Το μήνυμα από την συνάντηση του Κυργιάκου στον ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ με τον Αμερικανό πρόεδρο ήταν ένα και μάλιστα ξεκάθαρο:
Στα δικά τους θέματα είμαστε σύμμαχοι και καλοί φίλοι ενώ στα δικά μας θέματα είμαστε μόνοι μας αφού το μόνο που εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός σε όσα έχουν ανακύψει τον τελευταίο καιρό σε σχέση με την Τουρκία ήταν η συμπάθεια του Τράμπ.
Και το γεγονός ότι μπήκε “σφήνα” σε ερώτηση προς τον Αμερικανό πρόεδρο και έκανε κάποιες διευκρινίσεις στον πρώτο γύρο δηλώσεων για τα θέματα που έχουν προκύψει μετά την συμφωνία Τουρκίας Λιβύης ήταν η αφορμή να τον αποκλείσει από τον δεύτερο γύρο δηλώσεων όπου ο Τραμπ εμφανίστηκε μόνος του και είπε τα δικά του.
Για αυτό φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και μιλάει για συνάντηση φιάσκο αλλά δεν ευθύνεται ο Μητσοτάκης για αυτό.
Ο Μητσοτάκης δεν πήρε αυτά που περίμενε γιατί φαίνεται ότι ο Αμερικανός πρόεδρος υπολογίζει περισσότερο από όσο περιμέναμε τον Σουλτάνο της Τουρκίας που έχει και μία δόση παλαβομάρας και χρειάζεται, είναι η αλήθεια, ιδιαίτερη μεταχείριση.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν ήταν δυνατόν να πάρουμε μία ξεκάθαρη , όπως θέλαμε , υποστήριξη.
Και καλά η υποστήριξη αυτή ήρθε πίσω από τις κλειστές πόρτες και χωρίς την παρουσία δημοσιογράφων.
Στην κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο ανδρών η υποστήριξη αυτή περίσσευε αλλά τι να την κάνεις αυτή την υποστήριξη ;
Το θέμα θα ήταν να έβγαινε και προς τα έξω για να έστελνε και ένα μήνυμα σε φίλους και κυρίως εχθρούς.
Από την άλλη θα μου πείτε συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια αφού πότε πήραμε όλα αυτά τα χρόνια μια παλικαρίσια στήριξη από τις ΗΠΑ ;
Πάντα αυτές οι συναντήσεις τελειώνανε με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που όμως δεν φτάνει για να γίνει η δουλειά.
Έτσι είναι οι Αμερικάνοι.
Για τα δικά τους θέματα είμαστε σύμμαχοι και για τα δικά μας πάντα είμαστε μόνοι.
Ακόμα και ο ΟΜΠΑΜΑ που ήταν δέκα χρόνια στον ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ τις καλές κουβέντες τις είπε τον τελευταίο μήνα της θητείας τους ως πρώην που είχε κάνει ένα τουρ αποχαριετισμού σε όλη την Ευρώπη και είχε περάσει και από την Ελλάδα.
Σε εκείνο το ταξίδι τα σάλια τρέχανε ποτάμι από το στόμα του αλλά ήταν χωρίς κανένα νόημα.
Όταν έπρεπε να τα πει δεν τα έλεγε και τα θυμήθηκε όταν άρχισε να πακετάρει για να έρθει ο επόμενος.
Μετά από δέκα χρόνια το ΔΝΤ κλείνει το γραφείο του στην Αθήνα.
Μου θυμίζει την περίπτωση των ενεχυροδανειστηρίων που την περίοδο της κρίσης ξεφυτρώνανε όπως τα video club την δεκαετία του 90 και μετά σιγά – σιγά άρχισαν να κλείνουν μέχρι που εξαφανίστηκαν εντελώς.
Η είδηση του λουκέτου του γραφείου του ΔΝΤ στην Αθήνα όπως καταλαβαίνετε έχει συμβολικό χαρακτήρα και δείχνει οτι η χώρα συνεχίζει την πορεία εξόδου από την κρίση.
Αυτά τα λίγα και για σήμερα.
Να είστε καλά.
ΑΛΟΡΑ !
