Ήρθε η στιγμή, που φοβόμουνα. Σήμερα βρίσκομαι στην πιο δεινή θέση της ζωής μου να σε αποχαιρετήσω. Εδώ και πολλά χρόνια η ζωή σου κρεμόταν σε μια κλωστή.
Χάρις στις άοκνες προσπάθειες του γαμπρού σου Γιάννη και των εγγονών σου Θοδωρή και Αλέξη, που επιστράτευσαν όλη την ιατρική γνώση και εμπειρία τους έφθασες αισίως 103 χρονών.
Τώρα φεύγεις, για μας τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, όποτε να έφευγες θα ήταν νωρίς. Ως πατέρας υπήρξες στοργικός, υποστηρικτικός και συμμετοχικός. Με προστάτευες από κάθε κακό, με συμβούλευες και με νουθετούσες.
Με ανέβαζες ψηλά στους ώμους σου και έκανες τον κόσμο όλο δικό μου. Όσο εύκολο είναι να γίνεις πατέρας τόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας. Σήμερα δεν σε αποχαιρετούν μόνο οι συγγενείς και φίλοι, αλλά και η παιδαγωγική επιστήμη.
Αποχαιρετά έναν επιφανή δάσκαλο, το δάσκαλο των δασκάλων, όπως συνήθιζαν να σε αποκαλούν οι συνάδελφοι σου. Επέδειξες προσήλωση στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού από άποψη σωματική, διανοητική και ηθική.
Σφράγισες με την παρουσία σου και την προσφορά σου την εκπαίδευση. Το 1952 υπηρέτησες στην περιφέρεια του νομού Καβάλας, όταν ο δάσκαλος μαζί με το γιατρό και τον ενωματάρχη ήταν εξουσία.
Εξουσία μετά πενίας, αφού ο μισθός οριακά κάλυπτε την εκτός έδρας διαμονή και οι δάσκαλοι αναγκάζονταν να στεγάζονται στα σχολεία και να σιτίζονται από τα φτωχικά πεσκέσια των γονιών. Οι φτωχοί χωρικοί γνώριζαν πολύ καλά, ότι η γνώση είναι δύναμη και ελευθερία.
Στα χωριά, που υπηρέτησες, δημιούργησες προσκοπικές ομάδες προκειμένου να αναπτύξουν τα παιδιά ομαδικό πνεύμα και να εξελίξουν τις δεξιότητες τους. Με σκοπό την εξωσχολική εκπαίδευση τους πραγματοποίησες πολλές επισκέψεις στη Έκθεση Θεσσαλονίκης και σε μουσεία.
Το 1954 παντρεύτηκες την εκπαιδευτικό Αναστασία Βενεδίκογλου, μια γυναίκα, που στάθηκε άξια συνοδοιπόρος στη ζωή, ώστε να μεγαλώσετε και να σπουδάσετε τα τρία παιδιά, που αποκτήσατε μαζί.
Τη δεκαετία του 60 οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της χώρας μας ήταν άθλιες, υπήρχε πληθώρα μαθητών και ανεπάρκεια σχολείων με αποτέλεσμα οι μαθητές να διανύουν με τα πόδια χιλιομετρικές αποστάσεις, για να φθάσουν στο σχολείο, γιατί αστική συγκοινωνία δεν υπήρχε.
Έτσι μετά από συνεχείς επίπονες προσπάθειες και αλλεπάλληλα ταξίδια σου από την Καβάλα στην Αθήνα κατάφερες να εγκριθεί πίστωση 900.000 δραχμών από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων για την κατασκευή του 8ου Δημοτικού Σχολείου, «του δεύτερου σπιτιού σου»!!, όπως συνήθιζες να το λες.
Πέντε ολόκληρα χρόνια εργάστηκες ακατάπαυστα ακόμη και με στέρηση των καλοκαιρινών διακοπών της οικογένειας σου για την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός πρότυπου σχολείου, που διέθετε μεγάλες αίθουσες, εργαστήρια φυσικής και γεωγραφίας, υλικοτεχνικό εξοπλισμό σε μια Ελλάδα, που πολλά πράγματα έμοιαζαν προπολεμικά.
Έδειχνες έμπρακτα την έννοια σου για τους μαθητές σου παραδίδοντας μαθήματα στην έκτη τάξη του Δημοτικού κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, ώστε να πετύχουν στις εξετάσεις εισαγωγής τους στο Γυμνάσιο, γιατί θεωρούσες αναγκαία συνθήκη τη φοίτηση τους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Το 1975 μετατέθηκες στην Αθήνα, όπου και συνέχισες την εκπαιδευτική σου δράση. Είχες πάντα πηγαία συναισθήματα για τους μαθητές σου, με τους οποίους επικοινωνούσες μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής σου.
Αγάπησες το λειτούργημα σου με πάθος, φλόγα και δημιουργική δύναμη για το λόγο αυτό τιμήθηκες με εύφημο μνεία από τον Υπουργό Παιδείας. Η δράση σου αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για να αναδεικνύεται η δημιουργικότητα των εκπαιδευτικών.
Δυο πολύτιμα πράγματα μου έμαθες να αγαπάω τη γνώση και ότι η γνώση δεν έχει όρια. Πάντα σου άρεσε να σε προσφωνούν δάσκαλο. Να σου πω κάτι, μπαμπά μου, η διδασκαλία δεν τελείωσε εδώ, θα την συνεχίσεις στα ουράνια σχολεία.
Είμαστε όλοι εδώ για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, για να σου πούμε πόσο σε αγαπάμε και τι σήμαινες για μας και τι θα σημαίνεις για πάντα για όλους μας και για την εκπαίδευση. Ήσουν πάντα στις επάλξεις, ήσουν πάντα ο στυλοβάτης μου.
Η κόρη σου
Σοφία Τζιμοπούλου
14-07-2024
Το κείμενο αποτελεί τον επικήδειο λόγο της Σοφίας Τζιμοπούλου για τον πατέρα της Θεόδωρο.
