Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η κυβέρνηση Μακρόν πράττει το πάν για να απομακρύνει την πιθανότητα απορρίψεως του πλάνου της για τις συντάξεις, εξ ου και η έντονη καθημερινή τηλεοπτική κινητοποίησή των υπουργών της πριν από την συζήτηση που αρχίζει την προσεχή εβδομάδα 6 Φεβρουαρίου στη Βουλή.
Μια δεκάδα βουλευτών του συντηρητικού δεξιού κόμματος LR δήλωναν ότι ήταν έτοιμοι να ψηφίσουν κατά του κυβερνητικού σχεδίου. Άλλοι, ανήκοντες στο μακρονικό κόμμα, δήλωναν διστακτικοί. Η σκληρή ανταλλαγή απόψεων, υπέρ ή κατά του σχεδίου, θα διαρκέσει συνολικώς 73 ώρες, θα διεξαχθεί δε κάτω από την πίεση των διαδηλώσεων οι οποίες επαναλαμβάνονται αύριο Τρίτη, 31 του μηνός που ξεψυχάει.
Σε μια πρόσφατη δειγματοληψία 72% των Γάλλων αντιτίθενται στο σχέδιο Μακρόν και 27 % το επιδοκιμάζουν. Εν τω μεταξύ, με πρόταση των κομμουνιστών, κατετέθη από όλη την Αριστερά αίτηση διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος που θα συζητηθεί στην Βουλή στις 6 Φεβρουαρίου.
Σημειωτέον ότι ο κεντρώος πολιτικός Μπαïρού νυν κοινοβουλευτικός σύμμαχος του Μακρόν, τέως υποψήφιος σε μια προ ετών προεδρική εκλογή ως επίσης το κόμμα της Λε Πέν τάσσονται υπέρ της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος.
«Αμάν πια με τις συντάξεις μας έπρηξες το συκώτι, βάλε τελεία και παύλα σ΄αυτήν την κατά συρροήν ειδησεογραφία, που ποσώς ενδιαφέρει τους Έλληνες», θα μπορούσατε να με πείτε.Πολύ φοβούμαι ότι ο κίνδυνος της βαργεστημάρας ελλοχεύει τον αναγνώστη (στρια) εάν έχουν το κουράγιο να ρίξουν μια βιαστική ματιά στο σημερινό σημείωμα.
Αναγνωρίζω ότι τα σχόλια επί του ιδίου και του ιδίου θέματος καταντούν κουραστικά για τρίτη συνεχή Δευτέρα. Μπορούμε όμως να περάσουμε αβρόχοις ποσί ένα πρόβλημα που ταλανίζει εδώ και ένα μήνα την γαλλική κοινωνία; δηλ. το μακρονικό σχέδιο αυξήσεως της ηλικίας συνταξιοδοτήσεως στα 64 έτη από τα 62 που είναι σήμερα.
Η αδήριτη επικαιρότητα υποχρεώνει τον γράφοντα να επανέλθει διότι μετά τις επιτυχέστατες διαδηλώσεις της 19ης τρέχοντος, την πολύ ολιγότερο επιτυχή της νεολαίας της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν το Σάββατο 21 Ιανουαρίου ο οποίος απευθυνόμενος στον Μακρόν δήλωσε απεριφράστως: «Ανάθεμά σας, που θέλετε να μετατρέψετε ολόκληρη την ύπαρξή μας σε εμπόρευμα».
Στην τελευταία αυτή διαδήλωση, ένα νέος λόγω των σφοδρών κτυπημάτων που του κατάφεραν οι αστυνομικοί έχασε τον ένα από τους γεννητικούς αδένες του (όρχι). Καλώς εχόντων των πραγμάτων, οι παρατηρητές των κοινωνικών εξελίξεων δηλώνουν ότι οι μεροδούλιδες-μεροφάιδες δείχνουν σημεία συμμετοχής, όχι ο λιγότερο μαζικής από εκείνη της 19ης του μηνός, και οπωσδήποτε μιας ακόμα ελπιδοφόρας και ενθουσιώδους κινητοποιήσεως, κατερχόμενοι μαζί με τα συνδικάτα τους «ανά τας οδούς και τας πλατείας».
Η ελπίδα που γεννήθηκε στους συνδικαλιστές και τους διαμαρτυρόμενους τους ωθεί αποφασιστικώς στην απόσπαση αποτελεσμάτων.Υποστηρίζουν ότι για να είναι οι συντάξεις βιώσιμες μετά το 2030, όπως ισχυρίζεται η τωρινή κυβέρνηση, θα μπορούσε από τώρα να φορολογήσει τους υπερπλούσιους, να προχωρήσει στην μείωση των παροχών στους εύπορους συνταξιούχους και να υποχρεώσει την εργοδοσία σε αύξηση των εισφορών της στην κοινωνική ασφάλιση, πρόταση που υπέβαλε στον Μακρόν και ο προαναφερθείς πολιτικός Μπαïρού
. Οι πιο συντηρητικοί στις αναλύσεις τους, προβλέπουν ότι και εάν ακόμη κατορθώσουν τα συνδικάτα να εγκαταστήσουν μακροχρονίως τις διαδηλώσεις στους δρόμους, δεν είναι 100% σίγουρο ότι η μάχη θα κερδηθεί.Υπενθυμίζουν ότι η μεταρρύθμιση του δεξιού Σαρκοζί,το 2010, η οποία διήρκησε σχεδόν δυο μήνες και κινητοποίησε τρείς φορές ένα εκατομμύριο ατόμων στους δρόμους δεν έφερε το ποθούμενο αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους (από τα 60 έτη περάσαμε στα 62).
Ο νεοεκλεγείς γενικός γραμματέας κεντροαριστερού συνδικάτου CFDT δήλωσε ότι θα ήταν ευκταίο να κλιμακωθούν οι ημερομηνίες των διαδηλώσεων ώστε εκείνοι που δεν είχαν την συνήθεια να κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν, να μπορέσουν να πάρουν μέρος.
Είναι αλήθεια ότι η επιδειχθείσα ενότητα δράσεως των συνδικάτων –είχαμε να δούμε ένα τέτοιο φαινόμενο εδώ και μια δεκαπενταετία—και η απρόσμενη μαζική συμμετοχή 1,5 με 2 εκατομμύρια ατόμων στην προηγούμενη διαδήλωση, ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό την λήψη της αποφάσεως πορειών για αύριο και πιθανώς στο μέλλον.
Ενθαρρυντικό επίσης ήταν και το φαινόμενο συμμετοχής των μη συνδικαλισμένων δυναμικών κίτρινων γιλέκων, η ελπιδοφόρος παρουσία των νέων και η αποτελεσματική απομόνωση των ταραχοποιών στοιχείων των αποκαλούμενων black blocks (μαύρες γκρούπες-ομάδες) ή και,όπως αυτοονομάζονται, αναρχοαυτόνομοι.
Τι το καινούργιο έφερε στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι η τελευταία συνδικαλιστική καρποφόρα επέμβαση στον τομέα της κινητοποιήσεως των πολιτών; Η πολυαναμενόμενη συνδικαλιστική ενότητα συνήργησε στην ενδυνάμωση του ρόλου της στην διαμόρφωση και κινητοποίηση της κοινής γνώμης, ρόλο τον οποίο διεκδικούσαν μέχρι τούδε τα πολιτικά κόμματα τα οποία δεν τόλμησαν, σοφώς πράττοντα, να διεκδικήσουν όπως στο παρελθόν την πρωπορεία στις διαμαρτυρίες των εργαζομένων.
Δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλιστές, κεντρώοι, και κρατούντες αποστάσεις από τις πολιτικές έριδες, οι Γάλλοι δεν θέλουν να σκοτώνονται στην δουλειά με την επιβαλλόμενη σώνει και καλά παράταση της εργασίας για μια πλήρη σύνταξη.
