου και έκαναν τις συστάσεις.
Αποφάσισα να βοηθήσω τον άνθρωπο γιατί με συγκίνησε η στάση του και η προσπάθεια του . Πήρα την απόφαση να δω το παιδί και η πρώτη μου διαπίστωση ήταν ότι το παιδί δεν είχε πρόβλημα με το μυαλό του. Η εικόνα του , ένα παιδί που μεγάλωσε με υπερβολική φροντίδα ,υπέρβαρο ,πολύ ντροπαλό και σοκαρισμένο. Οι γνώσεις του στα μαθηματικά επιπέδου τρίτης τάξης Δημοτικού μετά βίας. Ο χρόνος που είχα για να τον προετοιμάσω για τις εισαγωγικές εξετάσεις ήταν ένας μήνας και πίστεψα ότι θα μπορούσα να τον βοηθήσω . Προσπάθησα πρώτα να αποκτήσω την εμπιστοσύνη του και με μεγάλο κόπο κατόρθωσα να ξεκλειδώσω λίγο την ψυχή του . Με πολύ προσπάθεια απέκτησα λίγη από την εμπιστοσύνη του και την απόλυτη προσήλωση σ αυτά που του μάθαινα . Κρέμονταν πραγματικά από τα χείλη μου και ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε λέξη μου .Έτσι στον ένα μήνα μπορέσαμε να καλύψουμε τα βασικά και να προχωρήσουμε στην ύλη των μαθηματικών της τελευταίας τάξης στην οποία θα έδινε και στις εξετάσεις του. Ταυτόχρονα παρακάλεσα τον φίλο μου τον Κώστα να του κάνει μερικά μαθήματα έκθεσης.
Στις εισαγωγικής εξετάσεις του Γυμνασίου ο Σαββούλης τις πέρασε άνετα . Εγώ όμως δεν γλύτωσα από τον Σαββούλη . Στόχος του Πατέρα του τώρα ήταν να τελειώσει το Γυμνάσιο «Τουλάχιστον να έχει ένα χαρτί στο χέρι του » ήταν το μότο του.Έτσι αρχίσαμε το χτίσιμο της προσωπικότητας του Σαββούλη με στήριγμα την μεγάλη του εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου . Αυτά όλα όμως με έβαζαν μπροστά σε μεγάλη ευθύνη στο τι θα πω και πώς θα του το πω . Χαιρόμουνα όμως γιατί είχα στα χέρια μου ένα μυαλό και μια προσωπικότητα σαν ζυμάρι που το έπλαθα σιγά σιγά μαθαίνοντας να προγραμματίζει σωστά την μελέτη του , να βάζει προτεραιότητες στην ζωή του και να ελέγχει και να κατανέμει τον χρόνο με τον καλύτερο τρόπο.
Έτσι το απολυτήριο του Γυμνασίου το πήρε με άριστα και έλαβε μάλιστα και βραβείο από ότι θυμάμαι από την Μητρόπολη ένα βιβλιάριο καταθέσεων με περιεχόμενο Χίλιες Δραχμές . Ο δρόμος πιά ήταν ανοιχτός και για το Λύκειο και στις εισαγωγικές εξετάσεις που έδωσε ζήτησε πάλι την βοήθεια μου παρά την προτροπή μου να τις δώσει μόνος του και δεν θα είχε πρόβλημα . Μπήκε στο Λύκειο πανηγυρικά και του είπα ότι δεν θα συνεχίσουμε μαζί και θα πρέπει να βρει ένα Φροντιστήριο για να βοηθηθεί . Πράγματι έτσι και έγινε και στο πρώτο εξάμηνο κατέρρευσε με βαθμούς αποκαρδιωτικούς. Ήρθαν πάλι και με βρήκαν και με παρακάλεσαν να συνεχίσουμε μαζί . Μεγάλο το δίλημμα για μένα γιατί την εποχή εκείνη ήμουν φορτωμένος με πολλές υπηρεσιακές ευθύνες και ο χρόνος μου λίγος . Ήμουν όμως και ηθικά δεσμευμένος για την τύχη αυτού του παιδιού και τον ανέλαβα . Δεν μπορούσα να μη βοηθήσω το Σαββούλη γιατί πίστευα ότι μια του αποτυχία θα ήταν ένα ηθικό βάρος που θα κρέμονταν στο δικό μου σβέρκο και θα με τυραννούσε για πολλά χρόνια.
Ευτυχώς από τα μέσα της Δευτέρας Λυκείου κατόρθωσα και του ενέπνευσα την αγάπη μου για την Φυσικοχημεία ,την ενστερνίσθηκε και είχαμε κοινό σημείο επικοινωνίας . Κρέμονταν κυριολεκτικά από τα χείλη μου και ακολουθούσε και βελτίωνε καμιά φορά τις δικές μου προτροπές και προτάσεις .Από εκεί και μετά ο δρόμος ήταν εύκολος . Στην Τρίτη Λυκείου ασχοληθήκαμε μόνο με τις Πανελλήνιες και η επιτυχία του ήταν δεδομένη . Πέρασε στην Φυσική του ΑΠΘ που ήταν και ο στόχος του . Από τότε τον ξαναείδα σαν φοιτητή δυο φορές και τα νέα του μου τα έφερνε ο Πατέρας του, μέχρι που τον έχασα και αυτόν.
Την Παραμονή εκείνης της Πρωτοχρονιάς είχα μπροστά μου εκείνον τον ωραίο νεαρό και ήταν ο Σαββούλης . Η χαρά μου δεν περιγράφεται και διψούσα να μάθω την εξέλιξή του . Ο Σαββούλης λοιπόν τελείωσε με άριστα το Φυσικό Τμήμα του ΑΠΘ πήρε υποτροφία για Πανεπιστήμιο του Παρισιού όπου και πήρε το διδακτορικό του από εκεί και την Παραμονή εκείνη ήταν αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο που σπούδασε και συμμετέχει σε πειράματα στο CERN . Είχε μια θαυμάσια οικογένεια με δύο παιδάκια οκτώ και έξι χρόνων και η γυναίκα του είναι συνάδελφός του. Οι γονείς του έχουν πεθάνει και οι δύο και η παρουσία του στην πόλη μας ήταν για να τακτοποιήσει τα κληρονομικά του .
