Ήρθε ο καιρός! Σαν ψέματα μου φαίνεται τούτος ο αποχωρισμός… Ένας γλυκόπικρος αποχωρισμός που χωράει στις αποσκευές του 40 ολόκληρα χρόνια διαρκούς κι αέναης αλήθειας, ψυχής, έγνοιας, για το ωραίο, αγάπης ατελείωτης γι’ αυτήν την πόλη. Η διαδρομή πότε ευχάριστη και πότε δύσβατη, πότε ελπιδοφόρα και πότε απογοητευτική, κάποιες φορές γεμάτη από δουέντε, και κάποιες ανάλαφρη, σαν φτερό που παρασύρεται απ’ τον άνεμο. Πάντα όμως γεμάτη ζωή, με όψεις ποικίλες, γοητευτικές, εθιστικές.
Οι παρέες γίνανε μεγάλες, οι αγκαλιές σφιχτές, οι μουσικές που επικοινωνήσαμε μας φέραν κοντά και κοιταχτήκαμε στα μάτια, με φως και καθαρότητα οι επιλογές επιβραβεύτηκαν, άφησαν σφραγίδες κι ανθρώπους που ακολούθησαν, με γνώμονα μόνο την καλή καρδιά, τις κοινές αξίες, τα ίδια οράματα.
Τι να θέλει περισσότερο ο άνθρωπος όταν γνωρίζει καλά πως αυτό είναι το κέρδος και η ηθική ικανοποίηση; Τι να λαχταρά περισσότερο όταν το μέσα του γεμίζει γέλια και χαρές, χέρια ζεστά και απλωμένα, γλέντια ως το ξημέρωμα, δάκρυα συγκίνησης, φίλους στο πλάι του; Τι πιο πολύ να αναζητά όταν οι δρόμοι που αποφάσισε τον δικαιώνουν; Πόσα μεγάλα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ να καταθέσει ταπεινά ή να τα απλώσει σε πανό που θα ανεμίζει πάνω απ’ την πόλη; Μια πόλη που τα δέχτηκε και τα μετουσίωσε σε σχέση πραγματική!
40 χρόνια στάθηκαν δίπλα μου άνθρωποι που εκτίμησαν την προσπάθεια, που βοήθησαν έμπρακτα, που άκουσαν, που κατανόησαν, που συγχώρεσαν παραλείψεις, που λύσανε προβλήματα, άνθρωποι απλοί, άνθρωποι στον δρόμο, άνθρωποι στο μεροκάματο, άνθρωποι στα γραφεία και στις υπηρεσίες, που πίστεψαν στις έντιμες και ηθικές προσπάθειες. Άνθρωποι που ακούμπησαν το πρόβλημά τους σε μία ξύλινη μπάρα, που δεν φοβήθηκαν να εκμυστηρευτούν τα μύχια της ψυχής τους, τους έρωτες, τα όνειρα και τον καημό τους, άνθρωποι που γιάτρευαν το μέσα τους με έναν στίχο και μια μουσική. Για τον καθένα απ’ αυτούς, ξεχωριστά, έχω τραγούδια στο μυαλό και την καρδιά, που πάντα θα θυμάμαι και θα σιγοτραγουδώ.
Όπως επίσης ξέρω πως και το νόμισμα, σαν τη ζωή, έχει τις δύο πλευρές του. Κάπου εκεί, ξέμακρά ευτυχώς, υπάρχουν και οι άλλοι, που περπατούν τις νύχτες μέσα στις λάσπες και την απαξία, μέσα στο λίγο και την λαμογιά, αυτοί που εκμεταλλεύονται την καλοσύνη, που βλέπουν μόνο το κακό, που κυνηγούν σαν ύαινες το θήραμα και το αναγνωρίζουν. Που δεν θα διστάσουν να πατήσουν επί πτωμάτων, να καταχραστούν, να λεηλατήσουν, χωρίς τσίπα, φιλότιμο και συστολή. Κι αυτοί σαν μουσικές αντηχούν μέσα μου, με μουσικές τους απαντώ. Αυτή είναι εξάλλου η περιουσία μου… Χαρισμένες στα λαμόγια της διαδρομής μου λοιπόν «Οι γάτες» σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, από τον «Άμλετ της Σελήνης», με τον Χρήστο Θηβαίο. Παραθέτω τους στίχους να τους διαβάσουν καλά, μήπως και καταφέρουν να σωθούν…
Με συνειρμούς διαβολεμένους
Ψάχνω τους λόγους που με σπρώξαν στα ταξίδια μου
Λόγοι που πάντα μου διαφεύγουν
Μαζεύω τους αφηρημένους
Σαν γάτες έρχονται και τρων απ’ τα σκουπίδια μου
Τρων τα καλύτερα και φεύγουν
Κάθονται γύρω μου να ζήσουν
Και περιμένουνε ν’ αρχίσω να ονειρεύομαι
Νιώθω τα φίδια να γλιστράνε
Οι μαύρες σκέψεις θα με πνίξουν
Θα με σταυρώσουνε πριν φύγουν, δε γιατρεύομαι
Οι γάτες πάντα θα πεινάνε
Ο διάολος κάθεται και βλέπει
Να μου γελάει σαν παλιόφιλος ο θάνατος
Να μου θυμίζει κάτι πλάκες
Βάζει το χέρι του στην τσέπη
Και τι ψυχή έχει μια ψυχή, θα γίνω αθάνατος
Ο διάολος ψάχνει για μαλάκες
Γεια και χαρά σας, φίλοι κι εχθροί! Ραντεβού στους δρόμους και στις γωνιές της πόλης που αγάπησα και θα συνεχίσω να αγαπώ.
ΥΓ. Άλλωστε, όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου, «σημασία έχει να παραμείνουμε άνθρωποι»
Με βαθιά εκτίμηση και τιμή
Γιάννης Καρράς
