Ήταν Σάββατο 9 Ιουλίου 1983. Πυρετώδεις οι προετοιμασίες για τα εγκαίνια του Θεάτρου της Στέγης Πολιτισμού στο νταμάρι στο Ακόντισμα. Ενθουσιασμός, όραμα, κόπος και πάθος άνευ όρων, σκληρή δουλειά 87 ημερών από τα μέλη και τους φίλους.
Έτσι μεταμορφώσαμε το νταμάρι, απ΄όπου βγήκαν οι πέτρες για να χτισθεί ο προσφυγικός οικισμός της Νέας Καρβάλης το 1924 και τα χαλίκια για να στρωθεί η αμαξιτή οδός Καβάλας – Ξάνθης, σε ανοικτό θέατρο. Είναι και παραμένει μια υποδειγματική περιβαλλοντολογική αποκατάσταση.
Καλεσμένοι να τιμήσουν τα εγκαίνια η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη και η αξέχαστη φίλη και συνοδοιπόρος στα μονοπάτια της παραδοσιακής μουσικής Δόμνα Σαμίου.
Το πρωί τους Σαββάτου μου τηλεφωνούν από το γραφείο της Υπουργού Πολιτισμού. Η Μελίνα δε θάρθει για τα εγκαίνια, θάρθει αργότερα, το Σεπτέμβρη – έτσι έγινε. Όμως μου παραγγέλνουν το απόγευμα στις 7 η ώρα να πάω να συναντήσω στο ξενοδοχείο Ωκεανίς τον σκηνοθέτη και συνεργάτη της Υπουργού Μίνω Βολανάκη για να μου μεταφέρει το μήνυμά της Μελίνας για τα εγκαίνια. Ο Μίνως το ίδιο βράδυ είχε παράσταση στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων. Ήταν ο “Οιδίπους Τύραννος” με τον Νίκο Κούρκουλο και τη Κατερίνα Χέλμη.
Η Δόμνα Σαμίου ήρθε νωρίτερα το πρωί. Την άφησα μαζί με τα παιδιά της Στέγης να κάνουν πρόβες για την βραδινή έναρξη.
Επτά ακριβώς βρίσκομαι στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Ωκεανίς στην Καβάλα.
-Τον κύριο Μινω Βολανάκη παρακαλώ….
-Βγήκε έξω πριν λίγο, η απάντηση.
Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο. Κόσμος πολύς γύρω, νεολαία που πιθανόν περίμενε να κατέβουν οι ηθοποιοί. Φτάνω στο πεζοδρόμιο και παρατηρώ τον ουρανό που έχει συννεφιάσει με μαύρα απειλητικά σύννεφα παντού. Ο καιρός πάει για βροχή.
Ο καημός μου τα εγκαίνια.
Παραδίπλα όρθιος στέκεται Κύριος ψηλός, στρογγυλοπρόσωπος με σπαστά μαλλιά. Κοιτά επίμονα και διερευνητικά προς τον συννεφιασμένο ουρανό. Εντύπωση μούκανε η μπεζ καμπαρντίνα που φορούσε κατακαλόκαιρο.
Κάποια στιγμή εντελώς ήρεμα γυρίζει και μου λέει.
-Καλά εγώ έχω το βράδυ πρεμιέρα στους Φιλίππους και παρατηρώ ανήσυχος τον ουρανό. Εσύ τι λόγο έχεις να κάνεις το ίδιο;
-Έχω κι εγώ λόγο Κύριε, του απαντώ. Απόψε είναι τα εγκαίνια του Θεάτρου στη Νέα Καρβάλη και προσπαθώ να μαντέψω αν θα βρέξει.
-Α, εσύ είσαι ο Καπλάνης, μου λέει. Ναι απαντώ. – Κι΄εσείς είσθε ο Μίνως Βολανάκης; Nαι
Ανταλλάξαμε δύο κουβέντες στα όρθια, μούδωσε το μήνυμα της Μελίνας, και συμφωνήσαμε την επόμενη – (Κυριακή το πρωί) – στις 8 νάρθει να δει το Θέατρο από κοντά.
Το βράδυ γίναν τα εγκαίνια με βροχή, κατά διαστήματα, αλλά γίνανε. Όλη η Καρβάλη, νέοι, γέροι, η νεολαία μας τα παιδιά μας, όλη η σειρά των επισήμων, όλοι μαζί χορεύαμε, τραγουδούσαμε, χαιρόμασταν. Στιγμές πρωτόγνωρες. Έβρεχε αλλά κανείς δεν έφευγε από το Θέατρο. Δύο φορές οι μουσικοί της Δόμνας Σαμίου κόντεψαν να πάθουν ηλεκτροπληξία, αλλά συνέχιζαν. Η αξέχαστη Δόμνα τους παρότρυνε, όσο κι΄αν βρέξει εμείς θα συνεχίζουμε. Τα παιδιά μας, στην ορχήστρα του Θεάτρου χόρευαν το “Ας αρχίσουν οι χοροί…” του Διονύση Σαββόπουλου, χορούς Καππαδοκικούς, η χαρά ήταν απερίγραπτη, ο ενθουσιασμός πηγαίος και πρωτόγνωρος.
Οκτώ η ώρα το πρωί της Κυριακής μαζί με δύο νεαρούς ηθοποιούς έφτασε στο Θέατρο, ο Μίνως Βολανάκης. Βάδισε στη στρωμένη με αμμοχάλικο ορχήστρα, γονάτισε στο κέντρο, αμίλητος για λίγο κοιτούσε διερευνητικά γύρω, απήγγειλε ένα-δύο στοίχους αρχαίας τραγωδίας για να δοκιμάσει την ακουστική του θεάτρου, δάκρυσε με δάκρυα ειλικρινούς χαράς. Ο ενθουσιασμός του ήταν εμφανής. Γύρισε προς το μέρος μου, λέγοντας. Καπλάνη πέτυχε. Η ακουστική είναι θαυμάσια.
Λίγο αργότερα σηκώθηκε.
-Φέρτε μου μια σκούπα – είπε. Εγώ θα σκουπίσω για πρώτη φορά αυτό το Θέατρο.
Ένοιωσα ότι αυτή ήταν η πιο ιερή στιγμή των εγκαινίων του.
Σκούπισε τις κερκίδες και το χώρο γύρω –(ήταν όπως τον αφήσαμε το προηγούμενο βράδυ, γεμάτο αποτσίγαρα, χαρτιά και άδεια κουτιά αναψυκτικού). Στη συνέχεια ζήτησε από τους συνοδούς του να τραβήξουν φωτογραφίες, και λίγο πριν φύγει:
-Θέλεις από σήμερα να βοηθήσω να ζωντανέψει αυτό το Θέατρο;
-Ναι, ευχαρίστως, του απάντησα.
-Ωραία. Η Δόμνα πιστεύω θα δεχθεί να βοηθήσει.
-Είμαι σίγουρος γι΄αυτό. Θα της μιλήσω σε λίγο μόλις βρεθούμε.
-Κατέβα στην Αθήνα, να μιλήσουμε με την Υπουργό, θα μιλήσω και στην Γιάννη Βόγλη.
Οι τρεις μας θ΄αναλάβουμε.
Αυτή ήταν η αρχή της συνεργασίας μας. Έτσι εγκαινιάσθηκε το Θέατρο στο Ακόντισμα στις 9 Ιουλίου 1983.
Έτσι ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Ακοντίσματος και το “Ήλιος & Πέτρα”.
Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι να συγκινηθούν; ή τα διαγράφουμε όλα για να κοιμόμαστε ήσυχοι;
Την επόμενη περίοδο προτίθεμαι να δημοσιοποιήσω και άλλες ενδιαφέρουσες στιγμές αυτής της δημιουργικής πορείας των 40 χρόνων της Στέγης Πολιτισμού Νέας Καρβάλης & του Ήλιος και Πέτρα, γιατί αισθάνομαι ότι η δημόσια καταγραφής τους θα ωφελήσει την γνώση και τη Ιστορία της Καβάλας.
Τώρα γίνεται κατανοητό το γιατί το Φεστιβάλ Ακοντίσματος αρχίζει με το Ήλιος & Πέτρα σε ημερομηνία γύρω στις 9 Ιουλίου, σε ανάμνηση των εγκαινίων του Θεάτρου στο Ακόντισμα, που το θεωρώ ένα από τα σημαντικότατα έργα αυτής της καταπληκτικής παρέας που ιδρύσαμε τη Στέγη Πολιτισμού Νέας Καρβάλης το 1981.
Η Καβάλα έχει Ιστορία. Αυτή η Ιστορία δεν αρχίζει από τις Καμάρες ούτε τελειώνει στο Φάληρο.
Η Καβάλα, από τα αρχαία χρόνια, θέλει ή δεν θέλει, τολμά ή δεν τολμά, ασχολείται ή δεν ασχολείται, με ή χωρίς εμάς παρόντες, αρχίζει από το Ακόντισμα και τελειώνει στους Φιλίππους.
Καπλάνης Ιωσηφίδης
