Κείμενο της Στέλλας Αργυρίου
Περιμένουμε όλο τον χρόνο το πλήθος των πολιτιστικών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων που κατακλύζουν τα καλοκαίρια την πόλη μας. Φέτος, ωστόσο, προβληματιζόμαστε για το εάν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ Cosmopolis. Ανήκω στην πλευρά που υποστηρίζει πως πρέπει να πραγματοποιηθεί.
Έστω και με χαμηλό μπάτζετ. Πιστεύω πως είναι αυτόδιαφημιζόμενα τα με αξία και το Cosmopolis έχει κερδίσει δικαιωματικά τον τίτλο του θεσμού. Όχι μόνο επειδή απολαμβάνουμε να το παρακολουθούμε κάθε χρόνο, αλλά κυρίως γιατί γεμίζει τις γειτονιές με ζωή. Με ζωντάνια. Ξυπνά την πόλη από το λήθαργο.
Είναι μια καλλιτεχνική ανταλλαγή. Ένα μοίρασμα, ένας χώρος απελευθέρωσης. Μέσα από αυτό ερχόμαστε σε επαφή με έναν διαφορετικό τρόπο θέασης της πραγματικότητας. Με άλλους πολιτισμούς. Εξάπτει την φαντασία και τον αυθορμητισμό, καλλιεργεί την έκφραση και τη σκέψη. Εκμηδενίζει αποστάσεις. Όπως κάθε μορφή τέχνης, εκφράζει ένα συναίσθημα, την διακονία μιας ιδέας, την εκπλήρωση μιας επιθυμίας.
Μου είναι δύσκολο, λοιπόν να φανταστώ ένα καλοκαίρι χωρίς χορούς, μουσικές, γεύσεις και ανταλλαγή. Χωρίς χρώμα και ήχο. Γιατί καλοκαίρι χωρίς Φεστιβάλ Cosmopolis είναι καλοκαίρι χωρίς πολιτισμό. Και ο πολιτισμός στο μυαλό μου έχει τη δύναμη πάντα να τα καταφέρνει. Του αξίζει μια ακόμη ευκαιρία.
