Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Δεν ξέρω ποια λέξη να γράψω πρώτα. Τη λέξη “Μάνα” ή τη λέξη “Γέννηση”.
Άραγε προηγείται η “Μάνα” τής “Γέννησης”, ή μετά τη γέννηση γίνεται η γυναίκα μάνα. Σκέφτομαι το ταυτόχρονα, γιατί, μπορώ μέσα στον νου μου, να τις ανακατέψω αυτές τις δύο λέξεις, μπλέκοντας τούς άηχους μέσα στο μυαλό μου ήχους των γραμμάτων τους σε μια αέναη διαδοχή, αλλά, πώς στον προφορικό ή τον γραπτό τον λόγο να το κάνω αυτό; Κάποια λέξη πρέπει να πω ή να γράψω πρώτα. Ποιά όμως;
Δυο λέξεις που συνυπάρχουν είναι, και δεν γίνεται η μια δίχως την άλλη. Δυο λέξεις βαριές, ασήκωτες. Δυο λέξεις που χωρίς την ύπαρξή τους δεν θα υπήρχε ο κόσμος….και ακόμα….νόημα μια τρίτη λέξη δεν θα είχε.
Η λέξη “Ζωή”.
Ζωή.
Στιγμιότυπα.
Η γέννηση, το φως, το πρώτο κλάμα.
Μάνα.
Σε παίρνει στην αγκαλιά της, σε ακουμπά στο στήθος της και ξεκινά η ζωή. Έτσι ξεκινά η ζωή. Έτσι. Με ένα κλάμα ξεκινά η ζωή και με μια αγκαλιά. Ύστερα…. αργότερα….μέρες πολλές μετά ανθίζει το χαμόγελο στα χείλη, και περνά αρκετός καιρός ώσπου να έρθει το γέλιο. Το γάργαρο το γέλιο το κακαριστό. Παρέα όμως πάντα με το κλάμα. Πόνου ή λύπης κλάμα. Και η μάνα εκεί.
Μάνα, γέννηση, κλάμα, αγκαλιά, χαμόγελο, γέλιο και πάλι κλάμα….
Ζωή….
Στιγμιότυπα είναι η ζωή.
Εικόνες σε μια συνεχή διαδοχή. Επάλληλες εικόνες σαν στο σινεμά, που πριν να σβήσει η μια, έρχεται η άλλη σε χρόνο μηδενικό και συμπληρώνει την προηγούμενη. Έτσι καταγράφεται η συνέχεια της ζωής. Δίχως κενά. Και τα στιγμιότυπα δεν είναι διακριτά. Μια συνεχής ροή τα ενώνει, δίχως να διακόπτονται.
Από την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι υπάρχουν κάποια ξεχωριστά στιγμιότυπα που τραντάζουν τη ζωή μας και που μπορεί να απέχουν χρονικά λίγο, ή πολύ, ή ακόμα και περισσότερο. Ίσως και χρόνια μπορεί. Και είναι διακριτά τα στιγμιότυπα αυτά. Το ένα, τώρα, εδώ, και το άλλο, πέρα μακριά σε χρόνο άχρονο. Και μπορεί να είναι ολόκληρη η ζωή μας μονάχα μερικές τέτοιες στιγμές. Δυο τρεις και τέσσερις, ας πούμε. Η μια εδώ….τώρα….και η άλλη χρόνια πολλά μετά, κι ύστερα πάλι το ίδιο. Δυο τρεις στιγμές μπορεί να είναι η ζωή μας όλη που όταν τις βάζουμε στη σειρά μικραίνει ο χρόνος μεταξύ τους. Συστέλλεται και ύστερα μηδενίζεται. Συνάμα όμως, οι ίδιες οι στιγμές τεράστιες διαστάσεις αποκτούν. Και άξαφνα γίνονται αυτές οι στιγμές ολάκερη η ζωή μας.
Στιγμιότυπα!
Μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, πονάμε, προχωράμε, ερωτευόμαστε….αγαπάμε…. Ζούμε.
Αλλάζουμε.
Αλλάζει η σκέψη μας.
Παλιότερα νόμιζα πως μια ευθεία είναι η ζωή και πως πάει πάντα μπροστά προς μια κατεύθυνση δίχως επιστροφή αφήνοντας πίσω της τα πάντα.
Πότε είχα αυτή τη σκέψη; Σε ποια περίοδο της ζωής μου χρονικά; Καμιά απολύτως σημασία δεν έχει. Μια συνεχής επιστροφή είναι η ζωή. Κύκλοι. Άλλοτε μικροί, άλλοτε μεγάλοι, αλλά πάντως κύκλοι. Κι ας νομίζουμε ότι προχωράμε συνέχεια μπροστά προς τα κεί ας πούμε που χάνεται πίσω απ’τα βουνά ο ήλιος κυνηγώντας τον. Σαν σε μια ευθεία φαίνεται ότι βαδίζουμε μα στο ίδιο μέρος θα βρεθούμε πάλι. Ξανά και ξανά. Σαν τον ήλιο. Γιατί είναι η γη μας σφαιρική. Και είναι κι ολόκληρο το σύμπαν σφαιρικό κι αυτό. Κουρασμένοι κλείνουμε τον κάθε κύκλο, ταλαιπωρημένοι αλλά γεμάτοι εικόνες και γνώσεις, αγωνίες και χαρές και ομορφιές. Νέες σε κάθε κύκλο εμπειρίες. Κακές, καλές; Κι αυτό καμία απολύτως σημασία δεν έχει.
Επαναφορές, επαναπροσδιορισμοί, εγγραφές, διαγραφές.
Νέος κύκλος αρχινά.
Νέα στιγμιότυπα.
Κάποια απ’ αυτά διαγράφονται, κι άλλα μένουν και κολλάνε σε κείνα τα δυο τρία.
Κι έρχεται η ώρα που μπαίνουμε σε κείνο τον κύκλο, τον τελευταίο, τον μεγάλο, που όσο κι αν βλέπεις το τέλος του να πλησιάζει, άλλο τόσο ξεμακραίνει. Και λες τότε ότι δεν τελειώνει ποτέ η ζωή. Κι όσο κι αν φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα τώρα που πάει να κλείσει ο κύκλος, τόσο μια ελάχιστη ποσότητα χρόνου διαστέλλεται και απειρίζεται.
Και τότε λες: Μου φτάνει ο χρόνος…. είναι πολύς ο χρόνος….
Νέα στιγμιότυπα φορτωμένα συναισθήματα….
Τίποτα πια δεν ζητάς. Μόνο να δώσεις τώρα αποζητάς.
Και δίνεις….
Δίνεις και ζεις….
Καβάλα Φεβρουάριος 2019
