Είναι αυτονόητο ότι αυτά τα δεδομένα ανατροφοδοτούνται στην ερμηνεία του Μαρξ και των διάφορων ιστορικών μαρξισμών και του σοσιαλισμού ως πραγματικό κίνημα. Ο Αμίν δεν ενδιαφέρεται για τη λεγόμενη «μαρξολογία», την ακαδημαϊκή μελέτη, την ερμηνεία των κειμένων του Μαρξ, που θεωρούνται «ιερά». «Ξεκινώντας από τον Μαρξ», ο Αμίν επαναλαμβάνει πάντα, όχι για να «πάμε πέρα από τον Μαρξ», αλλά «με τον Μαρξ» για να τον αναπτύξουμε, να τον δούμε ξανά (θεμιτή έννοια του «ρεβιζιονισμού»), ακόμη και να τον διορθώσουμε, να τον σκεφτούμε μόνοι μας. Με λίγα λόγια, να συνεχίσουμε το έργο του.
Ένας Μαρξ εξαρτημένος από τον δικό του χρόνο και από το ότι δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο του. Ένας Μαρξ εξαρτημένος από έναν ορισμένο «ευρωκεντρισμό». Είναι πάνω απ’ όλα ο Μαρξ των άρθρων που γράφτηκαν για τη New York Daily Tribune στις αρχές της δεκαετίας του 1850, σχετικά με τη βρετανική κυριαρχία στην Ινδία, την Κίνα κ.λπ. Είναι ένα όραμα «εκπολιτιστικής αποστολής του καπιταλισμού». Όλα αυτά στη συνέχεια αναθεωρήθηκαν και διορθώθηκαν από τον τελευταίο Μαρξ, από το 1870 και μετά, όταν αναμετρήθηκε με τη Ρωσία, με τους ρώσους επαναστάτες και με τις αναγνώσεις έργων για την ιστορία, την εθνολογία, την ανθρωπολογία κ.λπ. (βλ. τα εθνολογικά Τετράδια, που εκδόθηκαν μετά θάνατον το 1972 από τον εθνολόγο LawrenceKrader).
Ως γνωστόν, ο Μαρξ στα διάφορα σχέδια σύνταξης του Κεφαλαίου τοποθέτησε τον τίτλο «παγκόσμια αγορά» στον μέλλοντα, και ποτέ δεν έγραψε, Βιβλίο VI του έργου. Ολοκλήρωσε το προσχέδιο και επεξεργάστηκε προσωπικά μόνο το Βιβλίο Ι. Το Βιβλίο II και το Βιβλίο III επιμελήθηκε ο φίλος του Ένγκελς, που τα ανέκτησε από τα πολυάριθμα σημειωματάρια του και από προσωρινά προσχέδια.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Μαρξ από την πλευρά του μελέτησε τη στατικότητα και τη δυναμική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ξεκινώντας από την κλασική έδρα, την Αγγλία, αυτού του κοινωνικοϊστορικού σχηματισμού. Η μορφή-εμπόρευμα, ο φετιχισμός των εμπορευμάτων, το χρήμα, το κεφάλαιο, η κατηγορία της αξίας και μετά της υπεραξίας και σταδιακά όλα τα πολυάριθμα δεδομένα και κατηγορίες από το Βιβλίο Ι έως το Βιβλίο ΙΙΙ είναι σχετικές πτυχές του μικρόκοσμου του εργοστασίου και της οικονομίας σε εθνική κλίμακα (αν και το Βιβλίο ΙΙΙ διευρύνει ήδη τη συζήτηση «στα πολλά κεφάλαια» και την αλληλεπίδρασή τους, στις κρίσεις του συστήματος κ.λπ.).
Τώρα, όμως, είναι θέμα εξέτασης του πλήρους ιστορικοκοινωνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Ο Amin τοποθετεί την έννοια του «κοινωνικού σχηματισμού» στο επίκεντρο, σε σχέση με την επίσης απαραίτητη έννοια του «τρόπου παραγωγής». Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αποφύγει τον «οικονομισμό» και τον «ντετερμινισμό» των ιστορικών, απλουστευμένων, σχολαστικών και ευρωκεντρικών μαρξισμών. Είναι μια ολότητα στην οποία αλληλεπιδρούν οι διάφορες στιγμές, η οικονομική, η κοινωνική, η πολιτιστική, η πολιτική, η ιδεολογική κ.λπ. Ακόμα κι αν η οικονομική στιγμή πρέπει να θεωρηθεί «ηγεμονική», όπως λέει ο Μαρξ στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, τα περίφημα Grundrisse.
Παρεμπιπτόντως, ο György Lukács έχει αναπτύξει πολλά για αυτά τα ζητήματα από μια πιο αυστηρή φιλοσοφική σκοπιά, και κατά τα φαινόμενα μη γνωρίζοντας τους δύο διάσημους μαρξιστές, ειδικά στο τελευταίο του έργο Οντολογία του κοινωνικού όντος.
Εν ολίγοις, είναι θέμα εξέτασης «όλου του οργανισμού» και όχι μόνο του «κυττάρου», των διαφόρων οργάνων και συστημάτων. Είναι ο καπιταλισμός στην εξέλιξή του σε παγκόσμια κλίμακα, ως παγκόσμιο σύστημα, επομένως ως μονάδα ανάλυσης, και όχι ως απλή άθροιση αντιπαρατιθέμενων εθνικών σχηματισμών. Στην εγγενή λογική αυτού του συστήματος, είναι το σύνολο που καθορίζει, κατακλύζει και διαμορφώνει τα επιμέρους μέρη του.
Υπό αυτή την έννοια, ο Αμίν θεωρεί την κεντρική θέση του «ιστορικού υλισμού» και συνεπώς της ιστορίας ως πεδίο αλληλεπίδρασης δομικών, οικονομικών, κοινωνικών δυναμικών κ.λπ., και των δυναμικών που κάποτε ονομαζόταν υπερδομικές, της ιδεολογικής στιγμής, των βαθιών πολιτισμών στα καπιταλιστικά κέντρα και στις περιφέρειες. Ο ευρωκεντρισμός παραμένει πολύ σε αυτή την οπτική.
VI.
Ο μαρξισμός ως σύστημα, ως σχολαστική, γεννήθηκε στο πλαίσιο της Δεύτερης Διεθνούς και των πολλών σοσιαλιστικών κομμάτων με μαρξιστική έμπνευση από το 1870 και μετά. Δημιουργήθηκε από τους Κάουτσκι, Πλεχάνοφ και άλλους. Είναι μια ερμηνεία του Μαρξ με μια οικονομιστική και ντετερμινιστική έννοια, που ταιριάζει σε μια ιστορική φάση στην οποία η δυτική εργατική τάξη, χάρη στην «ιμπεριαλιστική μίσθωση», όπως την ορίζει ο Αμίν, χάρη στα υπερκέρδη από την αποικιακή και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, μπορεί να αποκτήσει σχετικά υψηλότερους μισθούς, σε σύγκριση με τους μισθούς πείνας της προηγούμενης εποχής του βιομηχανικού καπιταλισμού του δέκατου ένατου αιώνα.
Είναι η εποχή της δεύτερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του μονοπωλιακού κεφαλαίου (η εποχή των «ολιγοπωλίων», όπως σωστά λέει ο Αμίν), του κλασικού ιμπεριαλισμού και της νέας παγκόσμιας επέκτασης του καπιταλισμού.
Ο ίδιος ο Ένγκελς είχε ήδη προειδοποιήσει τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες να μην θεωρούν τον σοσιαλισμό ως «καπιταλισμό χωρίς καπιταλιστές». Και μετά επιστρέφουμε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Είναι, λέει ο Αμίν, η «οικονομική αποξένωση» χαρακτηριστική της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεδομένου ότι ο νόμος της αξίας εκτείνεται από τις αυστηρά οικονομικές σφαίρες σε κάθε σφαίρα της κοινωνίας και της ζωής των ατόμων και των ανθρώπινων ομάδων, επενδύει, κατακλύζει κάθε μορφή ζωής, ατομική και συλλογική. Ο οικονομισμός είναι η αληθινή θρησκεία της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σε αντίθεση με τη «μεταφυσική αλλοτρίωση» των προκαπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών. Και όμως ο οικονομισμός και η οικονομιστική αποξένωση επηρεάζουν και εκείνους που υποτίθεται ότι θα πρέπει να μεταμορφώσουν αυτή την κατάσταση πραγμάτων.
Η συνδικαλιστική μορφή πάλης, όπως θα έλεγε αργότερα ο Λένιν, για υψηλότερους μισθούς θα είναι η κύρια μορφή πάλης στη Δύση. Ο Ένγκελς, που πέθανε το 1895, είχε ήδη προβλέψει τη γέννηση της λεγόμενης «εργατικής αριστοκρατίας», η οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη συνολική αγγλική εργατική τάξη. Το «ιμπεριαλιστικό υπερκέρδος», στο οποίο έχει την καταγωγή της η λεγόμενη εργατική αριστοκρατία, προήλθε πρώτα από την αποικιακή εκμετάλλευση της Ιρλανδίας και μετά των άλλων αποικιών, κυρίως της Ινδίας, και μετά από την «κανονική» πορεία του ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα.
Επιπλέον, αυτοί οι ιστορικοί μαρξισμοί μοιράζονταν μια γραμμική, σταδιακή αντίληψη των τρόπων παραγωγής και των κοινωνικών σχηματισμών στην ιστορία. Η λεγόμενη «θεωρία των πέντε σταδίων» και κυρίως η μηχανιστική σχέση βάσης-υπερδομής ολοκληρώνουν αυτή την αντίληψη της ιστορίας, η οποία είναι παραμορφωμένη σε σύγκριση με την αρχική, πρωτότυπη αντίληψη του Μαρξ.
ο Amin καινοτομεί σε σχέση με αυτή την αντίληψη και στην παρούσα εργασία γίνεται άφθονη συζήτηση γι’ αυτήν. Τα πέντε κανονικά στάδια πρέπει να αντικατασταθούν από μια θεωρία των τριών σταδίων (κοινοτικό, φορολογικό και καπιταλιστικό). Ήδη στο Η άνιση ανάπτυξη είχε εισαγάγει την έννοια του «φορολογικού τρόπου παραγωγής, εισφορών», για να υποδείξει ολόκληρη την ιστορική πορεία από το τέλος του κοινοτικού τρόπου στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτή η έννοια ενοποιεί αυτό που χαρακτηρίστηκε ως ασιατικός τρόπος παραγωγής (κεντρικό φορολογικά, χαρακτηριστικό μνημειακών πολιτισμών, Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.) και αυτόν που ορίστηκε ως φεουδαρχικός τρόπος παραγωγής (περιφερειακή φορολογία-εισφορές, Ευρώπη και Ιαπωνία). Σύμφωνα με τον Amin, ο δουλικού τύπου τρόπος παραγωγής είναι αμελητέος, είναι χρονικά και γεωγραφικά περιορισμένος, παρενθετικός σε σχέση με το ευρύτερο φορολογικό πλαίσιο.
Μια άλλη καινοτομία που έκανε ο Amin αναφέρεται στην ιστορική περιοδοποίηση. Στον Ευρωκεντρισμό υποστηρίζεται πως ο μεσαίωνας πρέπει να επεκταθεί χρονικά, από το 300 π.Χ., εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του ελληνισμού, στο 1500, πρώτη εμφάνιση του καπιταλισμού της μερκαντιλιστικής εποχής. Και πάλι στο παρόν έργο, ο Αμίν επιμένει στη διαίρεση μεταξύ του καπιταλισμού που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, που ήταν ακόμη ανώριμος στη μερκαντιλιστική μετάβαση, μεταξύ 1500 και 1800, και του ολοκληρωμένου και ώριμου καπιταλισμού της βιομηχανικής εποχής που ξεκινά από το 1800.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
