Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Πάλεψε με θάρρος και αξιοπρέπεια αρκετούς μήνες με το θεριό ο Παναγιώτης αλλά δεν τα κατάφερε. Έσβησε χθες σε ηλικία 66 χρονών. Συμμαθητής και φίλος αλλά και φανατικός αναγνώστης της Πρωινής εδώ και δεκαετίες.
Εξαιρετικός μηχανικός, δραστήριο μέλος του ΤΕΕ, ανήσυχος πάντα για τα τεκταινόμενα τόσο στον επαγγελματικό του κλάδο όσο και γενικότερα στην πόλη. Άριστος οικογενειάρχης, ανέθρεψε και σπούδασε μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Σύρμω τις δυο τους κόρες, με χιούμορ πάντα στις παρέες και λατρεμένος από όλους τους συμμαθητές μας.
Φεύγει νωρίς, κι αυτό μας ξεριζώνει τη καρδιά. Δεν πρόλαβε να χαρεί λίγα ανέμελα χρόνια, μακριά από τις σκοτούρες της δουλειάς και της καθημερινότητας.
Ελαφρύ το χώμα σου φίλε και συμμαθητή Παναγιώτη Νικολαΐδη
Επιτέλους έδρασε γρήγορα και αποφασιστικά η Ελληνική Δικαιοσύνη και με παραγγελία της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, μετά από σχετική αναφορά του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, κινήθηκαν διαδικασίες για έρευνα σε ό,τι έχει να κάνει με το προϊόν «Βυζαντινόν» που προωθούσε από τηλεοπτικό κανάλι σαν φάρμακο κατά του κορωνοϊού ο αρχηγός του κόμματος «Ελληνική Λύση» Κυράκος Βελόπουλος.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν φταίει αυτός ο θεομπαίχτης αλλά όλοι αυτοί που τον έστειλαν στη Βουλή και που του δίνουν σήμερα στις δημοσκοπήσεις ποσοστά της τάξεως του 5,5%, φέρνοντας τον στην 4η θέση πίσω από το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά και πάνω από το ΚΚΕ.
Εναντίον του αλλά και εναντίον του καναλιού, κινήθηκε για τον ίδιο λόγο και το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο και όπως φαίνεται θα πέσουν καμπάνες και από εκεί.
Τι νταλγκάς κι αυτός ρε παιδάκι μου. Πας στο Νοσοκομείο για μια επέμβαση. Όσο μικρή και ρουτίνας να είναι αυτή η επέμβαση, έχεις όσο να ‘ναι ένα άγχος. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μια αγωνία. Και μόλις βγαίνεις από το χειρουργείο και πριν καλά- καλά συνέλθεις, πρώτο σου μέλημα είναι να βγάλεις μια φωτογραφία ξαπλωμένος στο κρεβάτι, τυλιγμένος ακόμη με τις γάζες και γρήγορα – γρήγορα να την αναρτήσεις στο facebook και ύστερα να μετράς σχόλια και like. Έλεος βρε παιδιά, έλεος…
«Μπορείς να τα κάνεις ζάφτι τα παιδιά» μου απάντησε ένας γονιός όταν του έκανα παρατήρηση γιατί το παιδί του βγήκε για καφέ με τους φίλους του χθες πρώτη μέρα που για λόγους πρόληψης απέναντι στην εξάπλωση του κορονοϊού, έκλεισαν τα σχολεία.
Μα είναι απάντηση αυτή; Είναι δυνατόν να παίρνουμε τόσο αψήφιστα, κυρίως οι γονείς, τις υποδείξεις των υπευθύνων για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Για ένα θέμα ζωής και θανάτου δηλαδή. Το κλείσιμο των σχολείων δεν έγινε για να πάνε τα παιδιά διακοπές και να διασκεδάσουν. Όλοι οι αρμόδιοι, γιατροί και πολιτεία, λένε ότι αν δεν θέλουμε να έχουμε τις θλιβερές συνέπειες της Ιταλίας οφείλουμε να προλάβουμε τα γεγονότα. Πρέπει να περιορίσουμε τον συγχρωτισμό μας σε μεγάλες συγκεντρώσεις, να παραμένουμε στο σπίτι μας και να κυκλοφορούμε μόνον για τις εντελώς απαραίτητες και αναγκαίες δουλειές μας.
Δεν μπορεί να γεμίζουν χθες το μεσημέρι οι καφετέριες του κέντρου από νεαρούς και νεαρές θαρρείς και είχαν πάει εκδρομή τα σχολεία.
Μα τόση ελαφρότητα τελικά; Τόση ανευθυνότητα;
