«Είναι σαν βουτάς σε αφρό σοκολάτας». Ο κύριος Γιάννης είναι βουτηγμένος μέχρι τον λαιμό στη λάσπη. Για την ακρίβεια, διακρίνονται μόνο τα μάτια του και το λευκό καπελάκι του. Και τώρα μού γνέφει από το κέντρο μιας μεγάλης ανοιχτής πισίνας γεμάτης με θεραπευτικό πηλό. Γύρω του άνθρωποι κάθε ηλικίας ξαπλώνουν ανάσκελα στην παχύρευστη επιφάνεια της δεξαμενής, αλείφουν τη γκρίζα λάσπη που γυαλίζει στον ήλιο στο πρόσωπο και τα μαλλιά τους ή κολυμπούν με αργές κινήσεις μέσα αυτή. Βρισκόμαστε στα λασπόλουτρα των Κρηνίδων Καβάλας το πλέον γνωστό και με άριστα ποιοτικά χαρακτηριστικά πηλοθεραπευτήριο της Ελλάδας. Κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες φθάνουν ως εδώ για να εκμεταλλευτούν τις θεραπευτικές ιδιότητες της σπάνιας φυσικής «μάσκας ομορφιάς», αλλά και να συνδυάσουν τις παράδοξες βουτιές τους με λίγες ημέρες διακοπών.
«Την περσινή σεζόν, από τις αρχές Ιουνίου έως τα μέσα Οκτωβρίου, δεχτήκαμε 12.500 επισκέπτες κυρίως από περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Φέτος, αναμένουμε ακόμη περισσότερους», λέει στο VICE η Αναστασία Ιωσηφίδου, πρόεδρος της «Δημωφέλειας», της δημοτικής επιχείρησης Καβάλας που διαχειρίζεται τα λασπόλουτρα. Μαζί με τη Μαριά Κλωνάρη, τη διευθύντρια του πηλοθεραπευτηρίου, απαριθμούν τις θεραπευτικές ιδιότητες των λουτρών, που συμπεριλήφθηκαν πρόσφατα στις 30 καλύτερες λουτροπόλεις της Ευρώπης. «Το μαύρο χρώμα του πηλού στον φυσικό ταμιευτήρα οφείλεται στο θειούχο σίδηρο, που αποτελεί σημαντικό θεραπευτικό συστατικό. Κατά την επαφή του πηλού με την ανθρώπινη επιδερμίδα, τα θειούχα άλατα του σιδήρου αντιδρούν με τα όξινα συστατικά της, ελευθερώνοντας θειούχα ιόντα, τα οποία απορροφώνται από την επιδερμίδα με αποτέλεσμα να έχουμε ευεργετική επίδραση σε δερματολογικές παθήσεις», εξηγούν. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. «Τα λασπόλουτρα ενδείκνυνται για θεραπεία μυοσκελετικών ασθενειών, ρευματοπαθειών και καρδιαγγειακών παθήσεων, και επίσης ως καλλυντική φροντίδα», λένε. Κάθε επισκέπτης στη μεγάλη πισίνα έχει μια προσωπική ιστορία που επιβεβαιώνει κάτι από τα παραπάνω.
Εντρυφούμε περισσότερο στα μυστικά των λασπόλουτρων. Στο ίδιο σημείο, μαθαίνουμε, υπάρχει ιαματική θερμή πηγή• ο πυθμένες της μεγάλης δεξαμενής, που είναι χωρισμένη στα δύο για γυναίκες και άντρες, είναι χωμάτινος και αναβλύζει ιαματικό νερό. Αυτό, σε συνδυασμό με τα ιχνοστοιχεία του υπεδάφους και τα φυσικοχημικά χαρακτηριστικά του, δημιουργεί ένα χαλαρωτικό-θεραπευτικό «κοκτέιλ» δια πάσα νόσο, γνωστό στους κατοίκους της περιοχής από την αρχαιότητα.
Η Γεωργία Καλογήρου, προϊσταμένη του πηλοθεραπευτηρίου, μας λύνει τις πιο πρακτικές απορίες. «Η λάσπη συλλέγεται από την τριγύρω φυσική κοιλότητα του εδάφους και φυλάσσεται για οκτώ μήνες σε μεγάλες δεξαμενές, ώστε να “ωριμάσει”. Αφού καθαριστεί και ελεγχθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, τότε μπαίνει στην πισίνα και με ένα ειδικό μηχάνημα “αλέθεται” με το ιαματικό νερό που αναβλύζει από τον πυθμένα», περιγράφει. Με όρους ζαχαροπλαστικής, ένα τεράστιο μίξερ αναμιγνύει τα πολύτιμα φυσικά υλικά στο μπλέντερ-δεξαμενή, ώσπου να γίνουν σαν τον φινετσάτο λεπτό αφρό μους σοκολάτας… Η θερμοκρασία της λάσπης είναι 27 βαθμοί Κελσίου.
Οι επισκέπτες κάνουν ντους με ιαματικό νερό κι έπειτα βουτούν στη λάσπη, ιδανικά για 30-40 λεπτά, φορώντας μόνο ένα εσώρουχο μιας χρήσης, πολλοί δε απολύτως γυμνοί. Όταν βγαίνουν, ο ιαματικός πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο πάνω στο δέρμα και τα μαλλιά τους, απολαμβάνουν έτσι τις θεραπευτικές του ιδιότητες για ακόμη πέντε λεπτά και ολοκληρώνουν την ημερήσια θεραπεία ξανά με ντους ιαματικής πηγής. Μια ολοκληρωμένη θεραπεία διαρκεί 15-20 ημέρες, ανάλογα και με τις οδηγίες του γιατρού. Κι ενδείκνυται από βρέφη λίγων μηνών έως ανθρώπους στα βαθιά γεράματα. Η ημερήσια επίσκεψη στοιχίζει 6 ευρώ. Στο πηλοθεραπευτήριο των Κρηνίδων υπάρχουν γιατροί και προσωπικό που κρατά αρχείο του ιστορικού των επισκεπτών. Στον ίδιο χώρο υπάρχει ανακαινισμένο μεταβυζαντινό λουτρό για υδροθεραπεία, κι επίσης εστιατόριο και αναψυκτήριο. Στην περιοχή λειτουργούν τρία μικρά ξενοδοχεία, ενώ σε μικρή απόσταση βρίσκεται το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων και άλλα αξιοθέατα. (Πηγή vice.com. Φωτογραφίες Αλέξανδρος Αβραμίδης, Κείμενο: Κώστας Κουκουμάκας).
