Με την ευκαιρία της αποψινής του συναυλίας στο Φρούριο, ο Σταμάτης Κραουνάκης θυμάται. Θυμάται τους δεσμούς του με την πόλη. Ήταν ο πρώτος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας το 1998 (φωτογραφία)
Η ανάρτηση Κραουνάκη: Στην Καβάλα πρωτόφτασα αεροπορικώς, τον Αύγουστο του 1986 για την πρεμιέρα της Λυσιστράτης, με σκηνοθέτη τον Αντρέα Βουτσινά και πρωταγωνιστή τον Λάκη Λαζόπουλο… Κουβαλώντας και τα προγράμματα σε μια κούτα. Με είχε αγγαρέψει η Νινέτα Λεμπέση. Κι η κούτα μου διαλύθηκε στις αφίξεις, και τα μάζευα. Αυτή ήταν κι η μοίρα αυτής της παράστασης. Ο χαμός.
Ξανάρθα για παραστάσεις. Έκανα φίλους. Αγάπησα και το 1998 ανέλαβα το ΔΗΠΕΘΕ. Με την παρότρυνση των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. Φτιάξαμε το θέατρο Παλλάς, νυν Αντιγόνη Βαλάκου. Με τον αγαπημένο Απόστολο Βέττα και την Ελευθερία Ντεκώ και τα συνεργεία του Δήμου Καβάλας. Με κόπο, ιδρώτα και πολύ μεράκι. Αναμνήσεις πολλές. Δυσκολίες αλλά και χαρά. «Χτίστες» του Γιώργου Χειμωνά με Βέρα Ζαβιτσιάνου, Όλγα Τουρνάκη και Λυδία Φωτοπούλου. Όπενιγκ στην Τεχνόπολη. Γκρο πλαν του Μανιώτη στο Παλιό Ωδείο. «Πλούτος» του Αριστοφάνη. Ανέβασμα κλειστού θεάτρου με τον Νίκο Μαστοράκη σε μια μνημειώδη σκηνοθεσία του. Ο σπάνιος κύριος Μελιάδης με την κάμερα του, το έσωσε τόποτε. Όσο το ζήσανε, θυμούνται τα πάντα. Μεγάλη στιγμή. Στο 6μηνο τα πολιτικά. Μας αναγκάσανε να σταματήσουμε τα όνειρα. Αλλά το θέατρο είχε φτιαχτεί. Είχε απίθανη υποδομή και τώρα άνθισε λίγο πολύ στα χέρια ανθεκτικών συναδέλφων καλλιτεχνών. Από τα χρόνια εκείνα… Βαφτίστηκαν μουσικοί, ηθοποιοί, νέα ταλέντα. Άναψε φώς.
Νίκος Ασλάνης, Παρθένα Χοροζίδου, Θόδωρος Στρίκος, Σοφία Κακουλίδου. Καμαρώνω. Παιδιά όλα που δουλέψανε μαζί μου και μετά στη Σπείρα. Μάρτυρες του κοινού μας αγώνα. Ίσως με καλύτερη μνήμη από μέσα στις λεπτομέρειες.
Σήμερα λογικά ήρθαν όλα χείμαρρος. Αμμόλοφοι, Ζαρκαδιά, Παληό. Το σπίτι της Λυδίας, ο Βουτσινάς, οι Φίλιπποι. Η Μήδεια, ο Δικαιόπολις, η πόλη. Η ανηφόρα, η ταβέρνα της Άννας, ο θίασος του Πλούτου. Ώρες ωρών πρόβας. Σπουδαία παιδιά, σπουδαίοι μουσικοί. Η πρεμιέρα. Η ανηφόρα του Φρουρίου, οι πρώτες κουβέντες με την εκλεκτή Άννα Μισσιριάν για να φτιάξει το Ιμαρέτ. Που το έφτιαξε και αστράφτει. Ιστορία. Με χιόνι στο λιμάνι, τέντα τα ηχεία. Ακούγαμε Μητροπάνο με τον Μαστοράκη. Τι να πρωτοθυμηθώ! Φορτώστε όλοι. Ο Γαμβρέλης, ο Τσίγκας, τα μνημειώδη παγωτά Πορλού. Με την Λένα Ουζουνίου. Ο Γιωτόπολος. Η Καλλιόπη μου Χαραλάμπους, ο Μαυρομματάκης, η Μπαρόλα, ο Καράσης, η Σπυράτου, η Ιστικοπούλου, ο Βεληνόπουλος. Οι άνθρωποι της πόλης. Ο Ανανιάδης με τους καφέδες του. Τόσα.
Αγάπες, αισθήματα, σανίδια, φωτισμοί. Φέτος ο Άλκης Ζοπόγλου επέμεινε και πέτυχη να μπούμε στο Cosmopolis. Ο Άλκης μουσίκαρος, έπαιζε τότε κανονάκι στον Πλούτο. Σήμερα διαπρέπει. Πάντα η καρδιά μου χτυπάει αλλιώς σ’ αυτήν την πόλη. Κομμάτι της καρδιάς μου αναπόσπαστο. Music fragile, μια ανεπανάληπτη εκτέλεση
Σήμερα το βράδυ 9.30 στο Φρούριο.
ΥΓ Ολίβια Νιούτον Τζον, νιάτα και χοροί. Ζευγάρια του κόσμου. Ανεξίτηλα. Ανέβα κούκλα. Ψηλά.
ΥΓ2 Τον ηγέτη που διαλέγει με κάθε τρόπο και μέσον τακίμι με τα μεγάλα συμφέροντα και σέρνει το λαό στην απελπισία, τέλος δεινό τον περιμένει.
ΥΓ3 Προτείνω απόλυτη ψυχραιμία τώρα. Δεν αξίζει αυτή η κατάντα στον τόπο μας. Να ‘ μαστε έτοιμοι. Γεροί και όρθιοι. Όσοι δεν πεθάναμε. Σε άλλες μάχες να τραβήξουμε. Αγκαλιά.
