Παρασκευή πρωί φτάνω στο τριθέσιο δημοτικό σχολείο Καλλιράχης για να παρακολουθήσω τη γιορτή που ετοίμασαν οι δασκάλες για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Όσο προετοιμάζονται τα παιδιά για την παράσταση «ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821», περιεργάζομαι το σχολείο. Ο σχεδιασμός του είναι ο αναμενόμενος: ένας διάδρομος και μετά σε γραμμή οι αίθουσες, ενώ η κατάστασή του η συνηθισμένη των κρατικών κτιρίων, όλα στο όριο. Μπαίνω στις ψηλοτάβανες αίθουσες, περιεργάζομαι τις ζωγραφιές των παιδιών, τα δημιουργικά ταμπλώ των δασκάλων και αναπολώ με νοσταλγία το δικό μου σχολείο στο Ραχώνι με τα ξύλινα θρανία του. Δυστυχώς, το χωριό μου δεν έχει πια δημοτικό, παρά το γεγονός ότι έχει αρκετά παιδιά, διότι όταν κλείνει ένα σχολείο, δύσκολα ξανανοίγει. Και όμως, είναι αναπλήρωτη για ένα χωριό η έλλειψη του σχολείου και η πρακτική του κλεισίματος όταν μειωθούν οι μαθητές, το ερημώνει περισσότερο.
Όμως η γιορτή αρχίζει και βιαστικά βρίσκω θέση στην κατάλληλα διαμορφωμένη αίθουσα. Μένω έκπληκτη από το χειροποίητο σκηνικό κατασκευασμένο από τις δασκάλες και τα παιδιά με χαρτιά και χαρτόκουτα, αλλά κυρίως από το «εύρημα» των αναρτημένων ανομοιόμορφων χάρτινων κορνιζών, που καδράρουν τα μπούστα των παιδιών, για να μεταπηδήσουν στους ρόλους των ηρώων του 1821. Και τα παιδιά; Σοβαρά, πειθαρχημένα, ασάλευτα στη θέση τους, στέκονται σε διαφορετικά επίπεδα, άλλα σε βάθρα, άλλα όρθια, άλλα καθιστά.
Κρίμα που δεν μπορώ να σας μεταφέρω τη συγκίνηση όλων μας. Προσωπικά λίγες φορές βίωσα κάτι ανάλογο παρακολουθώντας κατά καιρούς όλων των ειδών τις παραστάσεις. Οφείλονταν στην σοβαρότητα των παιδιών και στην συγκινητική προσπάθεια της Ηλέκτρας που μετακινούνταν συνεχώς καθιστή στα γόνατα για να φωτίσει με το φακό της-προβολέα το κάθε παιδί αλλά και για να ψιθυρίζει τα λόγια τους; Στην ετοιμότητα της Ιωάννας που άλλαζε τα τραγούδια στο κομπιούτερ, ή στην προσπάθεια της Γεωργίας να κινηματογραφήσει το όλο επίτευγμα; ΄Η μήπως στη συμπαράσταση του διευθυντή που όρθιος στην πόρτα επαναλάμβανε όλα τα λόγια των παιδιών;
Όποιος και αν είναι ο λόγος, η ουσία είναι ότι το ελληνικό σχολείο παλεύει και επιπλέει αξιοπρεπώς κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, στο μεταναστευτικό, στην άγνοια της ιστορίας, στην αδιαφορία για την πατρίδα, στην άρνηση της αριστείας. Η ψυχή του είναι οι αναπληρωτές, νεαρά ταλαντούχα και αριστούχα παιδιά. Αυτοί οι «αχθοφόροι» της εκπαίδευσης συχνά διακτινισμένοι σε δυσπρόσιτα σχολεία, αρκετοί εδώ και δέκα χρόνια, προσπαθούν πάρα πολύ για την εκπαίδευση των παιδιών μας μέσα σε ξεπερασμένα κτίρια, ενσωματώνοντας με αξιοθαύμαστη επιτυχία στην ελληνική παιδεία τα παιδιά των μεταναστών. Με μεγάλη δεξιότητα χρησιμοποιούν όλες τις νέες τεχνολογίες, και το αξιοθαύμαστο, κατέχουν και τα περισσότερα μεταπτυχιακά και διδακτορικά απ’ όλους τους επιστημονικούς κλάδους, που τα εκπονούν παράλληλα με το λειτούργημά τους!
ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΛΛΙΡΑΧΗΣ. Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ 1821 ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
