Η εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» στην έκδοση της το διήμερο 7 και 8 Ιανουαρίου του 2023 φιλοξένησε ολοσέλιδη συνέντευξη του πρώην βουλευτή ΝΔ Καβάλας και πρώην αντιπροέδρου της Βουλής κ. Γιώργου Καλαντζή.
Ήταν μία διαφορετική συνέντευξη με πολλές προσωπικές αναφορές λόγω των σχετικών ερωτήσεων που υποβλήθηκαν στο συμπολίτη πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας.
Η συνέντευξη
Ερώτηση: Ποια πρόσωπα και ποια περιστατικά της παιδικής σας ηλικίας αισθάνεστε να έχουν υπάρξει καταλυτικά ως προς τη μεταγενέστερη διαμόρφωση σας;
Απάντηση: Ο πατέρας μου. Αν και απόστρατος αξιωματικός της χωροφυλακής ήξερε τι σημαίνει «χάδι». Τον είχε διώξει η δικτατορία γιατί είχε συμμετάσχει στο κίνημα του βασιλιά. Πέθανε σε ηλικία 59 ετών το 1979, την ημέρα που έπαιρνα το πτυχίο μου. Δεν ήμασταν πλούσιοι αλλά δόξα τω Θεώ δεν πεινούσαμε. Όμως ο πατέρας μου δεν υπολόγιζε κανένα έξοδο όταν επρόκειτο για βιβλία. Μου αγόραζε εγκυκλοπαίδεια, το περιοδικό «Θησαυρός των γνώσεων», ιστορικά μυθιστορήματα. Τα τελευταία δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω. Με γοήτευαν πάντα οι αυτοβιογραφίες. Αυτός ο συνδυασμός πραγματικότητας και παραμυθιού. Τώρα βέβαια κατά πόσο μία αυτοβιογραφία μπορεί να θεωρηθεί και αληθινή -αν λάβουμε υπόψη μας ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές- αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ερώτηση: Τι θα τοποθετούσα τε δίπλα στον πατέρα σας και στα βιβλία σε σχέση πάντα με αυτά που γίνατε;
Απάντηση: Την πόλη που γεννήθηκα. Την Καβάλα. Έτυχε το σπίτι μας να είναι κοντά στα καπνομάγαζα όπου δούλευαν 18 με 20 χιλιάδες καπνεργάτες και καπνεργάτριες. Τους θυμάμαι την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος που κρατούσε για μία περίπου ώρα, να ανεβαίνουν προς τα σπίτια τους. Όπως ξέρετε η Καβάλα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά. Για να φάνε μία φέτα καρπούζι και να επιστρέψουν στην εργασία τους. Ήταν μία φοβερή εικόνα. Δεν είναι τυχαίο που η Καβάλα χαρακτηρίστηκε ως η πανεπιστημιούπολη της Αριστεράς. Για να γίνεις στέλεχος της Αριστεράς έπρεπε να περάσεις από την Καβάλα, όπως έγινε με τον Μπελογιάννη και τον Πασαλίδη. Αν δεν έκανες τη θητεία σου στα καπνομάγαζα της Καβάλας δεν μπορούσες να ανέβεις στην ιεραρχία της Αριστεράς. Τα πρώτα εργατικά συνδικάτα συγκροτήθηκαν στην Καβάλα πριν το 1940. Όπως επίσης οι πρώτες απεργίες έγιναν στην Καβάλα. Θεωρούνταν προνομιακό να δουλεύει κανείς σε κάποιο καπνομάγαζο γιατί το μεροκάματο ήταν μεγαλύτερο κατά 50% σε σχέση με τα μεροκάματα οποιουδήποτε άλλου εργάτη. Βέβαια ήταν εποχιακή εργασία, κρατούσε τέσσερις μόνο μήνες αλλά στο σπίτι έμπαιναν δύο μεροκάματα. Γιατί συνήθως δούλευαν και ο άντρας και η γυναίκα. Τα καπνομάγαζα ήταν στο καλύτερο σημείο της πόλης, στην παραλία και στο κέντρο της. Ο καπνέμπορος την εποχή εκείνη ήταν όπως ένας σημερινός εφοπλιστής. Να φανταστείτε πως υπήρξε τόσο επιτυχημένος καπνέμπορος στην Καβάλα που ήταν για χρόνια μέλος στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας. Οι άντρες καπνεργάτες λέγονταν στοιβαδόροι. Με οικονομικούς όρους λόγω των καπνών και της απόδοσης τους, το λιμάνι της Καβάλας ήταν πολύ σημαντικότερο σε σχέση με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Βέβαια ισχυρή καπνεργασία είχε και η Ξανθή και η Δράμα αλλά ούτε τη μισή συγκριτικά με εκείνη της Καβάλας. Τα καράβια θα έλεγες πως συνωθούνταν στο λιμάνι της Καβάλας. Ένα έργο που το είχε ξεκινήσει ο Βενιζέλος.
Ερώτηση: Ποια ταξίδια σας αναπολείτε εντονότερα;
Απάντηση: Έχω κάνει ως σήμερα συνολικά 86 ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Από τη Ζηλανδία ως το Βλαδιβοστόκ. Αλάσκα, Χάλιφαξ, όλη τη Δυτική Ακτή της Αμερικής. Σαντιάγκο, Βανκούβερ, Παταγονία, Σίδνεϋ. Σε όσες χώρες δεν έχω πάει είναι γιατί δεν ήθελα να πάω. Μία εξήγηση που δίνω όσον αφορά την αγάπη μου για τα ταξίδια είναι γιατί μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Μαύρος, άσπρος, κίτρινος. Μορφωμένος, αγράμματος. Ο καθένας πάντα κάτι έχει να σου δώσει. Αν δεν αισθάνομαι να κολυμπάω μέσα στους ανθρώπους, τρελαίνομαι. Βέβαια πολλά ταξίδια έγιναν εξαιτίας του Μουντιάλ. Το 2002 στη Σεούλ, το 2006 στο Βερολίνο, το 2014 στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, το 2018 στη Μόσχα και τώρα πρώτα ο Θεός φεύγω για τη Ντόχα. Αν προτείνονταν να εγκατασταθώ σε μία χώρα σε σχέση με αυτές που έχω επισκεφθεί, θα επέλεγα την Αργεντινή. Δεν ξέρω γιατί αλλά η ατμόσφαιρα μου θυμίζει η Ελλάδα. Η σύνθεση της πληθυσμιακά είναι κατά 60% ισπανική, κατά 30% ιταλική και 10% Γερμανική. Οι αυθεντικοί Αργεντίνοι στο Περού και στη Χιλή είναι ζήτημα αν φτάνουν τις πέντε με έξι χιλιάδες. Θυμάμαι πώς περπατώντας μία μέρα με τη γυναίκα μου στο Μπουένος Άιρες, στην πλατεία που είναι μπροστά στο προεδρικό μέγαρο, συναντήσαμε έναν φτωχό άνθρωπο που έφτιαχνε από κουτιά της coca-cola βαζάκια και ανθοδοχεία. Ήταν Έλληνας που είχε πάει ως ναυτικός στην Αργεντινή τη δεκαετία του 50. Ερωτεύτηκε μία ιθαγενή και έμεινε για πάντα εκεί.
