Εικόνα 1. Το Ραχώνι, ο Άγιος Γεώργιος και η κοιλάδα Ραχωνίου
Κυριακή πρωί στη Θάσο, στο χωριό μου, το Ραχώνι. Με τα αγαπημένα μου ξαδέλφια, παίρνουμε τα βουνά. Ανηφορίζουμε πάνω από το νέο εκκλησάκι του Αγίου Μάμα, προστάτη των νερών και ακολουθούμε τον κομό που άνοιξε το δασαρχείο μετά την πυρκαγιά του 2016. Δεξιά και αριστερά όλων των ειδών οι θάμνοι που ο ξάδελφος μου τους γνωρίζει με τα θασίτικα καταπληκτικά ονόματα τους, που μας τα υπενθυμίζει αυστηρά όταν εμείς τα αγνοούμε. Μεγάλη χαρά, γιατί μας γυρνά στα παιδικά μας χρόνια, όταν βιώναμε τη βουκολική ζωή της Θάσου. Τότε που μετά το σχολείο μικρά παιδιά οφείλαμε να ασχοληθούμε με τα ζώα του σπιτιού και με την τροφή τους, που την εξοικονομούσαμε από τους γύρω λόφους, οπότε ξέραμε όλα τα φυτά τους.
Στη διαδρομἠ, κατά διαστήματα σταματάμε για να θαυμάσουμε τις υπέροχες θέες προς το Ραχώνι, τον Αγιώργη, αλλά και την κοιλάδα του Ραχωνίου τη φυτεμένη με ελιές, που έχει αυτή την εποχή ως φόντο το χιονισμένο Παγγαίο. Τι όμορφο που είναι το νησί μας και πόσο ανθεκτικό. Παρά τις πρόσφατες πυρκαγιές έχει καταφέρει να επουλώσει σχεδόν αφ’ εαυτού τις πληγές του και εμφανίζεται καταπράσινο με πεύκα σε όλα τα μεγέθη, ακόμη και στις διπλοκαμένες πλαγιές.
Ο προορισμός όμως της διαδρομής είναι άλλος και σύντομα μας αποκαλύπτεται: Ένα νεόδμητο ξωκκλήσι, στη θέση ενός παλιού εικονοστασιού, της Γέννησης της Υπεραγίας Θεοτόκου, που από μικρά παιδιά το επισκεπτόμασταν με τις μητέρες μας για να ανάψουμε το καντηλάκι του.
Εικόνα 2. Το εξωκκλήσι Υπεραγίας Θεοτόκου
Μου είχαν πει γι’ αυτό, αλλά δίσταζα πολύ να το επισκεφτώ, καθώς το 1977, αποτυπώνοντας τους ναούς της Θάσου, είχα δοκιμάσει στην κορυφή του Αηλιά, μετά από μία ώρα δρόμο πάνω από την Ποταμιά, την μεγαλύτερη απογοήτευση του εγχειρήματος: στη θέση του παλιού εξωκκλησιού του Προφήτη Ηλία με τους πέτρινους τοίχους και την πλακοσκεπή ξύλινη στέγη, μία μεγάλη κακοποίηση, «επισκευή», με σκέτη πλάκα μπετόν και πεταμένα δίπλα τα ξύλινα κουφώματα του.
Κι όμως, το Ραχωνιώτικο εκκλησάκι ήταν, κτισμένο σε θέση με υπέροχη θέα, μέτριο στο μέγεθος, σεμνό, πέτρινο, με ξύλινη δίρριχτη στέγη και στοά. Με σεβασμό ξαπόστασα στο εσωτερικό του και έμαθα για τον χορηγό του. Είναι συγχωριανός μας, που πρόκοψε ως ξενοδόχος, εγκατεστημένος στο Λιμένα, αλλά με αγάπη για το χωριό μας, που την εκδήλωσε κατασκευάζοντας πρόσφατα υπερσύγχρονο ελαιοτριβείο στα μέρη μας αλλά κι αυτό το μικρό ξωκκλήσι. Το οραματίστηκε την βραδιά του 2016, όταν οι φωτιές είχαν ζώσει το χωριό και είχαν φτάσει ως το εικονοστάσι. Η φωτιά το σεβάστηκε, το χωριό σώθηκε, και το ξωκκλήσι το έκτισε αισθανόμενος ευγνωμοσύνη, Την ίδια που αισθανθήκαμε κι εμείς, όταν ξαποστάσαμε στο εσωτερικό του.
ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΤΟ ΡΑΧΩΝΙΩΤΗ ΒΑΣΙΛΗ Γ. ΓΕΡΑΚΟΥΔΗ, ΧΟΡΗΓΟ ΤΟΥ ΕΞΩΚΚΛΗΣΙΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΡΑΧΩΝΙΟΥ!
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
