Το να ακινητοποιείται το αυτοκίνητό σου στις ανηφόρες του Αγ. Σίλα ένα βράδυ με χιόνια, επιστρέφοντας καταπονημένος στο σπίτι σου, δεν είναι και ό τι καλύτερο. Όμως το αισιόδοξο ραβδάκι της ζωής εμφανίζει απροσδόκητα αυτόν που δίνει λύσεις σε δυσάρεστες καταστάσεις. Έτσι συνέβη και το Δεκέμβρη του ΄16. Εμφανίστηκε, σταμάτησε, τοποθέτησε το προβληματικό μου αμάξι σε ασφαλές σημείο αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που ήταν απειλητικά παρών εκείνη τη στιγμή και απλά, αθόρυβα έφυγε. Η σκέψη να τον βρω και να τον ευχαριστήσω για την αυθόρμητα απλόχερη βοήθειά του ήταν παρούσα όλον αυτόν τον καιρό.
Αυτό το συμβάν όμως έγινε η αιτία να αναπτερωθεί μια χαμένη εδώ και καιρό χορδή αισιοδοξίας μου. Ήταν ανακουφιστική η διαπίστωση, πως υπάρχει ακόμη, πως κατάφερε να αντισταθεί και να επιβιώσει ένα σύνηθες πάλαι ποτέ γνώρισμα των συνανθρώπων μου. Αναφέρομαι στο γνώρισμα εκείνο που φέρουν αυτοί που δεν κλείνονται ακινητοποιημένοι σε ένα απαισιόδοξο καβούκι, παραζαλισμένοι, περιχαρακωμένοι από ενσταλαγμένες φοβίες. Μνημονεύω εκείνο το ξεχωριστό ανθρώπινο στοιχείο που θωρακίζει από τα συνεχή σφυροκοπήματα προσχεδιασμένης ανασφάλειας και χειραγώγησης. Κατονομάζω αυτό το χαρακτηριστικό που παραμένει αυθεντικά παρών, ειλικρινές, έτοιμο να χρησιμεύσει. Εκείνο το κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας που αφήνει ελεύθερη την προσφορά να απλωθεί αλογάριαστα και δεν την περιορίζει σε φευγαλέες μόνο ελεημοσύνες. Αυτή η διαπίστωση ήταν ένα θετικό, αισιόδοξο σημάδι. Και είχα να το αγγίξω από εκείνην την μακρινή… λοιδορούμενη, αμαυρωμένη, «επάρατη εποχή»!!!
Αθηνά Βολτέα
