Σάββατο 29 Νοεμβρίου 1975
ΤΡΟΜΑΞΑΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ
Οι στήλες της Unità, [εφημερίδας του Κκι] και των τοπικών της αναπληρωτών, από την Paese Sera μέχρι το Μανιφέστο ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες την Παρασκευή 14. Τα ταραχώδη νέα της προηγούμενης βραδιάς απελευθέρωσαν τη ζωηρή φαντασία των συντακτών. Λίγες αλλά αποτελεσματικές λέξεις όπως στις πιο ιερές παραδόσεις της καλύτερης δημοσιογραφίας. Λεηλασία και ληστεία, κλοπή και έφοδος καθώς και επιδρομή. Χούλιγκαν λοιπόν, ληστές, κλέφτες πρακτικά φασίστες, προτείνει κάποιος αυλικός ως συνήθως πιο ρεαλιστής από τον βασιλιά. Στη συνέχεια, μια γρήγορη ανασκόπηση του ποσού του εκβιασμού, δηλαδή της λείας ή από τα λάφυρα όπως συνηθίζουν να αποκαλούν. Δεν πρόκειται για κριτική ταινίας του Peckmipah. Δεν είναι το Wild Bunch, η Άγρια Συμμορία. Ο Billy the Kid δεν έχει καμία σχέση εδώ, ακόμα κι αν στο ρόλο του Pat Garret δεν μπορείς να βρεις παρά έναν δυο αρθρογράφους της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς. Δεν μας ενδιαφέρει να διερευνήσουμε. Με χαρά αφήνουμε το έργο να φέρουν φως στην υπόθεση στο αστυνομικό τμήμα και τους λάτρεις του της Α.Ο. (εργατική Πρωτοπορία) πάντα άξιους σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα στο Μιλάνο. Αντίθετα, μας ενδιαφέρει να συλλογιστούμε τα γεγονότα, δεν θέλουμε να δώσουμε ετικέτες σε συμπεριφορές και ενέργειες για τις οποίες αναφέρεται το όνομα «εκείνων της via dei Volsci» με ακριβή μονοτονία, «άντρο κοινών εγκληματιών» όπως συνηθίζει να λέει ένας γνωστός δήμιος εκτελεστής παρτιζάνων.
ΠΟΙΟΣ ΚΛΕΒΕΙ ΠΟΙΟΝ;
Η κραυγή πόνου για τα κέρδη της Cefis αναμφισβήτητα άλλα ντ’ άλλων και ξεπερνά κατά πολύ την απλή αγανάκτηση. Οι καθώς πρέπει άνθρωποι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αισθάνονται να αποκαλύπτονται, να πιάνονται με τα χέρια στο μέλι. Η εξίσωση αξιών, μελέτη-δουλειά-χρήματα-δίσκοι και ρούχα και ελεύθερος χρόνος, δεν λειτουργεί. Όχι μόνο αντιμετωπίζεται με αδιαφορία και απόρριψη, αλλά δέχεται επίθεση.
«Χρησιμοποιείτε όλα τα μέσα για να μας πείσετε να αγοράσουμε αυτό που θέλετε στις τιμές ληστείας που εσείς ορίζετε. Τώρα αν βλέπουμε στον ορίζοντα όλο και λιγότερα χρήματα, σίγουρα δεν είμαστε σίγουρα διατεθειμένοι να τα παρατήσουμε!»
Η ιδεολογία της θυσίας είναι σύμμαχος με την ήττα και υπάρχουν πάντα λιγότερα να πάρεις αν δεν τα θέλεις όλα. Και επομένως είναι ένα κατηγορητήριο που έκαναν πράξη δέκα, πενήντα ή εκατό νεαροί προλετάριοι. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Για παράδειγμα, ο «μη επαγγελματισμός» που επιδεικνύεται. Σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που θα έχουν κάτι να πουν για αυτό, αλλά τα αφεντικά του εμπορεύματος που πωλείται έχουν πολύ λίγα να χαρούν. Φράσεις όπως «όλοι πολύ νεαροί», «υπήρχαν πολλά κορίτσια», «προσέξαμε νεαρές γυναίκες» κ.λπ. και λοιπά δεν είναι αυτές που ευνοούν έναν ήρεμο ύπνο. Όσο το προλεταριάτο «κάτω των 21» δρούσε απομονωμένο, λειτουργούσε μεμονωμένα, η ενοχλητική του δράση θεωρούνταν «υποφερτή». Αυτό δεν είναι πλέον δεδομένο. Μια συμπεριφορά αποδοχής που γίνεται μαζική, στους προϋπολογισμούς μας σφίγγει, δεν είναι πλέον προγραμματίσιμη, χτυπάει όπου και όπως θέλει, με λίγα λόγια είναι πολύ αποτελεσματική.
ΨΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Ολοσέλιδος τίτλος βραδινής εφημερίδας στη Ρώμη. «Η Standa δέχθηκε επίθεση στο Montesacro – η αποθήκη Consorti στο Trionfale» εξηγεί η Il Messaggero και ακολουθεί η αναφορά για «δύο ανησυχητικές πράξεις μαζικής λεηλασίας». Η εφημερίδα γράφει στις ειδήσεις της πόλης: «Στις 18.40 στις αποθήκες Standa στην Piazza Talenti, περίπου τριάντα νέοι, ορισμένοι με κόκκινα μαντήλια που κάλυπταν μέρος του προσώπου τους, εισέβαλαν στον τομέα της ένδυσης που βρίσκεται στο ισόγειο της αποθήκης. Φωνάζοντας «όλα αυτά μας ανήκουν γιατί είναι του προλεταριάτου» και πετώντας φυλλάδια που δικαιολογούσαν την παρέμβαση, άρχισαν να αρπάζουν παλτό, γούνες, παντελόνια και φούστες. «Έβαλαν τα πάντα μέσα σε μεγάλες σκούρες σακούλες – είπε ένας πωλητής – από αυτές που μαζεύουν τα σκουπίδια.
Υπήρχαν πολλά κορίτσια».
Φυσικά η θορυβώδης εισβολή, ορισμένοι τραγουδούσαν ή φώναζαν συνθήματα, προκάλεσε γενικευμένη φυγή στους πελάτες.
Πριν φύγουν οι νεαροί πέταξαν φυλλάδια. Απευθύνονται «σε όλο το νεανικό προλεταριάτο». Λίγα λεπτά αργότερα, πιθανότατα μια άλλη ομάδα που ενεργούσε σε επαφή με την πρώτη, μπήκε στο κατάστημα Consorti, ειδικευμένο στην πώληση δίσκων και στερεοφωνικού εξοπλισμού, τραγουδώντας ύμνους και συνθήματα στις νότες του «Pueblo unido». Λίγο-πολύ η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε. Κάποιοι που παρέθεταν συνθήματα κατά του καπιταλισμού έκαναν δικές τους αφίσες, πολλούς δίσκους, ένα πικάπ με ενισχυτή και ένα στερεοφωνικό μηχάνημα. «Δεν έχουμε κάτι μαζί σας – επανέλαβαν στους υπαλλήλους – δεν θα πάθετε τίποτα αν είστε φρόνιμοι». Πριν φύγουν έκοψαν τα καλώδια των δύο τηλεφώνων και έφυγαν παίρνοντας όλα μέσα στις συνηθισμένες σκούρες σακούλες σκουπιδιών». Μέχρις εδώ οι γραμμές μιας εφημερίδας. Ούτως ή άλλως, όλη η φασαρία που σηκώθηκε από τα ενημερωτικά μέσα μπαίνει κατευθείαν στο ρεπορτάζ, όλος ο χώρος που οι εφημερίδες και οι εβδομαδιαίες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση διεκδίκησαν ως «πολιτική αγωγή» στη δίκη κατά του «νεανικού προλεταριάτου»..
από το «Rosso. Giornale dentro il movimento, Εφημερίδα μέσα στο κίνημα», 29 Νοεμβρίου 1975, n. 4
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος infoaut.org
