Σάββατο βράδυ και το θεατράκι της ΣΤΦΓΤ Καβάλας είναι ασφυκτικά γεμάτο. Δύσκολα βρίσκω θέση και αμέσως η ιδιαίτερη προβολή αρχίζει. Μια ψιλόλιγνη νεαρή αρχιτεκτόνισα, παιδί του σχολείου της γειτονιάς μου, ένα χρόνο μεγαλύτερη από τη μικρή μου κόρη, μας αποκαλύπτει με λόγο και εικόνα το φωτογραφικό της έργο και παράλληλα τις εμπειρίες, τους φόβους και τις αγωνίες που βιώνουν σήμερα οι νέοι στην προσπάθειά τους να βρουν το δρόμο τους χωρίς συμβιβασμούς, μόνο με το ένστικτό τους.
Παιδί ανήσυχο, αισθάνθηκε εκεί στο τέλος του Λυκείου ασφυκτικό το βάρος της μικρής μας πόλης και δραπέτευσε για το φιλόξενο περιβάλλον της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. Ρούφηξε τις ευκαιρίες της Σχολής μας, διεύρυνε τους ορίζοντές της και γνώρισε τον πλουραλισμό της, καθώς πιστεύω ότι είναι από τις ελάχιστες Ανώτατες Σχολές που σε «μορφώνουν» με την πλήρη και επιθυμητή έννοια του ρόλου, δημιουργώντας σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες.
Στη συνέχεια άνοιξε τα φτερά της για την άσκηση του επαγγέλματος του αρχιτέκτονα, που τελευταία στοχοποιήθηκε πολύ στην πόλη μας, καθώς ορισμένους τους ενοχλούν πολύ οι παρεμβάσεις μας. Αλλά ποιό επάγγελμα, όταν κατά τον καθηγητή Ανδρέα Γιακουμάτο, «Η κυρίαρχη εικόνα για την αρχιτεκτονική και τον αρχιτέκτονα στην Ελλάδα είναι ότι πρόκειται για έναν επαγγελματία ή καλλιτέχνη του οποίου η αρμοδιότητα δεν είναι άμεσα κατανοητή, ενώ ο ρόλος και η αναγκαιότητά του περιβάλλονται από ασάφεια και αχλύ μυστηρίου.… Ο ρόλος του δεν είναι κατανοητός και είναι συχνό το δίλημμα, «να πάρουμε αρχιτέκτονα ή να μην πάρουμε»…Και τελικά στην Ελλάδα μόνο το 2% των κτιρίων έχουν σχεδιαστεί από αρχιτέκτονες, ενώ κανένα κτίριο στην Ισπανία δεν κατασκευάζεται χωρίς μελέτη αρχιτέκτονα…Οι Ισπανοί όμως είναι κουτόφραγκοι, παρ’ ότι Μεσογειακοί, εμείς τα ξέρουμε όλα…….»
Αλλά καθόλου συμπτωματικά, η νεαρή μας βρέθηκε και στην Ισπανία, όπου μυήθηκε στην μαγεία της φωτογραφίας, που είναι απαραίτητη στην άσκηση του επαγγέλματός μας. Ακολούθησε η φοίτηση σε Σχολή Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης και το αποτέλεσμα: τρεις κύκλοι φωτογραφικών θεμάτων και ένα χειροποίητο βιβλίο, παράλληλα με την άσκηση του επαγγέλματός της.
Και εκείνο το βράδυ στάθηκε μόνη της με ειλικρίνεια, σεμνότητα και χαρά μπροστά στους συμμαθητές της, στους φίλους της, αλλά στους φίλους των γονιών της, χωρίς την εύκολη λύση των παρουσιαστών. Και ιδιαίτερα εμείς οι μεγαλύτεροι, την παρακολουθούσαμε με συγκίνηση, γιατί αναγνωρίσαμε στο πρόσωπό της τα δικά μας παιδιά που με την ίδια σεμνότητα αγωνίζονται να βρούν το δρόμο τους στην σημερινή καχύποπτη μικρή μας πόλη, αλλά και εκτός αυτής. Και ελπίζω να κατανοήσαμε και μετά τη συζήτηση που ακολούθησε, ότι οφείλουμε όλοι να αφουγκραστούμε αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, και να τα ενθαρύνουμε, γιατί σηκώνουν στωϊκά, συχνά βασανιστικά, μεγάλο μέρος και των δικών μας λαθών των τελευταίων δεκαετιών.
ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΤΗ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΗΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ. ΕΛΣΑ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑ ΤΗ ΧΑΙΡΕΣΤΕ!
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
