Γράφει ο φίλος μου ο Γιάννης στο site alerta:
Ανάμεσα στα δεκάδες άρθρα στα ελληνικά ΜΜΕ για την παγκόσμια ακρίβεια, την άνοδο στα τιμολόγια της ενέργειας και στα καύσιμα που διαβάζω κάθε μέρα, την προσοχή μου τράβηξε ένα post στο facebook κάποιου γνωστού μου, ο οποίος ζει στο εξωτερικό.
Ο Χ. είναι οικονομικός μετανάστης στην Γαλλία (πλέον). Δεν μετανάστευσε νεαρός, αλλά σχετικά πρόσφατα, ενώ είναι στα δεύτερα “άντα” του. Η απόφαση της μετανάστευσης ήρθε λόγω των μηδαμινών ευκαιριών και του άθλιου επιπέδου διαβίωσης στην χώρα μας. Αρκετά συχνά ανεβάζει φωτογραφίες και ποστ στο facebook από την νέα του ζωή. Το σημερινό του ποστ μου τράβηξε το ενδιαφέρον, καθώς μας παρότρυνε να μην πιστεύουμε τις ειδήσεις στην Ελλάδα και μας ενημέρωνε ότι στην Γαλλία η τιμή της Βενζίνης έχει ήδη πέσει, ενώ, σε αντίθεση με πολλούς συμπολίτες μας, ο ίδιος πλήρωσε για δίμηνη κατανάλωση ρεύματος μόλις 140 ευρώ. Ανέφερε δε πως τα μοναδικά καταναλωτικά προϊόντα στα οποία παρατήρησε κάποια άνοδο τιμών (την Γαλλία) ήταν τα…ελληνικά!
Αυτό το πόστ, αλλά και το γεγονός ότι σε φιλικά και συγγενικά μου πρόσωπα έχουν έρθει το τελευταίο καιρό λογαριασμοί της ΔΕΗ εκατοντάδων (και χιλιάδων σε κάποιες περιπτώσεις) ευρώ, με παρακίνησαν ώστε να του ζητήσω περισσότερες πληροφορίες: Αν μπορεί να μου τεκμηριώσει τα λόγια του με στοιχεία, ώστε να τα παρουσιάσω δημόσια, κάποια φωτογραφία του λογαριασμού του κλπ. Προς τιμήν του, δέχτηκε και τον ευχαριστώ πολύ.
Μου έστειλε λοιπόν ο Χ. τον λογαριασμό του ρεύματός του για δυο μήνες. Και το κόστος ήταν, αλήθεια, 140 ευρώ:
Δηλαδή, μιλάμε για 70 ευρώ τον μήνα. Δεν είναι και τόσα λίγα, θα μου πείτε. Περιμένετε να πάμε παρακάτω. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, ζήτησα από φιλικό μου πρόσωπο -που του έχει έρθει ένας εξαιρετικά φουσκωμένος λογαριασμός και χρειάστηκε να πιάσει δεύτερη δουλειά για να τον ξεπληρώσει(!!!)- να μου στείλει φωτογραφία της…λυπητερής! Ιδού:
Αν δεν μπορείτε να διακρίνεται καλά στην φωτογραφία λόγω ανάλυσης, ο λογαριασμός είναι για τετράμηνη χρέωση και φτάνει στα 1422 ευρώ, από τα οποία τα 184 είναι από προηγούμενο ανεξόφλητο ποσό. Έχουμε δηλαδή 1422-184= 1238 ευρώ για 4 μήνες, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί 309.5 ευρώ για κάθε μήνα!
Ακρίβεια παντού…Ή μήπως όχι;
Το καλό της υπόθεσης όμως δεν τελειώνει εκεί. Την ίδια ώρα που τα ελληνικά ΜΜΕ μας πιπιλάνε τον εγκέφαλο για την παγκόσμια ακρίβεια στην βενζίνη και τα καύσιμα λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, όπως με ενημέρωσε ο Χ., στην Γαλλία η τιμή της βενζίνης ανέβηκε για λίγο κατά την πρώτη εβδομάδα της ρωσικής εισβολής, κάπου κοντά στο 2.10/λίτρο, για να πέσει μια εβδομάδα μετά στο 1.90/λίτρο. Σήμερα, η τιμή της στην Γαλλία (στο Saint-Louis της Αλσατίας συγκεκριμένα) είναι ακόμη χαμηλότερη, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μου έστειλε, από τιμές σε βενζινάδικα, τόσο στην απλή, όσο και την “98άρα”:
Την ίδια ώρα στην Θεσσαλονίκη π.χ., η τιμή της απλής βενζίνης κυμαίνεται κοντά στα 2 ευρώ/λίτρο, ενώ η πιο ακριβή φτάνει άνετα τα 2.10+.
Δεν φαίνεται να είναι και πολύ μεγάλες οι διαφορές στα καύσιμα; Έτσι δεν είναι; Για να δούμε λίγο καλύτερα όμως, με τι συνθήκες έχει να τα βάλει ο μέσος Γάλλος πολίτης σε σχέση με αυτόν στην Ελλάδα: Στην Γαλλία, ο κατώτατος μισθός από την νέα χρονιά βρίσκεται στα 1603 ευρώ τον μήνα μεικτά (για την εβδομάδα 35 ωρών μάλιστα), ενώ στην Ελλάδα είμαστε στα…663 μεικτά! Δηλαδή σχεδόν δυόμιση φορές μικρότερος!
Και επειδή τόσα χρόνια μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου με το “κόστος ζωής” που είναι πιο αυξημένο στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, για να μην συγκρίνουμε τους μισθούς μας με τον Ευρωπαίων, ας δούμε και το εξής: Στην Ελλάδα η ακρίβεια έχει επεκταθεί εδώ και πολλά χρόνια και στα ενοίκια. Το AirBnB, το gentrification και οι μεγάλες εταιρίες real estate έχουν καταστήσει σχεδόν αδύνατο για έναν εργαζόμενο, έναν φοιτητή, μια οικογένεια να βρούνε ένα αξιοπρεπές σπίτι με ενοίκιο κάτω των 350-400 ευρώ -και αυτό το γράφω πολύ μετριοπαθώς, καθώς με μια μικρή αναζήτηση στο internet βρίσκει κανείς πραγματικές ΤΡΩΓΛΕΣ, οι οποίες νοικιάζονται με αυτά τα ποσά. Όταν μιλάμε, δε, για σπίτια με δυο ή τρία δωμάτια στην Αθήνα, δηλαδή περίπου στα 75 τετραγωνικά, το ενοίκιο ξεπερνά και τα 500 ευρώ. Σε περσινή έρευνα της εταιρίας RE/MAX διαβάζουμε πως “το ποσοστό του εισοδήματος που δαπανά σήμερα ο ενοικιαστής στην Ελλάδα αγγίζει το 60%-70% του μέσου μισθού, σύμφωνα με τα ζητούμενα μισθώματα“.
Ας δούμε ποια είναι αναλογικά τα μέσα ενοίκια στην Γαλλία, σύμφωνα με την σελίδα Statista: Ένα “studio”, μια γκαρσονιέρα δηλαδή, η οποία στην Ελλάδα μπορεί να φτάσει άνετα τα 250 ευρώ τον μήνα, αναλόγως της παλαιότητας και της περιοχής, στην Γαλλία κυμαίνεται στα 564 ευρώ, ενώ όταν φτάνουμε στα μεγέθη των τριών δωματίων, που στην Ελλάδα ξεπερνούν τα 500 ευρώ όπως είπαμε, στην Γαλλία βλέπουμε έναν μέσο όρο 850 ευρώ τον μήνα.
Την ίδια ώρα λοιπόν που στην Ελλάδα μια οικογένεια μπορεί να δώσει το 80% του ενός μισθού της για να πληρώσει το νοίκι, στην Γαλλία αυτό το ποσοστό είναι κοντά στο 55%. Και δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για το ποσοστό των εργαζομένων στην Ελλάδα που πληρώνονται με τον κατώτατο μισθό των 663 ευρώ (μεικτά) σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό των εργαζομένων στην Γαλλία. Θα αναφέρω μόνο ότι ως το πιο συνηθισμένο, “τυπικό” ετήσιο εισόδημα στην Γαλλία (δηλαδή αυτό με το οποίο αμείβεται ο περισσότερος ποσοστιαία πληθυσμός) είναι τα 43.215 ευρώ ενώ στην Ελλάδα οι 20.222 ευρώ τον χρόνο. Και μιλάμε πάντα για τους εργαζόμενους. Δεν μας συμφέρει καν να μιλήσουμε για τα επίπεδα ανεργίας στις δυο χώρες και το πόσες οικογένειες αναγκάζονται να τα βγάλουν πέρα με έναν μόνο μισθό.
Όταν λοιπόν οι μισθοί στην Γαλλία είναι δυόμιση φορές μεγαλύτεροι από την Ελλάδα, ενώ το ρεύμα και η βενζίνη σε απόλυτες τιμές είναι φτηνότερα και τα ενοίκια ακριβότερα μεν, αλλά σε δυσανάλογα μικρότερο ποσοστό σε σχέση με αυτά στην Ελλάδα, τότε η όλη παραμύθα σχετικά με “το ακριβότερο κόστος ζωής” στην Ευρώπη σε σχέση με τα δικά μας δεδομένα, είναι ακριβώς αυτό: Μια παραμύθα.
Να οργανωθούμε, να παλέψουμε ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στον καπιταλισμό!
Η αλήθεια είναι πως η ακρίβεια που έχει να αντιμετωπίσει ο εργαζόμενος στην Ελλάδα (και φυσικά και σε άλλες φτωχές χώρες του δυτικού κόσμου) σε σχέση με τον μισθό του είναι δυσβάσταχτη. Τα χαράτσια του ρεύματος χτυπάνε τους φτωχούς, την ίδια ώρα που οι εργοστασιάρχες πληρώνουν μειωμένες τιμές ακόμη και στα…σπίτια τους. Η βενζίνη που ανέβηκε και δεν πέφτει -την ίδια ώρα που βλέπουμε τις τιμές να είναι χαμηλότερες ακόμη και σε χώρες που…αγοράζουν τα καύσιμα από την Ελλάδα(!!!) όπως π.χ. η Κύπρος, τα ενοίκια που βρίσκονται στον ουρανό… Ποιος φταίει όμως για όλα αυτά; Άραγε ο “πόλεμος” και οι “κρίσεις” είναι κάτι το μεταφυσικό που ανεβάζει τις τιμές; Φυσικά και όχι. Κάποιος κερδίζει από όλα αυτά στις πλάτες μας.
Όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί: Όταν υπάρχει κρίση στην αγορά καυσίμων και ενέργειας, ενώ οι εταιρίες καυσίμων και ενέργειας σημειώνουν ρεκόρ κερδών…όταν υπάρχει κρίση στην στέγαση και οι εταιρίες real estate σημειώνουν τεράστια κέρδη…όταν υπάρχει υγειονομική κρίση και οι φαρμακευτικές εταιρίες και ο ιδιωτικός τομέας της υγείας σημειώνουν ιστορικό υψηλό στα κέρδη… Τότε, όπως πολύ εύκολα συμπεραίνει κανείς, η “κρίση” είναι οι ίδιες αυτές οι εταιρίες. Η “κρίση” είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το Κεφάλαιο που πλουτίζει στις πλάτες μας, τόσο στην παραγωγική, όσο και στην καταναλωτική διαδικασία. Και φυσικά, με την συνεργασία του Κράτους, το οποίο υπάρχει για να φροντίζει την διαιώνιση της κυριαρχίας του Κεφαλαίου επάνω στην Εργασία και των καπιταλιστικών τρόπων παραγωγής.
Απέναντι σε αυτή την συνθήκη δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά αυτός του αγώνα. Αγώνας, αρχικά, για την καλυτέρευση των όρων ζωής της τάξης μας, της εργατικής τάξης, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Αγώνας ενάντια στην ακρίβεια, την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, το ξεζούμισμά μας από το Κεφάλαιο. Και στην συνέχεια, αγώνας πιο “συνολικός”, ενάντια στην ίδια την αιτία που δημιουργεί αυτές τις εκμεταλλευτικές συνθήκες, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί αν είναι να ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας, να είμαστε σίγουροι πως αυτή δεν θα έρθει παρά με το ξεπέρασμα και την ανατροπή του παρόντος κοινωνικο-πολιτικού συστήματος
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει σε καθημερινή βάση να χτίζουμε το κίνημα που θα καταφέρει όλα τα παραπάνω.To οργανωμένο, επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης.
Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται να γίνουν κομμάτι του αγώνα αυτού, μια καλή αφετηρία είναι και η επόμενη Πορεία γειτονιάς ενάντια στην ακρίβεια, στην Θεσσαλονίκη, στην Ξηροκρήνη, αυτό το Σάββατο (16/4) στις 11:30, στο Πάρκο Αγίου Νικολάου, η οποία αποτελεί συνέχεια μιας σειράς δράσεων από αναρχικές και ελευθεριακές συλλογικότητες της πόλης, αλλά και από την Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στην Ακρίβεια. Κορύφωση αυτών των δράσεων θα είναι μια κεντρική πορεία που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6/5.
Να μην ξεχνάμε πως σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε αρκετές περιστάσεις, ήταν η ακρίβεια και οι ανάλγητες κυβερνητικές πολιτικές που οδήγησαν τον κόσμο στους δρόμους. Να πάρουμε παράδειγμα από τους μαθητές και τους φοιτητές της Χιλής, που με αφορμή μια μικρή άνοδο στις τιμές των εισιτηρίων στις μεταφορές πυροδότησαν ένα κίνημα που, με την συμμετοχή τεράστιων κομματιών της κοινωνίας και της εργατικής τάξης, κατάφερε να ανατρέψει το Πινοσετικό-νεοφιλελεύθερο status quo δεκαετιών. Τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν αγωνιζόμαστε!
Όλοι στους δρόμους λοιπόν.
Γιατί η ακρίβεια είναι βία ταξική και όχι παροδικό φαινόμενο
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
