Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου
Πέρασαν σχεδόν τρείς ώρες από την στιγμή που έφυγαν από το γραφείο μου ο Στρατηγός και οι συντροφιά του και δεν είχα καμία ειδοποίηση από τον Στέλιο. Μέσα στην πίεση της δουλειάς δεν μου έμεινε κενό χρόνου για να κάνω εγώ το τηλεφώνημα που περίμενα από τον άλλον.
Εκεί κοντά στο μεσημέρι η αδημονία μου είχε κορυφωθεί και κάλεσα. Στην άλλη άκρη της γραμμής άγνωστη η φωνή, «Την κύριο Χωρινόπουλο παρακαλώ» η απάντηση στο αίτημά μου, «Είναι σε σύσκεψη και μας είπε να μη τον ενοχλήσουμε όποιος και αν τηλεφωνήσει», «Πέστε του σας παρακαλώ ότι τον ζήτησε ο Παναγιώτης, ξέρει εκείνος».
Το απαντητικό τηλεφώνημά του Στέλιου το έλαβα αργά το απόγευμα. «Παναγιώτη οι άνθρωποι είναι σοβαροί και πράγματι θέλουν να προσφέρουν αυτό το σοβαρό έργο υψηλού κόστους. Θέλουν να κατασκευάσουν αστικό δίκτυο αερίου, γιατί το κάνουν δε γνωρίζω (ούτε και εγώ άλλωστε γνώριζα εκείνη τη στιγμή, αργότερα έμαθα ότι ή εταιρεία που διαχειρίζονταν το φυσικό αέριο έμπαινε για πρώτη φορά στην ΕΕ και ήθελε να έχει έναν πρότυπο οικισμό για να τον προβάλει.
Δεν ξέρω αν αυτή ήταν η αιτία ή αν ο Στρατηγός που έλεγχε προηγούμενα αυτήν την κρατική εταιρεία ενήργησε για να γίνει η προσφορά). Το έργο που θέλουν να κάνουν στην πόλη είναι σπουδαίο, πρωτοπόρο και ευεργετικό για όλους μας.
Όπως βέβαια μου τα είπαν και σύμφωνα και με τα επιβεβαιωτικά χαρτιά με τις υπογραφές που έχουν μαζί τους, της εταιρείας που αντιπροσωπεύουν. Τα κείμενα ήταν στα ρώσικα και κάποιος από αυτούς με τα μετάφρασε.
Χρειάζεται οι μεταφράσεις να γίνουν επίσημα για να έχουν και νομική ισχύ τους εξήγησα. Τώρα από την τεχνική πλευρά και ιδιαίτερα ότι αφορά το έργο Πολιτικού Μηχανικού, ότι είδα ήταν τέλειο και με εξέπληξε.
Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς και έκαναν μεγάλη δουλειά. Όταν τους ανέφερα για το δύσκολο γεωγραφικό ανάγλυφο της πόλης και τα σκληρά πετρώματα του γρανίτη που υπάρχουν σε πολλά σημεία, δεν προβληματίστηκαν.
Το χρονοδιάγραμμα του έργου δε θα αλλάξει, μου είπαν, γιατί το έλαβαν υπόψη στη μελέτη τους. Τα μηχανήματα που χρησιμοποιούν για τις εκσκαφές, είναι πολύ ισχυρά, εδώ δεν υπάρχουν τέτοια». Και άλλα μου είπε εκείνο το απόγευμα ο Στέλιος για τους ανθρώπους που του έστειλα και για το υψηλό επίπεδο γνώσεων επάνω στο αντικείμενό τους αλλά και για το μεγάλο σεβασμό που έδειχναν για τον Στρατηγό.
Τέλος με ενημέρωσε ότι έχει επικοινωνήσει με τον Δήμαρχο και θα συναντηθούν για να συζητήσουν επάνω σ’ αυτό το θέμα, «Θα σε ενημερώσω μετά τη συνάντησή μου με τον Παντέρμαλη», μου είπε και εκεί τελείωσε η μακροσκελής συνδιάλεξή μας.
Το αποτέλεσμα της συνάντησής του με τον Δήμαρχο το έμαθα αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας μετά από δικό μου τηλεφώνημα. Ο Δήμαρχος ενθουσιάστηκε, μου είπε και θα συναντηθούμε μαζί του την Τετάρτη μ’ όλη την ομάδα.
Δύο μέρες πιο μπροστά ο Στρατηγός πρωί-πρωί ήρθε στο γραφείο μου περιχαρής. Μου είπε τα καλύτερα λόγια για το μηχανικό του Δήμου που τους έστειλα και ότι ταυτίστηκε η γνώμη του για το έργο με τις εισηγήσεις που έκαναν οι δικοί του πίστευε ότι θα εγκριθεί και από τους αρμόδιους όταν δουν και τις δεσμεύσεις της Ρώσικης Εταιρείας που είναι μοναδικές.
Μου είπε ότι έχουν κάνει τις σχετικές μεταφράσεις που ζητήθηκαν σε πιστοποιημένο μεταφραστή και με παρακάλεσε να παρευρίσκομαι και εγώ στη συνάντηση που θα έχουν με τον Δήμαρχο την Τετάρτη. Στη συνάντησή τους με τον Δήμαρχο του είπα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαι και εγώ παρών γιατί δεν έχω καμιά αρμοδιότητα.
Την Τετάρτη τους περίμενα για να ακούσω τα ευχάριστα. Άργησαν να έρθουν και στις δώδεκα είδα να έρχεται από μακριά τον Στρατηγό μόνο του και με ασταθές βήμα. Σωριάστηκε στην καρέκλα που του πρότεινα και σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό του, μου είπε με σβησμένη φωνή «Πρέπει να είναι τρελοί οι δικοί σας! Τα απέρριψαν όλα δίχως λόγο».
Ο άνθρωπος ήταν σε κατάσταση κατάρρευσης και προσπάθησα να τον ηρεμήσω αλλά εις μάτην. «Οι άνθρωποι από την Ρωσία είναι οργισμένοι, κάνανε τόση δουλεία, δεν την αναγνωρίζουν και την πετάνε στα σκουπίδια.
Δυστυχώς αύριο αναχωρούν, φύγαν για Θεσσαλονίκη. Έτσι χάνουμε και την κατασκευή για το συνοικισμό μας που ήταν βέβαιη». Προσπάθησα να τον ησυχάσω, να τον ηρεμήσω αλλά όταν έφυγε δε μου έδωσε την εντύπωση ότι πέτυχα κάτι.
Δεν καταλάβαινα τίποτε, πως από τους μεγάλους ενθουσιασμούς όλων καταλήξαμε στην καταστροφή. Όταν έφυγε τηλεφώνησα αμέσως στον Στέλιο. «Παναγιώτη τι να σου πω τώρα, δεν κατάλαβα τίποτε! Ένα τόσο σπουδαίο έργο και μια ανεκτίμητη προσφορά την πετάμε στο καλάθι των αχρήστων».
«Για ποιο λόγο βρε Στέλιο, γιατί πρέπει να υπάρχει κάποια αιτία, κάπου πάτησαν για την απόρριψη, αλλιώς παίρνουν επάνω τους μεγάλη ευθύνη, μήπως είχαν κάποιες απαιτήσεις που ήταν παράλογες», «Όχι βρε αδερφέ, το μόνο που ζήτησαν οι άνθρωποι ήταν ότι στα έργα της δομής που θα γίνονταν θα προσλαμβάνονταν προσωπικό από τους Παλιννοστούντες του συνοικισμού και στη λειτουργία του δικτύου θα την αναλάμβαναν έμπειροι άνθρωποι που έχουν δουλέψει επάνω σε παρόμοιες εγκαταστάσεις στη Σοβιετική Ένωση.
Είπαν ακόμη και για υπερβολικές τελωνειακές χρεώσεις που θα έχει ο Δήμος για την εισαγωγή του αερίου σα δικαιολογία για την απόρριψη, τι να πω!», «Μα θα μας το προσφέρουν δωρεάν για ορισμένα χρόνια έχουν πει !».
«Ναι έτσι είναι αλλά τα τελωνειακά θα τα πληρώνουμε εμείς. Δεν έχω λόγια φίλε, είναι παράλογα όλα αυτά, είμαι πολύ στενοχωρημένος». Εκεί σταμάτησε η κουβέντα μου με τον Στέλιο. Δεν το άντεχα όμως, ήθελα να μάθω ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος της απόρριψης και την άλλη μέρα το πρωί πήγα στο Δημαρχείο.
Συνάντησα τον Αθανασιάδη στο διάδρομο, στο γραφείο του δε με δέχτηκε γιατί δεν έκλεισα ραντεβού. Τον ρώτησα για τους λόγους της απόρριψης της προσφοράς των Ποντίων και μου απάντησε ότι αυτά που ζητούσαν ήταν εξωπραγματικά και ήθελαν να κάνουν κουμάντο στον Δήμο, και τελείωσε το λόγο του με τη φράση «Εμείς ξέρουμε τη δουλειά μας και ήδη ετοιμάζουμε το δικό μας δίκτυο, το οποίο θα είναι των Καβαλιωτών και όχι εισαγόμενο».
Έτσι χάθηκε ένα έργο μεγάλης προσφοράς από μια λανθασμένη απόφαση ενός επιτυχημένου κατά τα άλλα Δήμαρχου αυτής της πόλης.
