Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ της Δευτέρας το βράδυ στις 9 είχε σαν πρώτη είδηση τον θάνατο του αμερικανού πρώην μπασκεμπολίστα Κόμπι Μπράιαντ.
Τα δεκάδες θύματα από το φονικό σεισμό στην Τουρκία και τα άλλα τόσα από τον κορονοϊό στην Κίνα και ο πανικός που επικρατεί στην υφήλιο για την ταχεία εξάπλωση του ιού αυτού, δεν αξιολογήθηκαν από τους αρχισυντάκτες της δημόσιας τηλεόρασης ως σημαντικότερες ειδήσεις από εκείνη της πτώσης του ελικοπτέρου του κροίσου του αμερικανικού μπάσκετ.
Μπράβο στην ΕΡΤ. Είναι σε «καλό δρόμο»…
Και μια και ο λόγος για αυτόν τον θρύλο του αμερικανικού -και όχι μόνον- μπάσκετ, ξέρετε ότι εναντίον του είχαν απαγγελθεί κατηγορίες για βιασμό το 2003, όμως τελικά αποσύρθηκαν αφού η γυναίκα που τον κατηγόρησε αρνήθηκε να καταθέσει; Αργότερα, μάλιστα, ο μπασκετμπολίστας κατέληξε σε συμβιβασμό μαζί της.
Αυτή την πτυχή της ζωής του Μπράιαντ τόλμησε να δημοσιοποιήσει στο twitter μια δημοσιογράφος της Washington post και αφού δέχθηκε πάνω από 10.000 απειλητικά μηνύματα από διάφορους ανθρώπους πολλοί από τους οποίους την στοχοποίησαν μάλιστα γνωστοποιώντας και την διεύθυνση του σπιτιού της, στη συνέχεια τέθηκε και σε διαθεσιμότητα από την εφημερίδα της με αποτέλεσμα, όπως φαίνεται, να χάσει τη δουλειά της.
Αντί δηλαδή η εφημερίδα να προστατέψει τη δημοσιογράφο του απέναντι στον όχλο και να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη της, την έθεσε σε διαθεσιμότητα για να μη χάσει φύλλα. Κρίμα…
Το 1965, ο δάσκαλός μας στο 12ο δημοτικό σχολείο Ματσίγκος, με κυνηγούσε γύρω – γύρω από το αμμοδοχείο που υπήρχε στο κέντρο της τάξης μας και με βαρούσε αλύπητα και με όλη του τη δύναμη στην πλάτη με μια βέργα που είχε για να μας …«μάθει γράμματα». Είχα κάνει, προφανώς, κάποια αταξία.
Το κορμί μου από τις ξυλιές γέμισε μελανιές και όταν πήγα σπίτι έμοιαζα σαν ζέμπρα. Η μάνα μου φώναζε στον πατέρα μου να πάει στο σχολείο και να διαμαρτυρηθεί στο δάσκαλο αλλά εκείνος δεν την άκουσε και έτσι το περιστατικό πέρασε χωρίς να δοθεί καμιά συνέχεια.
Πέρασαν από τότε 55 χρόνια. Μέσα σ’ αυτήν την μεγάλη χρονική διαδρομή άλλαξαν άρδην τα πράγματα. Εδώ και πολλά χρόνια απαγορεύεται η χειροδικία δασκάλων – καθηγητών προς τους μαθητές ενώ ακόμη και η επίπληξη με ύψωση της έντασης της φωνής των εκπαιδευτικών μπορεί να οδηγήσει σε διαμαρτυρίες γονέων και μαθητών ή ακόμη και σε αποχή ή καταλήψεις σχολείων.
Τα τελευταία χρόνια είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχουν όχι μόνον απειλές προς τους καθηγητές αλλά και προπηλακισμοί ή και άσκηση βίας. Όσο δεν για το μπούλινγκ και την άσκηση βίας μεταξύ των μαθητών είναι πια καθημερινό φαινόμενο.
Τα πρόσφατα γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας (απειλές μαθητή σε καθηγήτρια, ώθηση με τη βία μαθητών δημοτικού να γλείψει τουαλέτα μικρή συμμαθήτριά τους) απλώς είναι κάποια ελάχιστα δείγματα για το τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στα σχολεία.
Το ζήτημα δεν είναι να πούμε ποιος φταίει. Οι φταίχτες είναι πολλοί ή μάλλον είμαστε όλοι μας. Το πρόβλημα είναι το πως θα ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Γίνεται; Φοβάμαι πως όχι. Άλλωστε το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας όπου επίσης η βία κυριαρχεί ενώ ο σεβασμός στους θεσμούς έχει πιάσει πάτο.
Και δυστυχώς η κρίση όχι μόνον δεν μας έβαλε μυαλό αλλά κυλήσαμε, μου φαίνεται, ακόμη παρακάτω. Και ίσως να μην πιάσαμε πάτο ακόμη…
