Συγχαρητήρια επιστολή του Προέδρου του Επιμελητηρίου Καβάλας κ. Μάρκου Δέμπα, στα πλαίσια απονομής του Βραβείου Ακαδημίας Αθηνών στη Γεωργία Χιόνη, για τη συγγραφή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στη Θάσο.
Σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών στις 21-12-2018 απονεμήθηκε στη Γεωργία Χιόνη βραβείο για τη συγγραφή της εργασίας της: «Το ιδιοκτησιακό καθεστώς στη Θάσο κατά την τουρκοκρατία». Στη σχετική εισήγηση για τη βράβευσή της αναφέρεται: «Το βραβείο Άγιδος Ταμπακοπούλου με χρηματικό έπαθλο 3.000 Ευρώ για πρωτότυπη αδημοσίευτη μελέτη με θέμα από τον κλάδο του εμπράγματου δικαίου απονέμεται στην κ. Γεωργία Χιόνη για τη μελέτη της «Το ιδιοκτησιακό καθεστώς στη Θάσο κατά την τουρκοκρατία», η οποία διακρίνεται για τη νομολογιακή τεκμηρίωση και την ισορροπία ως προς την ανάπτυξη των νομικών ζητημάτων ιστορικών γεγονότων».
Με αδιάσειστες ιστορικές μαρτυρίες η κ. Γεωργία Χιόνη αποδεικνύει ότι η Θάσος δεν υπήρξε δορυάλωτη, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τους ελάχιστους φόρους που πληρώνει το νησί. Οι Θάσιοι φορολογούνταν μόνο με resmi çift, όσα πλήρωναν δηλαδή και οι μουσουλμάνοι, ήτοι 50 ακτσέδες αντί για δεκάτη (öşür). Απαλλάσσονταν ακόμα και από το φόρο avâriz-i divaniye και απολάμβαναν μεγάλων φορολογικών ελαφρύνσεων, αφού ο Θεολόγος, χωριό με 613 φορολογικές μονάδες, πλήρωνε στην απογραφή του 1570 σπέντζα μόνο 4.750 άσπρα, ενώ έπρεπε να πληρώνει 15.325.
Το Δημόσιο δεν μπορεί να επικαλεσθεί δικαίωμα κυριότητας σε περιοχές που δεν κατακτήθηκαν. Και η Θάσος δεν κατακτήθηκε, αφού όλοι συμφωνούν στο αναμφισβήτητο αυτό ιστορικό γεγονός. Η παράλειψη της Θάσου από τις εξαιρέσεις που αναφέρονται στο νόμο 998/1979 δεν αποτελεί απόδειξη ότι η Θάσος υπήρξε δορυάλωτη. Ο νόμος εξαιρεί από το τεκμήριο της απόδειξης τις περιοχές που δεν κατακτήθηκαν. Και η Θάσος δεν κατακτήθηκε. Επομένως εξαιρείται, εξαίρεση που έγινε αποδεκτή με την υπ’ αριθ. 207/2007 απόφαση του Πολ. Πρωτ. Καβάλας, η οποία απέρριψε σχετική ένσταση του Ελληνικού Δημοσίου με το σκεπτικό ότι η παράλειψη της Θάσου από τις εξαιρέσεις αποτελεί δικονομικό προνόμιο υπέρ του Δημοσίου και όχι γενεσιουργό αιτία του δικαιώματος.
Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Θάσου διαφωτίσθηκε τα τελευταία χρόνια από εργασίες ανώτατων δικαστικών λειτουργών και ειδικών πανεπιστημιακών δασκάλων. Ο καθηγητής του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου Γ. Νάκος διαπιστώνει ότι δεν γίνεται αναγωγική εφαρμογή του οθωμανικού δικαίου στο σύγχρονο ελληνικό δίκαιο, ενώ ο αρεοπαγίτης Αριστείδης Πελεκάνος αναφέρει ότι «σειρά ιστορικών στοιχείων και μελετών, που έχουν τεθεί υπόψη μου, παρέχει ισχυρή τεκμηρίωση ότι η Θάσος ανήκει σ’ αυτές τις περιοχές που έχουν υποταχθεί οικειοθελώς στο Σουλτάνο και, κατά το ισλαμικό ιεροκρατικό δίκαιο, χαρακτηρίστηκαν ως φόρου υποτελείς οι ιδιοκτησίες των μη μουσουλμάνων κατοίκων της… Απόκειται στο νομοθέτη η ρητή αναγνώριση και η θεσμική κατοχύρωση της ιστορικής αυτής πραγματικότητας και στα εκάστοτε αρμόδια όργανα της ελληνικής δικαιοσύνης η ορθή αξιολόγηση και διάγνωση των εννόμων συνεπειών της». Επομένως είναι θέμα της δικαιοσύνης η διάγνωση της διαφοράς, η οποία οφείλει να παραμερίζει την άγνοια των νομοθετών και να απονέμει το δίκαιο. Χωρίς ιστοριογνωσία δεν μπορούν να λυθούν νομικά θέματα, που αναφέρονται στα εμπράγματα δικαιώματα, που προστατεύονται σήμερα από διεθνείς συνθήκες, τις οποίες υπέγραψε κατά το παρελθόν η χώρα μας.
Άλλωστε, δεν υπήρχαν στη Θάσο κατά την τουρκοκρατία δημόσιες γαίες ή δημόσια δάση. Υπήρχαν μόνο ιδιόκτητες γαίες και κοινοτικά δάση (μπαλταλίκια). Τούτο το απέδειξαν οι Θάσιοι με φιρμάνια, αποφάσεις του Ιεροδικείου, δασικούς κανονισμούς των ετών 1875 και 1885, ως και αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεών τους ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου του υπουργείου Γεωργίας, που εξέδωσε 12 ανέκκλητες αποφάσεις κατά τα έτη 1929-1930, που ανέτρεψαν την εσφαλμένη απόφαση της ελληνικής πολιτείας, η οποία είχε κηρύξει τα δάση της Θάσου ως εθνικά «δικαιώματι πολέμου», χωρίς να εξετάσει σε ποίον ανήκε η κυριότητα των δασών κατά την τουρκοκρατία. Οι υπ’ αριθ. 36/1929 και οι υπ’ αριθ. 10, 11, 12, 76, 77, 85, 86, 87, 88, 89 και 90 του 1930 αποφάσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου αναγνώρισαν ότι η κυριότητα των δασών της Θάσου ανήκε στις κοινότητές της. Γι’ αυτό και το Δημόσιο υποχρεώθηκε νεότερα να αποζημιώσει χιλιάδες στρέμματα που ανήκαν σε κοινότητες και ιδιώτες για την αποκατάσταση των ακτημόνων (βλ. ΦΕΚ 257/23-12-1954, τεύχ. Β΄).
