«Που θα κατέβεις;» ρώτησε ο οδηγός του υπεραστικού λεωφορείου το νεαρό που είχε χτυπήσει το κουδούνι στο δρομολόγιο της γραμμής Καβάλα – Νέα Πέραμος. Ο πιτσιρικάς, λυκειόπαιδο μου φάνηκε, του απάντησε αυτόματα: «Στάση Salina παρακαλώ…» Τινάχτηκα και τον εξέτασα από την κορυφή μέχρι τα νύχια αναρωτώμενη: Άραγε, καταλαβαίνει τι λέει ο μικρός; Άραγε, ξέρει τι σημαίνει «Στάση Salina» και για ποιο λόγο αποκαλούμε έτσι το συγκεκριμένο σημείο; Άραγε, έτυχε ποτέ ν’ ακούσει τους γονείς του να μιλούν για τη θρυλική Disco Salina, ένα από τα διασημότερα καλοκαιρινά καβαλιώτικα στέκια των ’80ς; Άραγε, άκουσε ποτέ ότι ο Mr. Salina, ο φίλος μου Νίκος Νικολαΐδης σήμερα δραστηριοποιείται επαγγελματικά λίγα μέτρα μακρύτερα από το περίφημο μαγαζί του;
Αν ο νεαρός ήθελε να μάθει την 18χρονη ιστορία της πλέον επιτυχημένης καβαλιώτικης disco θα μπορούσα να του την αφηγηθώ σαν παραμύθι… Έτσι ακριβώς όπως κατά καιρούς το έχω ακούσει από το στόμα του Νίκου, όποτε συζητώντας γυρνούσαμε στα παλιά και αναμοχλεύαμε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του. Θα μπορούσα λοιπόν να του πω του νεαρού….
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ…
Μια φορά κι ένα καιρό, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο Νίκος Νικολαΐδης, ντόπιος κάτοικος της Νέας Ηρακλείτσας αποφάσισε να τερματίσει τη θαλασσινή του καριέρα στο εμπορικό ναυτικό και να επιστρέψει στη στεριά. Εξετάζοντας το θέμα της επαγγελματικής του αποκατάστασης στη γενέτειρα, σκέφθηκε να ανοίξει ένα υπαίθριο κέντρο διασκέδασης ανάλογο μ’ εκείνα που είχε επισκεφθεί στους σταθμούς των ταξιδιών του και κυρίως στη νότια Αμερική. Ένα κέντρο που εκείνη την εποχή ονομάζονταν disco. Θα το άνοιγε στο οικόπεδο της οικογένειας, απέναντι από τη γνωστή Αλάνα και θα του έδινε το όνομα ενός παραθαλάσσιου τουριστικού θέρετρου που βρισκόταν στο Εκουαδόρ και λέγονταν Salina!
Το επιχειρηματικό τόλμημα του Νίκου δεν ήταν ιδιαιτέρως δαπανηρό, αφού η πρώτη κατασκευή του χώρου ήταν απλή και πολύ απείχε από την πρωτοποριακή disco όπως αυτή έγινε τρία χρόνια αργότερα. Το στήσιμο της Salina βασίστηκε στην προσωπική και χειρονακτική δουλειά του ιδιοκτήτη και των φίλων του. Ο χώρος των 1.500 τ.μ. και χωρητικότητας 1.700 ατόμων περιφράχτηκε και βάφτηκε, ο δε εξοπλισμός του ήταν υποτυπώδης.
Τα εγκαίνια από τον πατέρα Βασίλη έγιναν τόσο γρήγορα, αφού μόλις λίγη ώρα πριν ο ιδιοκτήτης ακόμη έβαφε, ώστε ο Νίκος έτρεχε στην κυριολεξία για να μπανιαριστεί και να ντυθεί επίσημα. Με την πάροδο του χρόνου όμως, η ανταπόκριση του κόσμου πολλαπλασιάζονταν σταθερά κι έτσι η Salina πέρασε αρκετές φορές από τη διαδικασία της ανακαίνισης. Απέκτησε υπόστεγο, τραπεζάκια, μια κεντρική πίστα αλλά κι εσωτερική πισίνα η οποία ήταν καλυμμένη με χοντρό αλεξίσφαιρο τζάμι και πάνω στην οποία ο κόσμος μπορούσε ακόμη και να χορέψει. Ανά 2ετια περίπου ο Mr. Salina ανανέωνε τον εσωτερικό διάκοσμο του μαγαζιού σύμφωνα με τις νέες τάσεις της μόδας, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των θαμώνων του.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ Ο ΗΧΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ!
Το καίριο στοιχείο επί του οποίου ο Νίκος δαπανούσε μεγάλα χρηματικά ποσά ήταν οι ηχητικές εγκαταστάσεις και η αγορά δίσκων βινυλίου. Ειδικά η επιλογή της πλέον μοντέρνας μουσικής ήταν το δυνατότερο ατού του ιδιοκτήτη, ο οποίος τους χειμερινούς μήνες ταξίδευε στην Ευρώπη κι επισκέπτονταν διάσημα δισκοπωλεία, αγοράζοντας τις μεγαλύτερες χορευτικές κι εμπορικές επιτυχίες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Μάλιστα, η πρωτοπόρα μουσική που εισήγαγε κι αναπαρήγαγε στη disco του ο Mr. Salina έφθανε στην Ελλάδα 2 ή 3 χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα το μαγαζί του Νίκου να γίνει διάσημο και σε πανελλήνιο επίπεδο μέσω αφιερωμάτων που του επεφύλασσαν οι κορυφαίοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί της Αθήνας. Εκείνη τη χρυσή εποχή, ο ιδιοκτήτης δε δίσταζε να δαπανήσει ποσό 30.000 μάρκων για την αγορά δίσκων βινυλίου. Ο δε αριθμός των δίσκων ήταν τόσο μεγάλος ώστε η μεταφορά τους εξασφαλίζονταν μόνο με τρένο έως τη Θεσσαλονίκη, όπου γινόταν ο εκτελωνισμός τους.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ 7 ΝΥΧΤΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Στο πρώτο μπλοκ των χειρόγραφων αποδείξεων, αφού τότε δεν υπήρχαν ταμειακές μηχανές, ήταν γραμμένες οι τιμές των ποτών. Συγκεκριμένα, το αναψυκτικό κόστιζε 70 δραχμές και 110 δραχμές τα αλκοολούχα. Το πρώτο καλοκαίρι λειτουργίας της, η Salina άνοιγε μόνο τα Σαββατόβραδα. Ενόσω τα χρόνια περνούσαν, η φήμη της disco απλώνονταν και οι θαμώνες αυξάνονταν με μαθηματική ακρίβεια, έτσι άρχισε να διευρύνεται και το ωράριο λειτουργίας. Μέχρι που κάποια στιγμή, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Salina λειτουργούσε επτά νύχτες την εβδομάδα, από τα μέσα του Μάη έως τα μέσα του Σεπτέμβρη.
Μετά την πρώτη ριζική ανακαίνιση της disco, ο Νίκος μετέφερε στην επιχείρησή του όλο το team της επιτυχημένης χειμερινής disco D’oro. Τον Mr. Salina λοιπόν πλαισίωσαν επαγγελματικά ο Μάκης Μυλωθρίδης, ο Μάριος Λαγανάς, ο Παύλος Καβούκης και ο Γρηγόρης ως Dj. Ειδικά ο Γρηγόρης, θεωρείται ο «δάσκαλος» του διασημότερου καβαλιώτη Dj, του πασίγνωστου Χρήστου «Καφά» Μπογιατζόγλου, ο οποίος συνεργάστηκε στενά με τον ιδιοκτήτη της Salina τουλάχιστον επί 5 – 6 χρόνια. Η συνεργασία ήταν τόσο στενή και αγαστή, ώστε οι δυο τους έφευγαν το χειμώνα για το εξωτερικό από όπου κι επέλεγαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες που θα εντάσσονταν στο καινούργιο πρόγραμμα της επόμενης θερινής σεζόν.
ΣΥΝΕΠΗΣ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ ΔΙΑΣΗΜΩΝ
Στη διάρκεια της 18χρονης λειτουργίας της disco ο Νίκος Νικολαΐδης πρόσφερε συνολικά θέσεις εργασίας σε χίλια περίπου άτομα. Φίλοι και γνωστοί, κάποιοι μάλιστα πασίγνωστοι, εργάστηκαν στα διάφορα πόστα της Salina και σήμερα θυμούνται με νοσταλγία τις χρυσές εποχές της ντισκοδιασκέδασης. Αλλά και πλήθος ντόπιων προμηθευτών, επαγγελματιών και τεχνητών κέρδιζαν ένα καλό μεροκάματο συνεργαζόμενοι με το Νίκο Νικολαΐδη.
Πολλοί ήταν όμως και οι Djs που εργάστηκαν στη Salina κι έγιναν διάσημοι. Αρχικά τη μουσική επιμελούνταν δύο φίλοι του Νίκου κάνοντας απλά το κέφι τους. Στη συνέχεια όμως κι ενόσω η φήμη της disco εξαπλώνονταν πίσω από τα πικάπ βρέθηκαν ο Γρηγόρης «Κεφάλας», ο Χρήστος «Καφάς», ο Σπύρος Γραμμάτος, ο Νίκος Μαυρίδης. Στη Salina έπαιξαν επίσης μουσική γνωστοί Djs από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Τουλάχιστον οι μισοί θαμώνες της Salina ήταν ευρωπαίοι τουρίστες που παραθέριζαν στην περιοχή. Ο περιβάλλοντας χώρος δεν είχε ακόμη κατοικηθεί, ήταν ερημικός και γεμάτος καλαμιές. Έτσι, πίσω από τη Salina υπήρχε τεράστιο πάρκινγκ για όσους προνομιούχους διέθεταν «ρόδα» και μπορούσαν να φτάσουν μέχρι την Ηρακλείτσα προς διασκέδασή τους. Στα ίδια σεπαρέ όμως έτυχε να διασκεδάσουν και διάσημοι καλλιτέχνες που επισκέπτονταν για επαγγελματικούς λόγους την Καβάλα.
Στη Salina χαλάρωσαν και διασκέδασαν άνθρωποι όπως ο σκηνοθέτης Ανδρέας Βουτσινάς τον οποίον συνόδευαν οι αδελφοί Κούφαλη, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, η Αφροδίτη Μάνου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Στάθης Ψάλτης με το θίασό του. Στο πελατολόγιο του Νίκου συμπεριλαμβάνονταν πιστοί θαμώνες οι οποίοι έφταναν αυθημερόν από Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική απλά και μόνο για να διασκεδάσουν. Η βάση των τακτικών πελατών προέρχονταν από την Καβάλα, τη Δράμα, τη Ξάνθη, αλλά και από μακρύτερες πόλεις όπως η Κομοτηνή και οι Σέρρες, ή ακόμη και τη Θεσσαλονίκη.
Τα πολύβουα βράδια της εβδομάδας η Salina γέμιζε δύο φορές. Από νωρίς πήγαιναν για διασκέδαση οι πιτσιρικάδες που παραθέριζαν με τις οικογένειές τους στο Παληό, στην Ηρακλείτσα και την Πέραμο. Η νεολαία ωστόσο αποχωρούσε γύρω στις 1:00 τα ξημερώματα όταν κατέφθαναν οι ωριμότεροι που είχαν κάνει ήδη τις κρατήσεις τους, όπως για παράδειγμα ο Στρατηγός Γκράτσος, αρχηγός του Γ’ Σώματος Στρατού.
Ένα τυπικό Σαββατόβραδο άρχιζε με χαλαρή ακουστική μουσική που συνόδευε την έλευση των θαμώνων. Περίπου στις 11:00 δίνονταν το σύνθημα για την έναρξη του προγράμματος με τα παιχνίδια των φωτορυθμικών, τη χρήση καπνού και την αναπαραγωγή του χαρακτηριστικού μουσικού συνθήματος από τον Dj. Τότε αυξάνονταν τα ντεσιμπέλ της έντασης και οι χορευταράδες έτρεχαν ασυγκράτητοι στην πίστα. Τις καθημερινές το πρόγραμμα τελείωνε στις 4:00 αλλά το Σάββατο η διασκέδαση διαρκούσε ακόμη και μέχρι τις 6:00 το πρωί. Ο ηχητικός εξοπλισμός της Salina ήταν τόσο δυνατός ώστε ο ήχος ακουγόταν μέχρι το πατρικό σπίτι του Νίκου, εντός της Ηρακλείτσας, αλλά και μερικές βραδιές ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα ο απόηχος έφθανε έως τον οικισμό του Άγιου Αντρέα.
ΚΥΡΙΛΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – ΚΥΡΙΛΑΤΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Οι θαμώνες της Salina ακολουθούσαν συγκεκριμένο ενδυματολογικό κωδικό. Αυτό σήμαινε πως οι πελάτες ήταν «κυριλάτοι» και καλοντυμένοι. Εξάλλου, εκείνη την εποχή η διασκέδαση είχε διαφορετικό και πολύ επισημότερο χαρακτήρα. Στην είσοδο της disco υπήρχε face control προκειμένου να ελέγχονται όσοι πελάτες θα έμπαιναν στο εσωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονταν δυσάρεστες καταστάσεις κι ενδεχόμενα περιστατικά που θα διατάρασσαν τη ψυχαγωγία των υπολοίπων. Έφταναν βραδιές που ενώ στο εσωτερικό διασκέδαζαν 1.700 άτομα, στον περιβάλλοντα χώρο στριμώχνονταν άλλα τόσα, περιμένοντας να εισέλθουν. Φασαρίες δεν σημειώθηκαν κατά τη λειτουργία του μαγαζιού, ίσως γιατί ανάλογη της ποιότητας των πελατών ήταν και η συμπεριφορά τους.
Ο Νίκος Νικολαΐδης χαρακτηρίζει τη δεκαετία του ’80 ως τη «χρυσή εποχή της διασκέδασης». Εκείνη την περίοδο μεσουρανούσαν ταλαντούχοι καλλιτέχνες που δημιουργούσαν πραγματικά υπέροχη και διαχρονική μουσική. Εκείνη την περίοδο διέπρεψαν και Έλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι τραγουδούσαν αγγλόφωνο στίχο, των οποίων τα κομμάτια έγιναν επιτυχίες και στο εξωτερικό. Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Salina διεξάγονταν και οι καθιερωμένοι διαγωνισμοί χορού.
ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ!
Πλείστα όσα τα περιστατικά που καταγράφηκαν στην 18χρονη ιστορία της disco και τα οποία έμειναν χαραγμένα στη μνήμη του ιδιοκτήτη. Ένα από αυτά έχει ως επίκεντρο τη διοργάνωση ενός διαγωνισμού χορού. Ο επικεφαλής λοιπόν της κριτικής επιτροπής ξετρελάθηκε με μία συμμετέχουσα κοπελιά την οποία «βοήθησε» να κερδίσει την πρώτη θέση, «ψήνοντας» και τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής.
Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού όμως δυσαρέστησε συγκεκριμένη παρέα, που βγήκε έξω από τη Salina, κατευθύνθηκε σε κοντινό μποστάνι το οποίο «λεηλάτησε» με αποτέλεσμα να σκάζουν στο εσωτερικό της disco «ιπτάμενα» καρπούζια και πεπόνια. Ο δε επικεφαλής της επιτροπής, θιγόμενος πέταξε το ναυτικό καπέλο που φορούσε πάνω στην πίστα φωνάζοντας: «Όποιος πετάει τα φρούτα και είναι άντρας να έρθει εδώ να μετρηθούμε»!
Το καλύτερο και αλησμόνητο θεματικό πάρτι που οργανώθηκε στη Salina ήταν τρόπικαλ. Εντός 24ωρου το εσωτερικό της disco άλλαξε εντελώς προκειμένου να συνάδει με το θέμα του πάρτι. Η αλλαγή ήταν το αποτέλεσμα του κόπου ενός συνεργείου σαράντα ατόμων. Εκείνη τη βραδιά οι πελάτες υποχρεωτικά προσέρχονταν με μαγιό, ενώ η μπύρα ήταν προσφορά του καταστήματος, κατόπιν συμφωνίας με εταιρεία ζυθοποιίας. Όταν το κέφι των θαμώνων χτύπησε κόκκινο, τότε άρχισαν να μπουγελώνονται με τη μπύρα, η δε ποσότητα ήταν τόσο μεγάλη ώστε το ποτό πλημμύρισε τη Salina κι έρρεε έξω από την είσοδο. Φυσικά την επόμενη ημέρα ο χώρος πλύθηκε «βιολογικά» από άκρη σ’ άκρη, με το 15μελες συνεργείο να χρησιμοποιεί μάνικες νερού για την «απομπύρωση» της disco.
Αμέτρητοι βεβαίως ήταν κι εκείνοι που έχαναν τον έλεγχο πίνοντας περισσότερο από τα όριά τους. Ένα βράδυ τρεις τουρίστριες από την Αγγλία είχαν πιεί τόσο πολύ, ώστε βγαίνοντας από το χωματόδρομο έπεσαν ξερές στη μέση της ασφάλτου. Ιχθυέμπορος από την Πέραμο που κατευθυνόταν τα ξημερώματα προς την ιχθυόσκαλα, είδε τις τουρίστριες, σταμάτησε και τις φόρτωσε στο επαγγελματικό του όχημα το οποίο βεβαίως «ευωδίαζε» ψαρίλα.
Ευρισκόμενος κάποτε σε ένα τεράστιο και πασίγνωστο δισκοπωλείο του Μονάχου, ο Νίκος αναζητούσε με πείσμα ένα συγκεκριμένο τραγούδι και ειδικότερα το κομμάτι «Again» από τους Do Piano. Μόνο που στο κατάστημα υπήρχε ένας μόνο δίσκος βινυλίου και ο οποίος είχε προσφάτως πουληθεί. Ο καταστηματάρχης ωστόσο που διατηρούσε ηλεκτρονικό αρχείο των πωλήσεών του ενημέρωσε το Νίκο ότι ο δίσκος είχε αγοραστεί από μία κοπέλα η οποία κατοικούσε σε χωριό της περιοχής Νταχάου. Ο Νίκος δε δίστασε να οδηγήσει μέσα στη νύχτα, να φτάσει στο χωριό και γύρω στα μεσάνυχτα να χτυπήσει το κουδούνι της κοπέλας ζητώντας να αγοράσει με διακόσια μάρκα το δίσκο που εκείνη είχε πληρώσει μόλις τρία μάρκα. Η χαρά του ήταν τεράστια το δε τραγούδι πρωτοακούστηκε στην Καβάλα πριν γίνει ευρύτερα γνωστό σε όλη την Ελλάδα.
Αγιάτρευτος φιλόζωος ο Νίκος, πάντα είχε δίπλα του σκυλιά. Κάποια στιγμή λοιπόν είχε υιοθετήσει ένα θηλυκό κόλεϊ το οποίο ήταν η μασκότ της Salina. Ήταν ένα υπέροχο ζώο, απόλυτα φιλικό, εξοικειωμένο με το χώρο που φυλούσε, με το προσωπικό του καταστήματος, με την υψηλή ένταση της μουσικής αλλά και με το πλήθος του κόσμου. Μάλιστα η μασκότ ήταν «υπεύθυνη» επί των δημοσίων σχέσεων και γύριζε άνετα από τραπέζι σε τραπέζι, κάνοντας συντροφιά με τους τακτικούς θαμώνες που ήταν φίλοι της.
Αμέτρητα ήταν τα φλερτ που εκδηλώθηκαν μέσα στη Salina, τα ειδύλλια που πλέχθηκαν και οι δεσμοί που δημιουργήθηκαν. Μάλιστα, όπως λέει χαριτολογώντας ο Νίκος: «Έχω παντρέψει πολύ κόσμο»! Salina, γνωστή και ως «γραφείο συνοικεσίων»!
Το τελευταίο βράδυ λειτουργίας της Salina ήταν γλυκόπικρο. Είχε διοργανωθεί ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι με παλιά μουσική και διασκέδασαν για τελευταία φορά οι πιστοί πελάτες της disco. Αυτό το τελευταίο πάρτι έχει μείνει αλησμόνητο και στον Dj Χρήστο Καφά, αφού όπως έχει αποκαλύψει σε συνέντευξη την οποία έχει παραχωρήσει, εκείνο το βράδυ μόλις έπαιζε ένα βινύλιο, το πετούσε στον κόσμο!
SALINA = ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΖΩΗΣ!
Μπορεί οι επαφές του Νίκου να έχουν λιγοστέψει με την πάροδο του χρόνου, αφού αρκετοί από τους τότε πελάτες που έγιναν και φίλοι του, έχουν μετοικήσει σε άλλες πόλεις. Αρκετοί όμως απ’ αυτούς, όταν επιστρέφουν στην Καβάλα για τις θερινές διακοπές τους τον επισκέπτονται για να θυμηθούν μαζί του τα παλιά.
Το συγκεκριμένο σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του, ο Νίκος Νικολαΐδης το θυμάται με νοσταλγία. Η νεαρή του ηλικία τον βοηθούσε ώστε πέρα από την επαγγελματική του δραστηριότητα να συν-διασκεδάζει με τους πελάτες του, τους οποίους και γνώριζε με τα μικρά τους ονόματα. Εξάλλου, η επαγγελματική του επιτυχία βασιζόταν και στις κοινωνικές σχέσεις που είχε δημιουργήσει.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, ο Mr. Salina θεωρεί τη λειτουργία της disco ως μια επιτυχημένη επιχειρηματική δραστηριότητα της καριέρας του. Η αυλαία της Salina έπεσε αναγκαστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή μπήκε στο σχέδιο πόλεως και άρχισε να οικοδομείται. Βεβαίως, η disco είχε διαγράψει τη λαμπρή ιστορία της, είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και το συγκεκριμένο είδος ψυχαγωγίας όδευε μοιραία προς τη δύση του.
Ο Νίκος διατηρεί ένα αρχείο 10.000 δίσκων βινυλίου πολλοί από τους οποίους είναι σπάνιοι και συλλεκτικοί ενώ αν τεθούν προς πώληση θα αποφέρουν ιλιγγιώδη ποσά. Αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο και να επιστρέψει στη νιότη του, ο Mr. Salina θα ξανάνοιγε και πάλι τη disco. Αν θα είχε την ευκαιρία σήμερα, θα ήθελε να ξαναλειτουργήσει ο χώρος για μία εβδομάδα. Για να ξανασυναντηθεί με τους παλιούς πελάτες – φίλους και να διασκεδάσει μαζί τους.
ΝΙΚΟ ΞΑΝΑΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…
Αν κάποιος παλιός θαμώνας αποθύμησε τον Mr. Salina, αν έχει χρόνια να τον δει και να συζητήσει μαζί του, μπορεί να τον συναντήσει στο Paradiso, πριν την είσοδο της Νέας Ηρακλείτσας. Εκεί δραστηριοποιείται τα τελευταία είκοσι χρόνια ο Νίκος Νικολαΐδης, διατηρώντας το κάμπινγκ, το beach bar, την ταβέρνα και την αίθουσα δεξιώσεων.
Εκεί τον βρίσκω κι εγώ όποτε νοσταλγώ την ιστορία της Salina και τον αναγκάζω αχόρταγα να μου τη διηγηθεί ξανά και ξανά σαν παραμύθι. Όπως την αφηγήθηκα κι εγώ σ’ εσάς, όπως θα ήθελα να την αφηγηθώ στο νεαρό που χτυπάει το κουδούνι του λεωφορείου και φωνάζει: «Στάση Salina παρακαλώ…»
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
