Εισερχόμενος κανείς στο αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων, το Σάββατο 28/09/2024, δεν θα μπορούσε να περιμένει μια συναυλία τόσο διαφορετική, πρωτόγνωρη και ξεχωριστή. Η συναυλία με γενικό τίτλο «Παύλος: Η Λύρα του Πνεύματος» πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια ιστορικής παρουσίας και διακονίας της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου.
Κεντρικό μέρος της μουσικής αυτής συνάντησης αποτέλεσε το ορατόριο «ΠΑΥΛΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» του συνθέτη (και Αν. Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ) Θανάση Στογιαννίδη. Το έργο συγγράφηκε ειδικά για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου.
Οι εκπληκτικές ερμηνείες της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου και του Βασίλη Λέκκα χάρισαν στους θεατές μία αξέχαστη και μοναδική συγκίνηση. Τη Νέα Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης διηύθυνε ο συνθέτης και μαέστρος Καμπάνης Σαμαράς. Την εκδήλωσε παρουσίασε ο Αλέξης Κωστάλας.
Τα κείμενα του κ. Στογιαννίδη, τα οποία πλαισίωναν την πρωτότυπη μουσική σύνθεση, έδειχναν από τις πρώτες αράδες ακόμα ότι η συναυλία θα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η απαγγελία αυτών από τη Φιλαρέτη Κομνηνού έκοβε σχεδόν την ανάσα και προβλημάτιζε βαθυστόχαστα το κοινό, ώσπου η απρόσμενη μελωδία της κάθε σκηνής ήταν έτοιμη να δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Τι είναι ο θάνατος; Πόσο μικροί ή μεγάλοι στεκόμαστε απέναντί του; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Γιατί Θεέ μου επιτρέπεις να συμβεί το οτιδήποτε; Που είσαι; Τι είναι αγάπη; Τι είναι έρωτας; Ερωτήματα που εναλλασσόταν συχνά στο μυαλό των ακροατών και παρουσίασε εντέχνως ο δημιουργός, ώστε να μας καθηλώσει η μουσική των σκηνών, οι οποίες αποτέλεσαν ένα σπουδαίο χορό μεταξύ έρωτα και θανάτου, ζωής και νέκρωσης, φθαρτότητας και αφθαρσίας.
Για τον λόγο αυτόν, στον χώρο των Φιλίππων δεν συναντήθηκαν μόνο τόσο καταξιωμένοι μουσικοί και άνθρωποι της τέχνης, με το σχεδόν κατάμεστο αρχαίο θέατρο. Η σύνθεση του κ. Στογιαννίδη κατάφερε να δημιουργήσει τρεις γέφυρες που προκάλεσαν μοναδικά συναισθήματα κατάνυξης και δέους.
Η μια γέφυρα έγινε με το άγιο πρόσωπο του αποστόλου των εθνών Παύλου. Με τον τρόπο αυτόν, εξυμνήθηκαν η ζέση της ψυχής, το θάρρος και η τόλμη του ιδρυτού της εκκλησίας μας. Ο συνθέτης εμπνεύστηκε εντυπωσιακά από τα βιώματα της ζωής του αποστόλου Παύλου.
Εξάλλου, μπροστά στο κοινό διαδραματίζονταν οι αγωνιώδες προσπάθειές του αποστόλου Παύλου να βρει και να εντοπίσει Αυτόν που δημιουργεί και στερεί το Φως. Μόνο που το Φως, για τον δημιουργό του έργου, δεν είναι τόπος, ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση· ούτε έχει σχέση με τη ζωή ή τον θάνατο· αλλά είναι αποτέλεσμα της συνάντησης.
Μια συνάντηση που γεννάει την αγάπη, η οποία φωτίζει με τέτοιο τρόπο τον άνθρωπο, ώστε όλα γίνονται καινά και αποκτούν ένα βαθύτερο υπαρξιακό νόημα. Έτσι με τον τρόπο αυτό δημιουργείται με έναν άρτιο τρόπο μια δεύτερη γέφυρα με τον ίδιο τον ουρανό. Αναμφίβολα η συναυλία αποτέλεσε μια σπουδαία ιαχή στον Κύριο και Δημιουργό της ζωής.
Και τούτο διότι, ο καθένας που την παρακολούθησε μπορούσε εύκολα να συνδέσει προσωπικές σκέψεις και βιώματα του σε αυτή την ξεχωριστή συνάντηση με τον Θεό. Η τρίτη πιο ανθρώπινη και συγκινητική γέφυρα συνέβη, όταν ακούστηκε η 6η μουσική σκηνή του ορατορίου, αφιερωμένη στη μνήμη των θυμάτων του φοβερού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που έγινε στα Τέμπη, στις 28/02/2023.
Την 6η σκηνή του ορατορίου ερμήνευσε η διεθνούς φήμης υψίφωνος, Σόνια Θεοδωρίδου, μαζί με την νεαρή μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Καβάλας, Αμαλία Στογιαννίδου. Επρόκειτο για μία προσευχή που είχες την εντύπωση ότι η δύναμή της άγγιζε απευθείας τον Θεό…
Την εκδήλωση πλαισίωσαν δύο σημαντικά έργα, τα οποία με μοναδικό τρόπο απέδωσαν το κεντρικό μήνυμα του Ευαγγελίου αλλά και του Παύλειου λόγου: Ο «Ύμνος της Αγάπης» του Χρήστου Τσιαμούλη και ο «Υμνος των Ύμνεων» του Καμπάνη Σαμαρά.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι χορωδίες: «Νίκος Αστρινίδης» (διδασκαλία: Βασιλική Κατσούκα), 1ου Γυμνασίου Τούμπας (διδασκαλία: Βασιλική Κατσούκα), Μουσικού Σχολείου Καβάλας (διδασκαλία: Κωνσταντία Κύπρου). Σολίστ στο πιάνο, ο συνθέτης του έργου, Θανάσης Στογιαννίδης.
Οι νότες άγγιξαν την ψυχή του κοινού σε τέτοιο βαθμό, ώστε το χειροκρότημα στο τέλος του έργου να μην μπορεί να μαρτυρήσει τίποτα περισσότερο από την αδυναμία να βρεθεί άλλος τρόπος να προσφέρει αντίδωρο για αυτό το σπουδαίο αποτέλεσμα.
Κάθε σκηνή, κάθε μελωδία, κάθε στίχος αποτέλεσε μια ζωοποιό και αληθινή στιγμή, κατά την οποία η ψυχή μαγεύτηκε σε τέτοιο βαθμό που το μόνο που θα μπορούσε να ψιθυρίσει είναι: «Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, τότε ας ακούσω λίγο ακόμη, διότι συναντώ και συναντιέμαι, σε γνωρίζω και με γνωρίζω»
Σπυρίδων Κατσικαρώνης
Υποψήφιος Διδάκτορας Θεολογίας ΑΠΘ
Δάσκαλος
