Η αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτη. Ανεκτίμητης ΑΞΙΑΣ.
Το να το αναγνωρίζεις ακόμα και στον χειρότερο των δημίων, στον πιο βάναυσο βασανιστή είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση στη λογική του μίσους, της εξόντωσης, της γενοκτονίας. Η αξιοπρέπεια ιχνηλατεί ένα αδιάβατο χάσμα μεταξύ της κουλτούρας της ζωής και της κυριαρχίας του θανάτου. Μεταξύ της κουλτούρας της ειρήνης και της υποκουλτούρας του πολέμου.
Ο Moni Ovadia συνδέεται και προβληματίζεται σχετικά με το θέμα της Ατζέντας των Ηνωμένων Εθνών 2030 – Στόχος «Ειρήνη, Δικαιοσύνη και στερεοί Θεσμοί» με πολλαπλές ευκαιρίες εμβάθυνσης καθώς και αναλύοντας τη γελοιογραφία του οξυδερκούς σκιτσογράφου Vauro που απεικονίζει έναν παλαιστίνιο πατέρα και γιο στη Γάζα, γράφει η Laura Tussi.
Σε μια γελοιογραφία του φίλου μου Vauro, λέει, οι ισραηλινοί πύραυλοι πέφτουν βροχή από όλες τις πλευρές. Το παιδί λέει στον πατέρα του: «Μπαμπά φοβάμαι» απαντά ο πατέρας: «Γιατί φοβάσαι; Δεν είμαστε στη Νέα Υόρκη».
Έχουμε αφαιρέσει ακόμη και το δικαίωμα του φόβου από ένα μέρος της ανθρωπότητας. Έχουμε δει εκατομμύρια φορές την επανάληψη της βαρβαρότητας που οδήγησε στην καταστροφή των Δίδυμων Πύργων με περίπου 2890 θανάτους, αλλά δεν έχουμε δει με την ίδια συχνότητα τις εικόνες των αθώων θανάτων από το Ιράκ και το Αφγανιστάν των λεγόμενων «ανθρωπιστικών πολέμων«.
Ξεκινώ από αυτό το σκεπτικό γιατί υπάρχουν χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις, αλλά και ένα σημαντικό μέρος των πολιτών, επιβαρύνονται -ακόμα κι αν η λέξη είναι ακατάλληλη- από τη λογική του προνομίου, δηλαδή πως εμείς έχουμε δικαίωμα να είμαστε όπως είμαστε, δεν είναι ένα προνόμιο λόγω του τόπου γέννησης.
Τι αξίζει, τι σημασία έχει το ότι γεννηθήκαμε σε ένα μέρος αντί για ένα άλλο;
Τίποτα. Δεν αξίζει τίποτα, καμία σημασία. Μάλιστα, ακόμη και ο Mimmo Lucano και ο Alex Zanotelli λένε να μην ρωτήσουμε ποτέ έναν άνθρωπο από πού έρχεται: «Τον έφερε ο άνεμος»… Ωστόσο, η καταγωγή, ο τόπος γέννησης καθίστανται ένα προσόν.
Θέλουμε να τους διεκδικήσουμε ως μιαν αξία, κάτι που έχει σημασία, που γίνεται αξιοκρατία a priori, που έχει αυτή την ιδιότητα να προϋπάρχει, χωρίς καμία νομιμοποίηση, η οποία στη συνέχεια καθίσταται προνόμιο και το προνόμιο συγχέεται με το δικαίωμα, το δίκαιο.
Υπάρχουν πολλές σκέψεις που τρέχουν στο μυαλό μου. Πράγματι, δεν μιλάω ποτέ σύμφωνα με ένα προκαθορισμένο σχήμα. ξεφορτώνομαι κάθε τι άχρηστο ή μικρής σημασίας για να διατηρήσω τη ζωντάνια του προβληματισμού. Στο ερώτημα που τέθηκε έγινε αναφορά σε στέρεους θεσμούς.
Γιατί θεωρώ τη χρήση αυτού του όρου ιδιαίτερα κατάλληλη; Διότι εμείς δεν έχουμε σταθερούς θεσμούς. Έχουμε θεσμούς σε ρευστή κατάσταση, αν μη τι άλλο, όπως λέει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Αλλά ακόμη περισσότερο, σε αέρια κατάσταση.
Τα Ηνωμένα Έθνη θα πρέπει να είναι ο θεσμός που ρυθμίζει την ειρήνη, ξεκινώντας από τον εαυτό του, αλλά είναι εντελώς ανίσχυρος, όπως φαίνεται στις παραβιάσεις των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών: εάν εφαρμόζονται από τις προνομιούχες χώρες, αγκαλιάζονται ως λόγος για άμεση εκτέλεση.
Για παράδειγμα, η περίπτωση του Ιράκ. όλοι το θυμάστε. Αλλά αν η παραβίαση ενός ψηφίσματος, δεδομένου ότι έχει υπάρξει η περίπτωση της Παλαιστίνης – πράγμα που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα – γίνεται εις βάρος των μη προνομιούχων, τότε ξεσκίζεται υπέροχα παραποιημένο, αγνοημένο και χλευασμένο: αναφέρομαι στα ψηφίσματα 242 και 338.
Η διεθνής νομιμότητα έχει καταπατηθεί από επανειλημμένες ισραηλινές κυβερνήσεις με μια απρέπεια που δεν έχει όρια. Θεωρούμε ότι καμία ισραηλινή κυβέρνηση δεν έχει κάνει αυτό που θα έπρεπε να είναι το ιερό καθήκον μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, δηλαδή να καθορίσει τα σύνορα του Κράτους του οποίου αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση.
Το κράτος του Ισραήλ δεν έχει σύνταγμα. Δεν όρισε λοιπόν τα όριά του. Άρα η αυθαιρεσία είναι ο κανόνας σε όλα τα πράγματα που αφορούν την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ειδικότερα, η σύγκρουση με τις αραβικές χώρες έχει άλλους τρόπους, αν και εξακολουθεί να βασίζεται σε αυτήν την πολιτική του τετελεσμένου γεγονότος.
Πολιτική απόλυτης περιφρόνησης των διεθνών ψηφισμάτων και, κατά συνέπεια, των διεθνών θεσμών που είναι υπεύθυνοι για την ειρήνη. Και όλα αυτά από την κυβέρνηση και τη στρατιωτική αρχή μιας χώρας όπου ο κοινός χαιρετισμός είναι η ειρήνη, αντί να λένε «Γεια», «Καλημέρα» λένε «Σαλόμ» δηλαδή Ειρήνη. Η ειρήνη είναι μάλιστα γραμμένη στις προτεραιότητες της γλώσσας.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή το κράτος του Ισραήλ δεν κάνει εξαιρέσεις σε εκείνη που ήταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορική λογική si vis pacem para bellum «Αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο», δηλαδή χτυπήστε τους άλλους για να έχετε ειρήνη στο σπίτι. Γιατί αυτή είναι η λογική. Η ειρήνη είναι μόνο για εμάς και όχι για τους άλλους.
Οι χώρες που μιλούν περισσότερο για την ειρήνη, παίρνω ως παράδειγμα το κράτος του Ισραήλ, όχι επειδή είμαι εναντίον του Ισραήλ, αλλά επειδή, παρόλο που είναι μικρό, είναι από τα πιο οπλισμένα στον κόσμο. Όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Ένας ιρακινός φίλος μου, ο καθηγητής Adel Jabbar, ο οποίος δίδαξε κοινωνιολογία της μετανάστευσης πρώτα στο Ca’ Foscari και μετά στο Bolzano, μου έλεγε: «Έχεις προσέξει αυτό; Οι κυβερνήτες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι οι κυβερνήτες της χώρας που έχει τα περισσότερα όπλα, απολύτως, στον κόσμο».
Όντως, υπάρχουν όπλα των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη: ινδικός Ωκεανός, Ειρηνικός Ωκεανός, Ευρώπη, αραβικές Χώρες, Ασία. Υπάρχουν παντού αμερικανικά όπλα και είναι ακριβώς αυτές οι ίδιες ΗΠΑ που στρέφονται εναντίον των αράβων λέγοντας, όπως παρατήρησε ο καθηγητής Jabar, «Οι άραβες – εμείς οι άραβες – είμαστε επιθετικοί».
Συνεχίζεται
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
