Εκεί κοντά στο 1992 παρατήρησα μια ανεξήγητη δραστηριότητα σ’ ένα αντέρεισμα απέναντι από ένα κτήμα που έχω στην περιοχή του Ζυγού.
Με ξάφνιασε το γεγονός, γιατί η δουλεία που γίνονταν εκεί, έδειχνε ότι δημιουργούνταν μια σοβαρή υποδομή. Διαμόρφωση οικοπέδων, δίκτυο ύδρευσης και υπονόμων, δρόμων, πλατειών και άλλων υποδομών.
Φαίνονταν καθαρά πια ότι γεννιόνταν ένας καινούργιος οικισμός. Την πρώτη φορά που πήγα εκεί για να ενημερωθώ από κάποιον υπεύθυνο, δε βρήκα κανέναν. Υπήρχε στην αρχή του εργοταξίου μια έγχρωμη αφίσα μεγάλου μεγέθους με την εικόνα ενός ζεύγους χελιδονιών με ανοιγμένα τα φτερά και τη γραφή κάτω να τα καλωσορίζει στην πατρίδα.
Είχα διαβάσει στον τύπο ότι θα δημιουργηθεί κάποιος οικισμός υποδοχής παλιννοστούντων στο Νομό μας αλλά δεν περίμενα να είναι στη γειτονιά μου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα για το άγνωστο που θα συναντούσα σ’ ανθρώπους και συμπεριφορές.
Στον υπό κατασκευή οικισμό τοποθετήθηκαν στις προβλεπόμενες θέσεις της δομής προκατασκευασμένα οικήματα σε κοντέινερ. Σιγά-σιγά άρχιζαν τα κοντέινερ να γεμίζουν ζωή και να ανθίζει το βουνό και να γεμίζει ήχους και αρώματα.
Επειδή η Ποντιακή μου καταγωγή από την μεριά της μητέρας μου και τα ακούσματα και τα βιώματα πολλά μέσα στη ψυχή μου για τη φυλή αυτή, περίμενα τη στιγμή εκείνη για να τους συναντήσω.
Η ευκαιρία μου δόθηκε για τη συνάντηση με τους νέους μου γείτονες από το γεγονός ότι χρειάστηκα εργάτες για να με βοηθήσουν. Στο κτήμα μου, είχα κερασιές και χρειαζόμουν χέρια για την περισυλλογή των καρπών τους. Όταν πήγα στον οικισμό είδα να περιμένουν για το μεροκάματο αρκετοί από τους Παλιννοστούντες.
Όταν τους είπα το είδος της δουλειάς που προσέφερα και ότι χρειαζόμουν τρία άτομα, με ακολούθησαν δέκα από αυτούς και τους δέχτηκα γιατί με συγκίνησε η προθυμία τους και «Το πάρε και εμένα στη δουλειά σου και δώσε μου ότι θέλεις αρκεί να μη μένω δίχως δουλειά και το συνηθίσω και σαπίσω».
Βέβαια δε θα τους έδινα ότι ήθελα αλλά συμφωνήσαμε ότι η αμοιβή τους θα είναι ανάλογη με την ποσότητα σε κιλά των κερασιών που θα μάζευαν και την βρήκαν την πλέον δίκαια μια που δε ξέρανε το έργο που θα προσέφεραν και εγώ ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς τους.
Με τη μέθοδο αυτή βρέθηκαν ανάμεσά τους μερικοί που έβγαζαν βαρβάτο μεροκάματο. Το πρώτο πράγμα που τους έδειξα ήταν το πώς θα χρησιμοποιούσαν τα μέσα και τα εργαλεία. Ένοιωθα τεράστια ευθύνη απέναντι τους γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μη τυχόν και συμβεί κάποιο ατύχημα στους ανθρώπους εκείνους που δε θα το άντεχα, για το λόγο αυτόν ήμουν δίπλα στον καθένα και τον παρακολουθούσα.
Η ομάδα αυτή των δέκα ανθρώπων που τη συγκροτούσαν έξι άνδρες και τέσσερεις γυναίκες, ήταν όλοι και όλες αξιόλογοι άνθρωπο. Όλοι επιστήμονες διάφορων ειδικοτήτων ένας ανώτερος αξιωματικός της αεροπορίας της Σοβιετικής Ένωσης και βραβευμένος με υψηλό παράσημο για τη δράση του.
Από τις γυναίκες, οι δύο ήταν δασκάλες μια αεροσυνοδός και η Τρίτη βραβευμένη εργάτρια με το Ανώτατο Μετάλλιο Εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί μου οι εργάτες μιλούσαν καθαρά Ελληνικά ή Ποντιακά που αυτοί τα έλεγαν Ρωμαϊκά.
Τα ρωμαϊκά που μιλούσαν όμως δεν έμοιαζαν, τουλάχιστον στην εκφορά του λόγου τους, με τα Ποντιακά ακούσματα που είχα αποθησαυρίσει στη μνήμη μου από τους ντόπιους Πόντιους. Είχαν άλλη χροιά και ένα μουσικό άκουσμα που τα έκαναν περισσότερο ευχάριστα στην ακοή. Μεταξύ τους όμως μιλούσαν ρώσικα.
Ένας από αυτούς από το πρωί που άρχισαν την εργασία τους σχεδόν μέχρι το μεσημέρι είχε μαζέψει μια μικρή ποσότητα. Τον είδα να καταβάλει όμως μια υπέρμετρη προσπάθεια από το αποτέλεσμα που πετύχαινε.
Ανέβαινε στα ψηλότερα δέντρα με μεγάλο κόπο και κινδύνευε να τσακιστεί. Τον σταμάτησα αμέσως και τον παρακάλεσα να κατέβει από το δέντρο. Όταν κατέβηκε, ήταν καταϊδρωμένος από την υπερπροσπάθεια και από το μέτωπό του κατέβαιναν μαύρες γραμμές.
Φαίνεται ότι είχε βάψει τα μαλλιά του και ο ίδρωτας του αποκάλυψε αυτά που ήθελε να κρύψει. Τον ρώτησα το όνομά του και με πληροφόρησε ότι ήταν ο Λευτέρης που ήρθε στην Ελλάδα από την Αλμάτι του Καζαχστάν.
Στην ερώτηση μου γιατί δε μαζεύει πολλά κεράσια από χαμηλά κλαδιά για να πάρει περισσότερα χρήματα αλλά ταλαιπωρείται ανεβαίνοντας στα ψηλά με κίνδυνο να πέσει, μου απάντησε δείχνοντάς μου τον κουβά με τα κεράσια που μάζεψε «Δες όμως τα δικά μου τα κεράσια είναι μεγάλα και διαλεγμένα ένα-ένα».
Του είπα «Αυτό Λευτέρη μπορεί να είναι καλό για εμένα αλλά όχι για σένα εσύ πρέπει να μαζέψεις πολλά κεράσια για να πάρεις και πολλά χρήματα». Εμένα με ενδιαφέρει, μου είπε να είσαι εσύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου και όχι τα χρήματα (Συνέχεια ακολουθεί)…
