Ας αποφύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
ενθυμούμενοι πάντα ότι το να είμαστε ζωντανοί
απαιτεί προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη
του απλού γεγονότος να αναπνέουμε.
Πεθαίνει σιγά σιγά
αυτός που γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας τις ίδιες διαδρομές κάθε μέρα,
που δεν αλλάζει το στίγμα,
που δεν ρισκάρει να φορέσει ένα νέο χρώμα,
που δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει αυτός που αποφεύγει ένα πάθος,
αυτός που προτιμά το μαύρο από το άσπρο
και τις τελείες πάνω από το «εγώ»
παρά ένα σύνολο συναισθημάτων,
αυτά ακριβώς που κάνουν τα μάτια να λάμπουν,
εκείνα που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
αυτά που κάνουν την καρδιά να χτυπά
μπροστά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Σιγά σιγά πεθαίνει
αυτός που δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
εκείνος που είναι δυστυχισμένος στη δουλειά,
που δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
ώστε να κυνηγήσει ένα όνειρο,
αυτός που δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή
να ξεφύγει από τις φρόνιμες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει αυτός που δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
που δεν βρίσκει χάρη στον εαυτό του.
Πεθαίνει αργά,
εκείνος που καταστρέφει την αγάπη του εαυτού,
αυτός που δεν αφήνεται να βοηθηθεί.
Πεθαίνει αργά,
εκείνος που περνά τις μέρες τους παραπονούμενος
της κακής του τύχης ή της αδιάκοπης βροχής.
Σιγά-σιγά πεθαίνει,
αυτός που εγκαταλείπει ένα σχέδιο
πριν το ξεκινήσει,
που δεν κάνει ερωτήσεις
για θέματα που δεν γνωρίζει,
εκείνος που δεν απαντά
όταν τον ρωτάνε
κάτι που γνωρίζει.
Ας αποφύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
ενθυμούμενοι πάντα ότι το να είμαστε ζωντανοί
απαιτεί προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη
του απλού γεγονότος να αναπνέουμε.
Μόνο η διακαής υπομονή θα οδηγήσει
στο επίτευγμα
μια υπέροχης ευτυχίας.
MARTHA MEDEIROS, Lentamente muore.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
