Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Οι Γάλλοι αναρωτιούνται μήπως η χώρα τους οδεύει προς μια ευρεία πολιτική κρίση μετά τα γεγονότα (τα οποία εκτίθενται κατωτέρω) στους δρόμους και την Βουλή της περασμένης εβδομάδος.
Το γνωμικό «ή περνάει ή σπάει», λένε (γαλλιστί «Ou çapasseou çacasse»), για κάτι π.χ. για ένα διάταγμα, για ένα νόμο που είτε επικυρώνεται είτε απορρίπτεται δια ψήφου από την Βουλή, είτε αποδοκιμάζεται με μαζικές διαδηλώσεις από τους πολίτες που πλημμυρίζουν δρόμους, πλατείες και καταλαμβάνουν νησίδες ασφαλείας των μεγάλων βουλεβάρτων, είτε, τέλος, επιβάλλεται αυθαιρέτως χωρίς ψήφο.
Έτσι και έγινε την Πέμπτη 16 Μαρτίου: το νομοσχέδιο περί συντάξεων «πέρασε» αυθαιρέτως με πολλαπλά όμως κατάγματα χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή. Είναι ενδεικτικό της καταστάσεως το γεγονός ότι η αμερικανική εφημερίδα Νιού Υόρκ Τάiμς δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα την φωτογραφία διαμαρτυρομένων βουλευτών σείοντες πινακίδες με την φράση «όχι στα 64» (χρόνια για την σύνταξη) και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο «Μασσαλιώτιδα» της χώρας.
Πριν ακόμη επιβεβαιωθεί η με τρόπο αυταρχικό υιοθέτηση του μακρονικού κειμένου, 8000 χιλιάδες Παριζιάνων συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα στην πλατεία Ομονοίας της γαλλικής πρωτεύουσας, και πολλές άλλες των μεγάλων πόλεων όπως Λυόν, Μασσαλία, Μπορντώ, Ρεν, Νάντη και αλλού για να σηματοδοτήσουν στους βουλευτές την θέλησή τους συνεχίσουν την αναληφθείσα από τον περασμένο Ιανουάριο εκδηλούμενη αντίθεση τους στο νομοσχέδιο.
Ταυτοχρόνως, οι διοικήσεις των συνασπισμένων συνδικάτων κάλεσαν τους πολίτες να κατέβουν για μια ακόμη φορά στους δρόμους την προσεχή Πέμπτη 23 τρέχοντος για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά την απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής στον κοινωνικό τομέα.
Λίγες ώρες μετά την γνωστοποίηση της αντιδημοκρατικής τοποθετήσεως της κυβερνήσεως στη Βουλή, σημειώθηκαν επεισόδια διαδηλωτών με αστυνομικές δυνάμεις με αποτέλεσμα την πυρπόληση κάδων απορριμμάτων ευρισκομένων πλησίον της εθνοσυνελεύσεως και ιδιωτικών αυτοκινήτων.
Παρατηρητές της πολιτικής σκηνής δεν απέκλεισαν την πιθανότητα ότι κύκλοι της εκτελεστικής εξουσίας ενθάρρυναν τις σημειωθείσες καταστροφές από μη ελεγχόμενα άτομα. Η καθημερινή συντηρητική εφημερίδα «Λε Φιγκαρώ», πριν ακόμη γνωσθούν δημοσίως οι κοινοβουλευτικές μανούβρες της 16ης Μαρτίου και παρόλο ότι υποστήριζε αναφανδόν το μακρονικό σχέδιο συμπύκνωνε απολύτως αντικειμενικά την κατάσταση: επρόκειτο, έγραφε, για «ένα ξεπουπουπλιασμένο (νομοσχέδιο), ταρακουνημένο, με τρυπημένες τσέπες λόγω υποχωρήσεων και συμβιβασμών».
Ο αρθρογράφος παρεδέχετο εν είδει παρηγοριάς ότι το νομοσχέδιο μπορεί «να παραμείνει σύμβολο (μιας πολιτικής σ.σ.) παρ’ ότι δεν ενθουσιάζει κανένα». Για τον απογευματινό Λε Μόντ, ο Μακρόν ευρίσκεται σε πολιτική απομόνωση.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων εκτιμά ότι η υιοθέτηση του νομοσχεδίου πραγματοποιήθηκε χάρη σε ένα κοινοβουλευτικό τέχνασμα. Το εν λόγω τέχνασμα συνίσταται στην χρήση το άρθρου 49,3 του Συντάγματος του 1958 το οποίο επιτρέπει την υιοθέτηση ενός κειμένου χωρίς την ψήφο των βουλευτών, εκτός εάν μια πρόταση μομφής γίνει δεκτή.
Διευκρινιστέον ότι η κατάθεση προτάσεως μομφής αποσκοπεί εις το να σηματοδοτήσει την αποδοκιμασία των αντιπολιτευμένων κομμάτων στη κυβερνητική πολιτική. Τα συνασπισμένα κόμματα της Αριστεράς και οι Οικολόγοι ανήγγειλαν ότι θα καταθέσουν πρόταση μομφής ως επίσης και το κόμμα της Λε Πέν όχι όμως και το συντηρητικό LR, τo οποίο ναι μεν δεν υποστήριξε στην ψηφοφορία τους μακρονικούς πλην όμως ο πρόεδρος αυτού του δεξιού κόμματος δήλωσε ότι δεν θα καταθέσει πρόταση μομφής.
Και τώρα τι τέξεται η επιούσα; Για τον ηγήτορα του κόμματος Ανυπότακτη Γαλλία, το κοινωνικό κίνημα διατηρεί πολλές πιθανότητες να έχει την τελευταία λέξη. Η Αριστερά κάνει λόγο καταφυγής στο συνταγματικό Συμβούλιο με σκοπό να αμφισβητήσει το νομοσχέδιο Μακρόν.
Η Ιδέα ενός δημοψηφίσματος έρχεται επίσης στην επικαιρότητα που θα υποχρέωνε την κυβέρνηση να απευθυνθεί στους Γάλλους παρ παρόλο ότι αυτή η διαδικασία διαρκεί πολύ και είναι πολύπλοκη…
