Σκι

Εάν σε οποιαδήποτε στιγμή μας έλεγαν ότι θα βλέπαμε στη παραλία της Θεσσαλονίκης κοπέλα να κάνει σκι, μάλλον θα λέγαμε ότι αυτό ως γεγονός ξεπερνά τα όρια του φανταστικού και κλίνει προς τη σφαίρα του παράλογου. Διότι εάν τα φαινόμενα της σφοδρής χιονοπτώσεως και των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών σε Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Σποράδες, Εύβοια, Κρήτη, Άγιον Όρος και σε όλη την Ελλάδα, ανέδειξαν πόλεις σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, παρ’ ότι από ημέρες τα αναμέναμε, εάν πάλι αποκάλυψαν τη προχειρότητα που επικράτησε στο σιδηροδρομικό μας δίκτυο, εάν έκλεισε τους πολίτες στα σπίτια τους χωρίς υδροδότηση και θέρμανση, εάν πάγωσε “αλατιέρες” που κάποιοι όφειλαν να φροντίσουν ώστε να μη συμβεί αυτό, εάν στη Θεσσαλονίκη τη προηγούμενη Τρίτη η λογική, στο οδικό δίκτυο της πόλης, είχε αποδράσει, εάν έκλεισαν επιχειρήσεις και ακόμη προσπαθούν να αποκαταστήσουν τις ζημιές που υπέστησαν, εάν πάγωσαν άνθρωποι στα hot spots, καθώς οι υποδομές φιλοξενίας είναι από υποτυπώδεις έως και ανύπαρκτες, εάν λοιπόν κατέδειξε την αδυναμία της κρατικής μηχανής να ανταποκριθεί επιτυχώς σε ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο, ταυτοχρόνως φανέρωσε τη πρακτική εφευρετικότητα πολιτών, από την οποία οφείλουμε να αντλήσουμε συμπεράσματα, περί της αυτενέργειας ανθρώπων που ανταποκρίνονται επιτυχώς σε απρόβλεπτες συνθήκες.

Εάν ο Γιάννης άφησε το αυτοκίνητο στην οδό Λαγκαδά, προκειμένου να πάει αγανακτισμένος με τα πόδια στο σπίτι του στην Άνω Πόλη, η Κατερίνα, το ίδιο αγανακτισμένη το άφησε στα παλαιά σφαγεία, στο Fix, στη δυτική είσοδο της πόλης. Αναρωτιόταν πόσο γρήγορα θα έφτανε σπίτι της, εάν είχε μαζί τον εξοπλισμό της ως σκιέρ. Την επομένη λοιπόν, από το νοσοκομείο της Παναγίας όπου και μένει, στην Αρετσού, φόρεσε τα σκι της, πήρε τα μπαστούνια και το σακίδιο της, ντύθηκε με τα κατάλληλα ρούχα για τη περίσταση-δηλαδή σκι στα 3-5 Πηγάδια- και ως έτοιμη από καιρό ξεκίνησε παραλιακά, προκειμένου να πάει να πάρει το αυτοκίνητό της. Επί της ουσίας εφάρμοσε για πρακτικούς λόγους τη πλάγια σκέψη της. Αφού λοιπόν πέρασε παραλιακά Αρετσού, Σοφούλη, νέα και παλαιά παραλία, απολαμβάνοντας τη διαδρομή και προκαλώντας θετικά βλέμματα, σκέψεις και θαυμασμούς για το εγχείρημά της, που εάν το ακολουθούσαν όσοι κατέχουν το άθλημα, θα μετέβαλαν τη πόλη σε χιονοδρομικό κέντρο με πίστα την ευθεία της παραλίας και θα αποδείκνυαν ότι εκείνο το οποίο έπρεπε να είναι αυτονόητο, δηλαδή οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης, τουλάχιστον, να είναι προσβάσιμοι ούτως ώστε να μη προκληθεί η παράνοια των ασφυκτικώς μπλοκαρισμένων κεντρικών οδικών αρτηριών, μπορεί ανέτως να ανατραπεί μέσω ενός άλλου αυτονόητου, το οποίο δημιούργησε η ανεπάρκεια των ιθυνόντων, η οποία και ταλαιπώρησε τους κατοίκους του άστεως.

Κάπως έτσι ολόκληρη η Ελλάδα προσπαθεί και επιζεί της κρίσεως, μέσα από προσωπικές “πατέντες”, με συνέργειες και κόντρα στον ορθολογισμό αυτή η χώρα πορεύεται και θα συνεχίσει να πορεύεται, εντός της αυτενέργειας και της εφευρετικότητος. Όσο κι αν δείχνει συμβιβασμένη και υποταγμένη σε ένα “πεπρωμένο” που της επέβαλαν, όσο κι αν φαίνεται ότι η αντίδραση βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, η αντίσταση και ο εγκέφαλος λειτουργούν ως αυτοάμυνα που στις δύσκολες στιγμές προσφέρει καινοτόμες και αφάνταστες λύσεις και τούτο το αφάνταστο, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, το εκτός κοινής λογικής, ενδέχεται κάποια στιγμή, που ουδείς γνωρίζει πότε θα έρθει, να μετατραπεί από προσωπικό σε συλλογικό. Μπορεί να φαίνεται ότι ούτε μισό βήμα δεν γίνεται προς τα μπροστά και ότι συνεχώς γίνονται μεγάλα βήματα προς τα πίσω, ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει που αυτά τα πίσω βήματα θα σταματήσουν, ποιο θα είναι εκείνο το εμπόδιο, ποια θα είναι εκείνη η κατάσταση που θα αντιστρέψει αυτή τη κίνηση και θα δώσει την ώθηση, τη σπίθα εκείνη που θα οδηγήσει σε επανεκκίνηση προς τα μπροστά. Σποραδικά σημάδια-στάσεις συνειδητά ή ασυνείδητα εμφανίζονται και δείχνουν ότι αυτός ο Λαός δεν έχει χάσει τα αντανακλαστικά του και αυτό καθιστά  ελπιδοφόρο το 2017. Μαθαίνουμε και εν όψει της νέας επερχόμενης βαρυχειμωνιάς.

“[….] Πρέπει να μπορούμε να φανταζόμαστε άλλο πράγμα απ’ αυτό-που-είναι για να μπορούμε να θέλουμε’ και πρέπει να θέλουμε άλλο πράγμα απ’ αυτό-που- είναι για να ελευθερώσουμε τη φαντασία[….]” ( Κορνήλιος Καστοριάδης “Ο θρυμματισμένος κόσμος” Εκδόσεις “Ύψιλον” 1992 σελ. 200)