Τελευταία αυγουστιάτικη Κυριακή και η Καβάλα ζει στους ρυθμούς του Cosmopolis, προσαρμοσμένο στην περίοδο της πανδημίας. Γύρω στις εννιά το βράδυ, ξεκινώ την περιήγηση. Προσπερνώ το Δημοτικό Κήπο, όπου υπάρχει στημένη σκηνή για συναυλία τζαζ και καταλήγω στη Μεγάλη Λέσχη. Στο ισόγειο της η έκθεση φωτογραφίας Ιταλών φωτογράφων με αντικείμενο κτίρια της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα αλλά και μνημεία της Μεγάλης Ελλάδας είναι εξαιρετική. Βοηθά πολύ και ο λιτός χώρος. Ενδιαφέρουσα και η έκθεση του συμπολίτη Αναστάσιου Καραπαπάζογλου στην παραδιπλανή Αίθουσα. Άφησα για το τέλος τον όροφο της φωτισμένης Μεγάλης Λέσχης. Επιτέλους μετά τόσα χρόνια το κτίριο μας υποδέχεται μεγαλοπρεπές. Αληθινό δώρο για την πόλη μας που αξίζει το καλλίτερο. Απόψε φιλοξενεί εκθέσεις νέων καλλιτεχνών, που νομίζω θα λειτουργούσαν καλλίτερα σε άλλο χώρο, καθώς ο τοιχογραφικός διάκοσμος του κτιρίου δρα ανταγωνιστικά με τα έργα. Τι αγαλλίαση αισθάνεται κανείς σ αυτό το κτίριο που το στερήθηκε τόσο πολλά χρόνια η Καβάλα. Θα ήθελα όμως να είναι ανοικτοί όλοι οι χώροι του, όπως θα ήθελα να είναι συγχρόνως ανοικτά και φωτισμένα, το Μέγαρο Ζάχου, η Σ.Φ.Γ.Τ., το Μέγαρο Τόκκου, το Δημαρχείο, το Μέγαρο Βήξ, το κτίριο των Καθολικών. Ένα αληθινό open house, με τους οικοδεσπότες τους να ξεναγούν. Ίσως του χρόνου;
Χαρούμενη κατεβαίνω τις σκάλες της Λέσχης κατευθυνόμενη στη Δημοτική καπναποθήκη, την αγορά της οποίας οφείλουμε στο δήμαρχο Ευάγγελο Ευαγγελίου. Στην όψη του εμβληματικού μας κτιρίου, θα προβληθούν απόψε τα βραβεία του 2ου διεθνούς διαγωνισμού CosmoLights. Περιμένω με ανυπομονησία την προβολή τους, έχοντας αληθινά την αίσθηση ότι βρίσκομαι στην πλατεία του παρισινού Κέντρου Πομπιντού (Beaubourg). Τι καταπληκτική αίσθηση η προβολή, πόσο μεγάλη η προσαρμογή στις αρχές σχεδιασμού του κτιρίου, από όλους τους καλλιτέχνες, σε αντιδιαστολή με τον υπάρχοντα οριζόντιο πανάκριβο φωτισμό του κτιρίου, που μακάρι να αφαιρεθεί και να προβάλλονται στις γιορτές αυτές οι καταπληκτικές προτάσεις! Να ελπίζουμε;
Το χειροκρότημα τελικά είναι για την Ταϊλάνδη κι εγώ περήφανη για την πόλη μου, με το καθιερωμένο παγωτό στο χέρι, κατευθύνομαι στις Καμάρες για να παρακολουθήσω χορούς της Ισπανίας, στη σκηνή που στήθηκε για πρώτη φορά στη θέση αυτή. Με διαφορά πρόκειται για την ωραιότερη σκηνή της πόλης μας και μπράβο στους διοργανωτές που την έστησαν. Ομολογώ ότι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν έπαψα να απολαμβάνω το καταπληκτικό ανάπτυγμα του υδραγωγείου. Μπράβο!
Η βραδιά όμως έχει και συνέχεια, καθώς στο Δημοτικό Κήπο το Jazz Ouintet της Θεσσαλονίκης του Χρήστου Παπαδόπουλου, παρουσιάζει τη δισκογραφική του δουλειά Mysterious Train. Εξαιρετικό τέλος μιας μεγάλης βραδιάς!
Χορτασμένη από εικόνες, παραστάσεις και μουσικές, επιστρέφω στα καθ υμάς. Ησύχασα! Το Cosmopolis άλλαξε, μεγάλωσε νομίζω περισσότερο από το κανονικό με κίνδυνο το περιορισμένο κοινό του να παρακολουθεί τμήματα μόνο των παραστάσεων του, αλλά σίγουρα έγινε ποιοτικότερο, περισσότερο σύνθετο και πλουραλιστικό, αλλά και νεανικότερο!
ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ στον εργατικό και αεικίνητο καλλιτεχνικό διευθυντή του Cosmopolis 2021, Άλκη Ζοπόγλου, αλλά και στο δήμαρχο Θόδωρο Μουριάδη!
Σαπφώ Αγγελούδη Ζαρκάδα
