Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
15 Μαρτίου : Βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία, με το σύνολο (σχεδόν) των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, να έχει υιοθετήσει συνθήματα που προβάλλουν τον πατριωτισμό τους . “Στο σύνθημα του (ακροδεξιού) Βίλντερς «Η Ολλανδία και πάλι στα χέρια μας» ο φιλελεύθερος (και σημερινός πρωθυπουργός) Ρούτε απαντά με ένα μήνυμα προς τους μετανάστες: «Συμπεριφέρσου κανονικά ή φύγε». Την ίδια στιγμή οι χριστιανοδημοκράτες θέλουν τα παιδιά στο σχολειό να μαθαίνουν, όπως παλαιότερα, υποχρεωτικά τους στίχους του εθνικού ύμνου. Ακόμα και οι σοσιαλδημοκράτες (του κ. Ντάϊσελμπλουμ) διεξήγαγαν προεκλογικό αγώνα κάνοντας λόγο για έναν «προοδευτικό πατριωτισμό» (πηγή : dw.com) προτείνοντας παράλληλα τη σύσταση επιτροπής η οποία θα εξετάσει το … μέλλον της Ολλανδίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
16 Απριλίου : Δημοψήφισμα για τη Συνταγματική μεταρρύθμιση στην Τουρκία. Με το σύνολο σχεδόν των κυβερνήσεων των Ευρωπαϊκών κρατών, να έχουν εκφράσει τις επιφυλάξεις τους (αν μη τι άλλο) για τα σχέδια του Τούρκου προέδρου, ήρθε η σειρά του Συμβουλίου της Ευρώπης (μέσω ανακοίνωσης των συνταγματολόγων του) να βάλει «το κερασάκι στην τούρτα». “Το σχέδιο αναθεώρησης του τουρκικού συντάγματος, που έχει ως στόχο να ενισχύσει τις εξουσίες του προέδρου της Τουρκίας και το οποίο θα τεθεί σε δημοψήφισμα στις 16 Απριλίου, μπορεί να εκτροχιάσει τη χώρα οδηγώντας την σε ένα “απολυταρχικό προεδρικό σύστημα” (πηγή : protothema.gr), προειδοποίησαν. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι «Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα στη χώρα, με τον Τούρκο πρόεδρο ενισχυμένο ή ηττημένο στο δημοψήφισμα και πώς αυτό θα επηρεάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνο) ;»
23 Απριλίου : Στην Γαλλία διεξάγεται ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών (και ο δεύτερος στις 7 Μαΐου). Ο πρώην υπουργός Οικονομίας Εμμανουέλ Μακρόν, η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν, ο συντηρητικός Φρανσουά Φιγιόν, ο αριστερός Ζαν-Λουκ Μελανσόν και ο σοσιαλιστής Μπενουά Αμόν είναι -μεταξύ άλλων- οι υποψήφιοι που ζητούν την ψήφο των Γάλλων. Ο κ. Μακρόν συγκεντρώνει το 26%, όπως και η κα Λεπέν, την οποία όμως νικά στον δεύτερο γύρο, διότι -σύμφωνα με τα προγνωστικά μοντέλα- θα έχει τις ψήφους του συνόλου σχεδόν των ψηφοφόρων των υπολοίπων. Είναι όμως έτσι, ή μήπως τα τρανταχτά «παραδείγματα» της αποτυχίας των προγνωστικών μοντέλων να ερμηνεύσουν τις προθέσεις των πολιτών, τόσο στις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, όσο και στο δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, δεν έχουν γίνει ακόμη κατανοητά από εκείνους που -εν πολλοίς – έχουν αναλάβει το έργο να ερμηνεύσουν αλλά και να … κατευθύνουν τις ψήφους των πολιτών ;
Οι τελευταίες προγραμματισμένες κάλπες είναι τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία, όπου οι Χριστιανοδημοκράτες της κας Μέρκελ θα δώσουν σκληρή μάχη με τους Σοσιαλδημοκράτες του κ. Σουλτς, με το ακροδεξιό AfD να παραμονεύει, ενώ κανείς δεν βάζει «το χέρι του στη φωτιά» όσον αφορά το ενδεχόμενο προκήρυξης εθνικών εκλογών και στην Ιταλία, πριν ακόμη ή πολύ κοντά, σε αυτές της Γερμανίας.
Με τους Βρετανούς στην πόρτα της εξόδου, τους Γερμανούς μπροστά στις κάλπες, τους Γάλλους, τους Ιταλούς και τους Ολλανδούς σε φλερτ με τον ευρωσκεπτικισμό και τους Αμερικανούς να μην έχουν ακόμη κάνει γνωστές τις προθέσεις τους για το ποια θα είναι η πολιτική τους απέναντι στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, το σκηνικό στο εσωτερικό της -πάλαι ποτέ- Κοινότητας που στα 60 της χρόνια βιώνει μία άνευ προηγουμένου υπαρξιακή κρίση, μοιάζει να είναι φτιαγμένο από χαρτόνι, που «μ’ ένα φύσημα του αέρα» κλυδωνίζεται επικίνδυνα και με … πολλές ταχύτητες.
Αν μη τι άλλο, το 2017 φαντάζει ως έτος καμπής και σημείο αναφοράς για το μέλλον.
Σε πολλά και για πολλούς.
