Με κριτική προς πάσα κατεύθυνση, και προς τον Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας κ. Τάκης Εμμανουηλίδης σχολιάζει τις εξελίξεις στο κόμμα.
Προσπαθεί να είναι αισιόδοξος, συμφωνεί με το πλαίσιο των επόμενων διαδικασιών αλλά κυρίως αναφέρεται σε λάθη που έγιναν στη διάρκεια της 4ετιας και όχι προεκλογικά.
Η συνέντευξη
Ερ: Θέλουμε τη γνώμη σας για την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Απ: Ήταν μια αναμενόμενη απόφαση που πάρθηκε από τον καθόλα υπεύθυνο Αλέξη Τσίπρα. Θα έλεγα ότι όλοι τώρα κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα. Όλοι μας αναλογικά φροντίσαμε να χυθεί το γάλα. Έχουμε τις ευθύνες αναλογικά όλοι. Από τον πρόεδρο, ο οποίος πήρε βέβαια ένα κόμμα από το 3% και δεκαπλασίασε τις δυνάμεις του. Έναν πρόεδρο που δεν είχε τη διάθεση, έκανε την επιλογή να αφήσει το κόμμα σε μια διελκυστίνδα προσωπικών δράσεων, προσωπικών διεκδικήσεων. Πράγμα που έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Όταν χαθεί η ομοψυχία, υπάρχει πρόβλημα. Θα μπορούσε να ήταν πιο αποφασιστικός. Όπως αποφασιστικός ήταν ιδιαίτερα στα κρίσιμα θέματα που απασχόλησαν τον τόπο σε όλα τα χρόνια από το 2012 μέχρι το 2023. Εκτιμώ ότι όταν χαθεί η ομοψυχία, χάνεται και η ψυχή του κόμματος και τα φαινόμενα είναι αυτά που επακολούθησαν.
Ερ: Πότε χάθηκε η ομοψυχία; Στη διάρκεια της τετραετίας ή προεκλογικά;
Απ: Στη διάρκεια της τετραετίας στην αντιπολίτευση. Αυτή είναι η αίσθηση όλων. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ωστόσο η Αριστερά έχει κληθεί να αντιμετωπίσει δυσκολότερες καταστάσεις. Καταστάσεις που είχαν σχέση με την επιβίωση της χώρας. Θα βρεθεί τρόπος να προχωρήσουμε αρκεί να μιλάμε ελάχιστα και να σκεφτόμαστε περισσότερο. Γιατί η Αριστερά είναι χρήσιμη για τον τόπο. Είδαμε μεσούσης της περασμένης εβδομάδας μια δήλωση του πρωθυπουργού που δείχνει το ανάστημα του ανδρός και εξ αυτού του αναστήματος και το μέλλον της κοινωνίας. Είθισται ο νικητής – και δεν είναι θέμα αστικής ευγένειας, είναι θέμα ιστορικής υπαγόρευσης- να αντιμετωπίζει τον ηττημένο με μια διάθεση τουλάχιστον σεβασμού. Να σας θυμίσω τον Μανιάκη, να σας θυμίσω τον Παπαφλέσσα, να σας θυμίσω τον Ιμπραήμ κτλ. Με τη στάση του, με τη δήλωση που έκανε απέδειξε για μια ακόμη φορά ο Πρωθυπουργός ότι είναι ελλειμματικός. Αυτό που έλεγα από παλιά: «Δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν». Βέβαια αν επαναπαύεται στις δάφνες του 40%, εκείνο που έχω να πω, είναι ότι αυτές είναι παροδικές. Και στην πολιτική, όπως και στη ζωή, στην ιστορία τελικά, δεν αρκούν αυτές. Εκείνο που μετράει είναι το αποτύπωμα που αφήνει ο ηγέτης, στην ιστορική του διαδρομή. Το να μιλάει για τοξικότητα και για αναξιοπιστία, σε αυτά τα δύο κατέφυγε για να μειώσει το μέγεθος του Αλέξη Τσίπρα, είναι τουλάχιστον στοιχεία που προκαλούν τη θυμηδία. Γιατί από τοξικότητα έχουμε χορτάσει από την πλευρά της «ομάδας αλήθειας» που χρόνια τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσπαθεί να μειώσει μια προσωπικότητα που στο κάτω- κάτω ήρθε και πήρε το βάρος της ιστορικής ευθύνης και της κοινωνικής για τη χώρα, στην χρεοκοπημένη περίοδο και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Το γιατί φτάσαμε σήμερα να μετράμε αυτό το ποσοστό του 17%, νομίζω ότι είναι ευθύνη όλων μας. Δε θέλησε ο απερχόμενος πρόεδρος να δημιουργήσει ρήγματα σε αυτή την ποθούμενη θα έλεγα ομοψυχία. Ωστόσο υπήρχαν τα δείγματα γραφής ότι τα πράγματα προχωρούσαν διαφορετικά. Άλλος για Χίο τραβούσε και άλλος για Μυτιλήνη. Θα έπρεπε ως καπετάνιος αυτός να χαράξει την πορεία, προκειμένου να γίνει και σκληρός με κάποιες πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, ροπές που έδειχναν ότι το καράβι δεν πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση.
