Ασφαλώς, αποτελεί ατόπημα και έλλειψη σοβαρού δεοντολογικού και επαγγελματικού δημοσιογραφικού καθήκοντος,στο να αρχίσει ο γράφων το χρονικό του χωρίς να αναφέρει και να σχολιάσει ευθύς εξ αρχής τα σπουδαιότερα πρόσφατα γεγονότα όπως το φλέγον θέμα στην Γαλλία της επιμηκύνσεως του χρόνου απονομής των συντάξεων ή όπως η δύσκολη κατάσταση στη οποία βρίσκεται ο Μακρόν κατόπιν των κατηγοριών για ατασθαλίες εναντίον δυο στελεχών του. Πριν όμως σας πληροφορήσω για τα δυο ανωτέρω θέματα, θα μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ μια όχι απαραιτήτως επίκαιρη ιστορία,ένα γεγονός που υπογραμμίζει την εδώ κι’ όλο αυξανόμενη υπάρχουσα έλλειψη αντιδράσεως των πολιτών απέναντι σε κάθε αδικαιολόγητη πράξη των οργάνων της τάξεως. Έστω και εάν οι ένστολοι δεν είναι εντεταλμένοι από το Κράτος αλλά από την διοίκηση του μετρό και των λεωφορείων, στην οποία δίνουν λόγο σε περίπτωση ανάγκης.
Ιδού λοιπόν το τι συνέβη σε μια αφετηρία ενός παρισινού προαστιακού λεωφορείου. Άνδρες της εν λόγω υπηρεσίας ειδοποιηθέντες από τον οδηγό του οχήματος, εισήλθαν με την εξάρτηση τους εντός του τροχοφόρου και μας προέτρεψαν,χωρίς την παραμικρή εξήγηση,να το εγκαταλείψουμε άρδην. Γιατί; Διότι, όλοι στρέψαμε τα βλέμματα μας σε ένα πιτσιρίκι, προφανώς με ψυχολογικά προβλήματα, που αναστάτωνε με τα κλάματα και τις τσιρίδες το όχημα. Χωρίς καμιά αντίδραση, απορούντες και γκρινιάζοντας, κατεβήκαμε άπαντες σαν πρόβατα οδηγούμενα προς σφαγή. Περιμέναμε πλέον της μισής ώρας το προσεχές λεωφορείο, σχολιάζοντας όμως κατόπιν εορτής (άμα τη απουσία των ανδρών ασφαλείας του μετρό) το απαράδεκτο γεγονός.Πώς να μην σκεφθεί κανείς ότι ο σημερινός Γάλλος πολίτης, δεν έχει τις ίδιες αξίες και ιδέες με εκείνον του Μάη του 1968 που όχι μόνο αμφισβητούσε τους κυβερνώντες, όχι μόνο ζητούσε λογαριασμό απ΄όλους και για όλα, μα κυρίως ήθελε την αλλαγή του συστήματος! Επιβεβαιώνεται η ρήση του σοφού Ηράκλειτου που διεκήρυττε επιγραμματικώς «Τα πάντα ρει». Δυστυχώς όμως σε μερικές περιπτώσεις ρέουν προς το χειρότερον. Ο πόλεμος, ο κορωνοιός, η κρίση, είναι εδώ για να μας θυμίζουν ό,τι ενός (ή πολλών) κακού μύρια έπονται.
Στην ενταύθα πολιτική σκηνή, ο Μακρόν περνάει αυτή την περίοδο δύσκολες στιγμές: 1) ο έμπιστος και παντοδύναμος γενικός γραμματεύς του Ηλυσίου μεγάρου Alexis Kohler (Αλέξης Κόχλερ) κατηγορείται από την Δικαιοσύνη διότι απέκρυψε τους οικογενειακούς δεσμούς που είχε και έχει με ένα πάμπλουτο εφοπλιστή-μεταφορέα. 2) Ωσαύτως, ο υπουργός Δικαιοσύνης Eric Dupond—Moretti (Ερίκ Ντιπόν—Μορέττι) οφείλει να απολογηθεί για παράνομη λήψη τόκων, θα δικασθεί δε από το δικαστήριο της Δημοκρατίας.Αυτές οι κατηγορίες των δυο στενών συνεργατών του Προέδρου δεν τον εμποδίζουν να δηλώσει ότι θα μπορούσε να διαλύσει Βουλή με μόνο σκοπό να προκαλέσει εντυπώσεις. Παραλλήλως πρεσβεύει και ηθικολογεί για τους απλούς Γάλλους με το πατρικό «κάθισε στην γωνιά σου και μην κουνιέσαι», απεχθάνεται δε την δημόσια διαμαρτυρία και κινητοποίηση των συμπατριωτών του. Στην περίπτωση των συντάξεων, θέλοντας να αποφύγει την παραμικρή διαδήλωση και να τελειώνει κατά το δοκούν το πρόβλημα όσο δυνατό γρηγορότερο,πρότεινε με όλους τους ενδιαφερόμενους, (εργαζόμενους, εργοδότες και Κράτος) διαπραγματεύσεις μέχρι τέλος Δεκεμβρίου. Στόχος του είναι να ψηφισθεί πάση θυσία στη Βουλή το νομοσχέδιό του μέχρι τα Χριστούγεννα. Αυτό θα μπορούσε να καταστεί δυνατό μόνο με τους ψήφους της δεξιάς (Ρεπουμπλικανοί). «Τρείς μήνες είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Θα πολεμήσουμε αυτό το κυβερνητικό σχέδιο», ειδοποίησε ο γενικός γραμματεύς το γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος ΚΚΓ Φαβιέν Ρούσσελ». Οι παρακολουθούντες αυτό το θέμα υπογραμμίζουν ότι ο πρώην πρόεδρος Σαρκοζί χρειάσθηκε να συζητήσει επί δέκα μήνες για να επιβάλλει το όριο των 62 ετών αντί των 60 που ήταν μέχρι την περίοδο της προεδρίας του. Καυτηριάζων την κυβέρνηση, ο κομμουνιστής ηγέτης τόνισε για πολλοστή φορά ότι σήμερα πολλοί συνταξιούχοι που εργάστηκαν πλέον της τεσσαρακονταετίας ζούν με αναξιοπρεπείς οικονομικούς πόρους. Ο γενικός γραμματεύς του συνδικάτου CFDT εξέφρασε ένα ηχηρό «νιετ» στο νομοσχέδιο. Από την μεριά του, ο υπεύθυνος της εργοδοσίας (Medef) Ρouντε Μπεζιέ υπεγράμμισε την ύπαρξη «ανισότητος» η οποία υφίσταται σήμερα μεταξύ των δημοσίων και των ιδιωτικών τομέων στον υπολογισμό χρόνου των συντάξεων, δεν διευκρίνισε όμως στο τι ακριβώς συνίσταται αυτή η «ανισότητα». Κυκλοφορεί η φήμη ότι σ΄ αυτό το σημείο η κυβέρνηση θα μπορούσε να προβείσε ορισμένες παραχωρήσεις. Ποιες όμως; Ϊδωμεν…
Στην Βραζιλία, ας λεχθεί μετά λύπης, και κυρίως ανησυχίας, το αποτέλεσμα των προεδρικών απεγοήτευσε τους, έστω και αορίστως, τοποθετημένους στην αριστερά. Υπήρξαν, όπως και ο υπογράφων, θύματα των δημοσκοπήσεων που έδιναν ευρεία προχώρηση στον λαοφιλή Λούλα (48%) έναντι του αυταρχικού Μπολσονέρο (43%) o οποίος εμφανώς δεν απώλεσε την πολιτική επιρροή του στον πρώτο γύρο των εκλογών. Το αποτέλεσμα που πέτυχε μαρτυρεί ότι στην χώρα του, όπως άλλωστε και στην Ευρώπη, η δεξιά χαρακτηρίζεται από έντονη παρουσία και ενεργητικότητα στην πολιτική σκηνή, ιδίως μετά την δεκαετία του 90. Εν πάση περιπτώσει, θα γνωρίσουμε τον νικητή στον δεύτερο γύρο της αναμετρήσεως, στις 30 Οκτωβρίου. Πάντως, η κοινή γνώμη δεν θα αδικούσε τον Λούλα εάν ενθυμείτο ότι ο ευνοούμενος των εργατών είχε απομακρυνθεί από τις αρχικές φιλοαριστερές θέσεις του και επιπροσθέτως είχε κατηγορηθεί και τιμωρηθεί από την δικαιοσύνη για οικονομικές ατασθαλίες,τελικώς όμως αθωώθηκε.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα ήθελα να σας κάνω γνωστές τις ενέργειες στις οποίες καταφεύγουν οι κοινωνικώς αδύνατοι και αδικημένοι Γάλλοι για να βρούν το δίκαιό τους. Συγκεκριμένως προσφεύγουν στους εθελοντικώς προσφερθέντες αντιπροσώπους της Υπερασπίσεως των δικαιωμάτων (μια ανεξάρτητη διοικητική υπηρεσία) η οποία κατακλύζεται από τα αιτήματα τους.Η πάλαι ποτέ λαïκίζουσα πρωινή εφημερίδα «Ο Παριζιάνος» (Le Parisien, δημοσιεύων τώρα πληροφορίες με μετρημένο και αντικειμενικό τόνο) τιτλοφορούσε τέλος Σεπτεμβρίου: «Ιδού μερικοί κάτοικοι της παρισινής περιοχής που βρίσκονται άοπλοι κοινωνικώς απέναντι στις χωρίς ανθρωπισμό δημόσιες υπηρεσίες» και επιζητούν την υπεράσπιση στο πρόβλημά τους. Υπογράμμιζε ότι μεταξύ των ετών 2020 και 2021,σε πανεθνικό επίπεδο, το ποσοστό των καταφευγόντων σ΄ αυτή την ανεξάρτητη αρχή αποτελούσε22,77% του πληθυσμού. Διευκρίνιζε δε ότι μόνο στην περιοχή της όλης παρισινής περιοχής (Ile-de-France),οι αιτήσεις υπερασπίσεως αυξήθηκαν κατά 41,5%. Αφορούν την προστασία,την κοινωνική ασφάλιση, το οδικό δικαίωμα, εκείνο των ξένων, ολιγότερον δε της Δικαιοσύνης και άλλα. Οι προσφεύγοντες στην υπηρεσία Υπεράσπιση των δικαιωμάτων ζητούν την παρέμβασή της για να γνωσθούν ευρύτερα τα δικαιώματα των παιδιών, να λαïκοποιηθείημάχη ενάντια στους διαχωρισμούς οφειλόμενους στην ύπαρξη φυλετισμού,να γίνει εντονότερος ο σεβασμός του κώδικος δεοντολογίας των επαγγελματιών ασχολούμενων με την ασφάλεια και, τέλος, να προστατεύονται εκείνοι που λανσάρουν κείμενα ή μηνύματα, προειδοποιητικά σε περίπτωση ενός επερχόμενου κινδύνου. Άς τονισθεί ότι η εν λόγω υπηρεσία γίνεται όλο και πιο πολύ γνωστή στους Γάλλους.
