Ο πατέρας γεννήθηκε το 1920 στο Άνω Νεοχώριο της Κυζίκου στην Προποντίδα,
έφτασε δύο χρονών με την οικογένειά του στο Μούντζινος μαζί με 32 άλλες
οικογένειες, και ρίζωσε ασχολούμενος με τα καπνά. Ο γιος γεννήθηκε το 1950 στο
ίδιο χωριό που ήδη είχε μετονομαστεί σε Λεκάνη. Η δεκαετία του εξήντα ήταν όμως
δύσκολη για τα καπνά και οι γονείς του μετανάστευσαν στην Γερμανία.
Ο ίδιος σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Τεργέστης Βιολογία κι εκεί γνώρισε την
Ιταλίδα γυναίκα του που τον στήριξε στα φοιτητικά του χρόνια. Όταν εκείνος
αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του, εκείνη δε δίστασε να εγκαταλείψει την
καριέρα της νομικού και την κοσμοπολίτικη Τεργέστη, για να τον ακολουθήσει πίσω
στην πατρίδα του, την δύσκολη εποχή της ανασυγκρότησής της.
Υπηρέτησε ως βιολόγος σ’ όλα τα Λύκεια του νομού μας, ασχολήθηκε με την
πολιτική, αλλά ποτέ δεν ξέχασε το χωριό του. Αντίθετα ίδρυσε το 1988 τον
πολιτιστικό σύλλογο «Οι Ρίζες» και καθιέρωσε για πρώτη φορά γιορτή προϊόντος στο
νομό μας, την περίφημη γιορτή πατάτας, που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία ως
σήμερα, με τη συνδρομή όλου του χωριού. Γιατί η πατάτα είναι το προϊόν με το οποίο
οι κάτοικοι ασχολούνται πλέον στη Λεκάνη.
Δεν περιορίστηκε σ’ αυτό, αλλά το 2014 έγραψε το πρώτο του βιβλίο αφιέρωμα
στους πρόσφυγες κατοίκους του χωριού του με τίτλο «Οι ρίζες μας… Οι μνήμες
μας…» Πρόκειται για ένα βιβλίο που κρύβει πολύ μόχθο, καθώς περιλαμβάνει όλα τα
γενεαλογικά στοιχεία των βασανισμένων αυτών ανθρώπων, παράλληλα με την
ιστορία του χωριού.
Τέσσερα χρόνια αργότερα επιχείρησε μια ασυνήθιστη έρευνα με αφορμή μια ταφική
οθωμανική στήλη, που τυχαία βρήκε στα μπάζα που του έφεραν όταν κατασκεύαζε
στη Λεκάνη το νέο του σπίτι. Έψαξε λοιπόν και βρήκε και άλλες ταφικές στήλες,
εντοιχισμένες σε οικοδομές ή θαμμένες στο χώμα, αλλά κατάφερε να βρει και τον
επίκουρο καθηγητή Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Αντ.
Αναστασόπουλο, που διάβασε την αραβική τους γραφή. Κι έτσι οι στήλες του, των
ετών 1760-1907, μας γνώρισαν μερικούς από τους μουσουλμάνους κατοίκους του
χωριού του, των οποίων οι απόγονοι υποχρεώθηκαν να μεταφερθούν πρόσφυγες
στην Τουρκία, για να έρθουν στη θέση τους οι συντοπίτες του.
Σαν λαός αποδίδουμε τη μέγιστη τιμή στους νεκρούς μας, όμως αυτή η έκδοση
αποκτά μεγάλη σημασία και βαρύτητα γιατί τιμά τους νεκρούς που ανήκουν σε ένα
άλλο έθνος, που μας δοκίμασε σκληρά και φοβάμαι ότι η ηγεσία του θα μας κρατά
διαρκώς σε εγρήγορση.
Αλλά αυτή η τιμή και παράλληλα η τοποθέτηση των στηλών σε ιδιωτικό επισκέψιμο
οικόπεδο από τους Τούρκους απογόνους των νεκρών, σ’ αυτή την πετρώδη και
άγονη εσχατιά της χώρας μας, θεωρώ ότι είναι από τις πιο συγκινητικές,
μεγαλειώδεις και ανεπάντεχες ενέργειες Έλληνα, απόγονου πρόσφυγα, που κατά
ευτυχή σύμπτωση είναι και εκπαιδευτικός. Φυσικά σ’ όλες αυτές τις προσπάθειες
μαντεύουμε πόσο υποστηρικτική υπήρξε η εξαιρετική ευγενέστατη σύζυγος του που
τον εμπνέει και τον βοηθά αθόρυβα σε όλα.
ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΥΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΓΙΑ
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ «ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΝΤΖΙΝΟΣ…….ΣΤΗ ΛΕΚΑΝΗ»
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
