Οι είσοδος στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων το απόγευμα του Σαββάτου άρχισε πολύ νωρίς. Για να μην υπάρξει συνωστισμός οι διοργανωτές έλαβαν όλα τα απαραίτητα μέτρα, όπως άλλωστε είχαν κάνει και την προηγούμενη εβδομάδα στην παράσταση «Αντιγόνη». Αυτή τη φορά η προστατευτική μάσκα ήταν υποχρεωτική σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Και στο σύνολό του το κοινό τήρησε με ευλάβεια τα μέτρα. Στις κερκίδες του θεάτρου είχαν με σαφήνεια καθοριστεί οι θέσεις με τις απαραίτητες αποστάσεις και είχαν σημειωθεί με κιμωλία. Όλοι πειθάρχησαν χωρίς να δυσανασχετήσουν.
Η απειλή της βροχής και οι προβλέψεις των μετεωρολόγων δεν πτόησαν τους οκτακόσιους περίπου αποφασισμένους θεατές να προσέλθουν στο θέατρο. Και η τόλμη τους ανταμείφθηκε με μια συναυλία που θα μείνει σε όλους αξέχαστη. Ίσως η καλύτερη των τελευταίων πολλών χρόνων.
Για άλλη μια φορά ο Σταύρος Ξαρχάκος απέδειξε πόσο μεγάλος δημιουργός είναι. Όχι μόνο για τα εκατοντάδες τραγούδια που κληροδότησε στον ελληνικό πολιτισμό. Όχι μόνο για τις εξαίσιες μουσικές του στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Αλλά γιατί μέχρι σήμερα, υπερογδανταετής πλέον, εξακολουθεί να δημιουργεί ενορχηστρωτικά αριστουργήματα πάνω σε κλασικά διαχρονικά τραγούδια και μουσικές που έχουν περάσει στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως ο μεγάλος μας πολιτισμικός πλούτος.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως τα τραγούδια που επέλεξε να παρουσιάσει ο μεγάλος Έλληνας δημιουργός, των Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη και του ιδίου, είναι εντελώς καινούρια τραγούδια. Τα «πείραξε» τόσο πολύ ενορχηστρωτικά (πάντα όμως με έναν απεριόριστο σεβασμό στους δημιουργούς τους) που ήταν σαν να ακούγαμε μια συναυλία με νέα τραγούδια που κάτι όμως μας θύμιζαν.
Ο Ξαρχάκος όμως επέλεξε και επτά σολίστες μουσικούς που έκαναν για εβδομήντα επτά. Αριστοτέχνες μουσικοί αλλά και τραγουδιστές οι ίδιοι, ανταποκρίθηκαν με αντάξιο του διευθυντή τους τρόπο όποτε χρειάστηκε να τραγουδήσουν είτε σόλο είτε σαν χορωδία.
Ήταν μια μαγευτική βραδιά, μια μέθεξη σ’ αυτόν τον μαγευτικό χώρο της ελληνικής λαϊκής και έντεχνης μουσικής και κρίμα δηλαδή που ο φόβος του κορονοϊού δεν επέτρεψε περισσότερο κόσμο να προσέλθει στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων για να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία αλλά και για να τιμήσει αυτόν τον μεγάλο και ακούραστο Έλληνα δημιουργό που επί δύο περίπου ώρες παλλόταν πάνω στο πόντιουμ όχι απλώς διευθύνοντας τους μουσικούς τους αλλά εκτοξεύοντας μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής του και του είναι του, την καυτή λάβα της αστείρευτης δημιουργικότητάς του.
Σε ευχαριστούμε πολύ Σταύρο Ξαρχάκο.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
