Οι παραστάσεις αυξήθηκαν, λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος των πολιτών.
Το Σπίτι με τα Δώρα στο «Αντιγόνη Βαλάκου» έρχεται. Αναδημοσιεύουμε συνέντευξη της ηθοποιού που συμμετέχει στην παράσταση. Της κ. Δανά. Δόθηκε με αφορμή τις παραστάσεις στην Αθήνα.
Η συνέντευξη
-Καλησπέρα σας Κα Δανά, σας καλωσορίζω στο Art Magazino. Αφορμή της κουβέντας μας η παράσταση «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ» που πρωταγωνιστείτε αυτή την περίοδο στο Θέατρο Χώρος. Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεση του έργου και τον ρόλο σας.
-Καλησπέρα σας, καλώς σας βρίσκω. Το σπίτι με τα δώρα είναι ένα έργο το οποίο πραγματεύεται τις ιστορίες τριών γυναικών. Και οι τρείς έχουν υποστεί καταπίεση σε διάφορες μορφές από το περιβάλλον τους. Η πρώτη ιστορία είναι της Ελένης που είναι θύμα βίαιης κακοποίησης λεκτικής και σωματικής από τον άνδρα της και έχει τρία παιδιά φτάνει στα όρια του λογικού και περνάει την λεπτή αυτή γραμμή του παράλογου, οδηγείται εκεί. Η δεύτερη ιστορία είναι της Βασιλικής – που την υποδύομαι εγώ – είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της. Την συναντάμε παντρεμένη πιά με μια κόρη, την Ανθούλα. Έχει μανία με την καθαριότητα, ο αέρας την αναστατώνει μάλλον λόγω της σκόνης και δεν της αρέσει να συναναστρέφεται με κόσμο, ίσως γιατί όλοι σώπαιναν όταν εκείνη υπέφερε. Οδηγείται και αυτή σε οριακά σημεία ως χαρακτήρας. Η τρίτη ιστορία είναι της Ιωάννας, ένα παιδί που γεννήθηκε κορίτσι μολονότι ο πατέρας ήθελε αγόρι, όντας στρατιωτικός. Γεννημένη γυναίκα μα με έναν άνδρα μέσα της φεύγει από το σπίτι της και βρίσκει μια επικίνδυνη παρέα για να ενταχθεί μεταμορφωμένη σε Γιάννης πια ζει μέσα στον φόβο σε υπέρτατο βαθμό σε συνδυασμό με αυτό που συμβαίνει στο κορμί της. Έτσι ντύνεται και παίζει τον ρόλο του αγοριού από την αρχή μέχρι το βίαιο τέλος της ζωής της.
Ο ρόλος μου είναι ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος. Και οι τρείς είναι. Κουβαλάω πολύ βάρος στις πλάτες μου φέρνω ένα ‘’δώρο’’ που μου δόθηκε από το πατρικό ‘’σπίτι’’ που ανοίγει πληγές τις οποίες εγώ καθαρίζω ξανά και ξανά και ξανά σαν να μην θέλω να κλείσουν. Είναι δύσκολο διότι για να αποδόσεις κάτι ως ηθοποιός – κατά την γνώμη μου – πρέπει κάπου να συνδεθείς, κάπου να ακουμπήσεις … Είναι απαιτητικός όπως κάθε μονόλογος και στην συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται το εξής ενώ ξεκινάει κάπως ‘’ελαφριά’’ θα λέγαμε, ή αλλιώς κωμικά, το γυρνάει στο δραματικό.
-Διαβάζοντας το δελτίο τύπου της παράστασης, βλέπουμε ότι το «Το Σπίτι με τα Δώρα» πραγματεύεται τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και θίγεται η στάση της κοινωνίας στα οικογενειακά προβλήματα. Ποια ήταν η αφορμή για το ανέβασμα του έργου αυτού; Και πιστεύετε ότι στην σημερινή ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει κρίση ο θεσμός της οικογένειας;
-Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τους συγγραφείς με την μητέρα μου παλαιότερα σε μια συνεργασία που είχαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και μετά από χρόνια τους προτείναμε να συνεργαστούμε, διαβάσαμε το έργο και κατενθουσιαστήκαμε το είχαμε καταθέσει και ως πρόταση για επιχορήγηση στο Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά δυστυχώς… Η ομάδα μας ενδιαφέρεται για έργα που έχουν κοινωνικό πρόσημο, που ακουμπούν στο εδώ και στο τώρα της κοινωνίας. Πέρσι είχαμε ανεβάσει το ‘’Πάκο Γιούνκε’’ του Σεζάρ Βαγιέχο που μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό, ενώ για 3 χρόνια είχαμε αναλάβει το εργαστήρι θεάτρου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού μέσω του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Παρόλαυτά το έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ αν και έχει γραφτεί το 2001 όπου και πήρε κρατικό βραβείο θεάτρου, ήταν και είναι καθόλα επίκαιρο δυστυχώς.
Υπάρχει ακόμα αυτή η έκφραση; Η οικογένεια είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Εξαρτάται λοιπόν για ποια οικογένεια μιλάμε, μια οικογένεια όπου όλοι δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα και δεν προλαβαίνουν να δουν τα παιδιά τους, να παίξουν, να έχουν δημιουργικό χρόνο μαζί τους ή για μια οικογένεια όπου δεν ενδιαφέρθηκε κανείς από το κράτος και ζει στην σκιά της δικής μας καθημερινότητας; Αποξενωμένοι βλέπω να είμαστε σε μια οθόνη μονίμως ανοιχτή εγκλωβισμένοι στα προσωπικά μας κουτάκια χωρίς εν συναίσθηση αλληλεγγύη βιβλίο μουσική θέατρο περιπάτους και ‘’πορείες’’ για κάτι καλύτερο…
