Στο πανηγυρικό κλίμα της επετείου, συμμετείχα αποτίνοντας φόρο τιμής στους ανώνυμους ήρωες του Αλβανικού Έπους.
Τη μέρα αυτή τιμούμε τους ίδιους τους γονείς μας, για μάς τους ώριμους, ή τους παππούδες των παιδιών μας. Είναι γοητευτικό να νιώθουμε πως όλα τούτα τα χρόνια τα ζήσαμε μαζί μ’ αυτούς τους αληθινούς κι’ ανώνυμους συνάμα ήρωες.
Ανώνυμοι και αφανείς, καθώς κανένας τους δεν αποπνέει μεγαλαυχία και κομπασμό. Τη λάμψη της μορφής τους την έκρυβαν στα φυλλοκάρδια τους για να θερμαίνει τα παγερά και άδοξα στερνά τους. Οι ανώνυμοι ήρωες του Αλβανικού Έπους ποτέ δεν πίστεψαν ούτε στιγμή πως είναι υπεράνθρωποι. Θυμήθηκαν μονάχα την ανθρώπινη υπόστασή τους.
Είχαν μέσα τους το φόβο του θανάτου, όταν άφηναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τον ξεπέρασαν όμως μέσα στη συνειδητότητα του χρέους. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς προσποίηση, με μια φυσική και ανεπιτήδευτη απλότητα πήραν τα όπλα και στάθηκαν απέναντι στον εχθρό. Όσο έπρεπε να τον πολεμήσουν, ήταν αμείλικτοι.
Ο Έλληνας στρατιώτης του ’40 πολέμησε με την πιο θερμή ανθρωπιά. Η κακοπέραση και ο κίνδυνος τον ατσάλωναν. Όμως δεν τον έκαναν απάνθρωπο. Μια τέτοια στάση χρειάζεται λεβεντιά κι’ αυτοπεποίθηση. Χρειάζεται βαθιά πίστη στις ανθρώπινες αξίες που θεμελιώνονται στη λευτεριά και τη δικαιοσύνη.
Μ’ αυτές τις αξίες ξεκίνησε τον αγώνα του και γι’αυτές τον έκανε. Κι’ είναι θλιβερό στο λυκόφως της ζήσης του να νιώθει πως ο αγώνας και η θυσία του αλέστηκαν στις μυλόπετρες της οίησης και του κυνισμού αυτών που διαφεντεύουν τις ζωές μας.
Τη λαμπρότητα του παραδείγματός τους, αυτονόητο χρέος μας να την ενστερνιστούμε και με την πρέπουσα σεμνότητα, χωρίς κούφιους δεκαρικούς να τους περιβάλλουμε με ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ που τούς πρέπει.
Δ. Εμμανουηλίδης
πρ. βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Ν. Καβάλας
