Ο Νίκος Γιαννάκης υπηρέτησε για αρκετά χρόνια στο δημόσιο τομέα , κάποια στιγμή αποφάσισε να παραιτηθεί και στις αρχές του 2000 ξεκίνησε την ασχολία του με την αμπελοκαλλιέργεια.
Οι ιδιόκτητοι αμπελώνες του «Κτήματος Γιαννάκη» είναι βιολογικής καλλιέργειας έχουν έκταση 30 στρεμμάτων , βρίσκονται σε υψόμετρο 450 μέτρων στις περιοχές Αερμόλας και Σιδηρούδι Σωτήρα και στη τοποθεσία Ασλάνης στο Καζαβήτι .
Η πρώτη οινοποίηση έγινε το 2004 με χαμηλή στρεμματική απόδοση αξιοποιώντας αμιγώς ελληνικές ποικιλίες όπως το λημνιό , ασύρτικο και το μοσχάτο Αλεξανδρείας . Σήμερα το μικρό οινοποιείο της οικογένειας Γιαννάκη που βρίσκεται στη Σκάλα Σωτήρα παράγει τρεις οίνους με τον διακριτικό τίτλο Οίνος Θασίων .
Ένα ερυθρό ξηρό από τις ποικιλίες merlot και λημνιό που ενδείκνυται για μεγάλη παλαίωση, ένα λευκό ξηρό που παράγεται από τις ποικιλίες Μοσχάτο Αλεξανδρείας και ασσύρτικο που καλλιεργούνται σε άνυδρο ασβεστολιθικό έδαφος και περιβάλλονται από κωνοφόρα δένδρα και αρωματικούς θάμνους , και ένα ροζέ μονοποικιλιακό demi sec από merlot. Όλη η παραγωγή του Κτήματος διατίθεται εξ ολοκλήρου στο νησί της Θάσου.
Το Κτήμα Γιαννάκη υπήρξε χορηγός των ανασκαφών που έφεραν στο φως πατητήρια οίνου από την αρχαιότητα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τα όψιμα βυζαντινά χρόνια.
Συγκεκριμένα ο Καβαλιώτης αρχαιολόγος και καθηγητής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης Στρατής Παπαδόπουλος ανέδειξε με τη σκαπάνη του στον οικισμό Κάστρο των Λιμεναρίων πατητήρια τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «ληνούς».
Στην αρχαιότητα το «πατώ σταφύλια σε πατητήρι» λεγόταν «ληνοβατώ» και οι πατητές «ληνοβάται» και όπως απεικονίζονται σε αγγειογραφίες, διευκολύνονταν στο πάτημα των σταφυλιών με το να στηρίζονται σε ραβδί ή να κρατιούνται από σχοινί που κρεμόταν από πάνω τους.
Stathis Harpas Blog
