Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Πέρασαν κιόλας 45 χρόνια από τις 20 Ιουλίου του 1983, όταν ο Τάκης Χατζηγρηγορίου άφηνε την τελευταία του πνοή στην πόλη που αγάπησε, αφού εδώ είχε γεννηθεί στις 11-11-’12. Ο πατέρας του Αθανάσιος καταγόταν από τη Νιγρίτα, εγκαταστάθηκε όμως οικογενειακώς στην Καβάλα. Ήταν διευθυντικό στέλεχος του τεχνικού τμήματος της καπνεμπορικής εταιρίας Κομέσριαλ. Η μητέρα του Μαρία, από τις Σέρρες, έμεινε χήρα στα 27 της με δύο κορίτσια και τρία αγόρια, αφού ο άντρας της κατά τη διάρκεια της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής σύρθηκε όμηρος στη Βουλγαρία, όπου κι εκτελέστηκε (1916).
Το 1918, με την απελευθέρωση, η Κομέρσιαλ δίνει μιαν αποζημίωση και μια πενταετή σύνταξη στην οικογένεια Χατζηγρηγορίου. Ο Τάκης ως μεγαλύτερος γιος είναι ο προστάτης της οικογένειας. Από μικρό παιδί δουλεύει στα καπνά κάθε καλοκαίρι. Στα οχτώ του χρόνια είχε γίνει ένας πρόθυμος, συνεπής και ακούραστος καπνεργάτης. Μολαταύτα τελειώνει το δημοτικό σχολείο. Τις τρεις τελευταίες τάξεις παρακολουθεί στο νυχτερινό, για να μπορεί να εργάζεται.
Το πρώτο Στάδιο της πόλης αποτελούσε η αυλή του Δημοτικού Σχολείου του Αϊ – Γιάννη. Η περίμετρος είχε συνολικό μήκος 200 μέτρων. Εκεί το 1927 ο δεκαπεντάχρονος τότε Τάκης Χατζηγρηγορίου συμμετέχει σε μια ποδηλατοδρομία 5 χιλιομέτρων και τερματίζει πρώτος με διαφορά χιλίων μέτρων από τον δεύτερο! Το έμπειρο μάτι του προπονητή των Φιλίππων Γιώργου Παπαχριστοδούλου διακρίνει στον ψηλό νεαρό Τάκη έναν μελλοντικό πρωταθλητή. Βρίσκει τη μητέρα του και της δηλώνει την πρόθεσή του ν’ αναλάβει τη γύμναση του γιου της. Εκείνη δίνει τη συγκατάθεσή της.
Η συμβολή του προπονητή στην ανάδειξη του ταλέντου είναι πολύ σημαντική. Ο Παπαχριστοδούλου είχε την ικανότητα ν’ αναδεικνύει πρωταθλητές, δίνοντας σημασία και στον ψυχολογικό παράγοντα. Ο αθλητής θα έπρεπε πρώτα ν’ αγαπήσει τον αθλητισμό, γιατί αυτό σημαίνει κατά βάθος ερασιτέχνης. Και έπρεπε να γυμνάζεται με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην επιβαρύνεται υπέρμετρα μετά τον κάματο της χειρωνακτικής κατά κανόνα επαγγελματικής ενασχόλησης, που ήταν βέβαια καθημερινή σε εξαήμερη βάση.
Το 1931 ο Δήμος Καβάλας με τον Κλεάνθη Τερμεντζή παραχώρησε στους Φιλίππους το καινούργιο στάδιο του Κιουτσούκ Ορμάν. Ο δεκαεννιάχρονος εμποδιστής με το αγέρωχο παράστημα και την καταπληκτική σωματική διάπλαση θα δεθεί από τότε με το Δημοτικό Στάδιο, θα το αγαπήσει, θα του προσδώσει λίγη από τη δόξα του και – όταν αποσυρθεί από τους στίβους – θα το φροντίσει και πιστά θα το υπηρετήσει για πολλά χρόνια.
Την ίδια χρονιά κιόλας προκηρύχθηκαν οι Πανθρακικοί Αγώνες, στη διάρκεια των οποίων ο Τάκης Χατζηγρηγορίου κατέρριψε στα 200 με εμπόδια το ρεκόρ του Χρήστου Μάντικα και στα 400 με εμπόδια σημείωσε Βαλκανικό εφηβικό ρεκόρ που κράτησε 33 χρόνια! Την επόμενη χρονιά, 1932, ο Τάκης αναδείχθηκε πρώτος βαλκανιονίκης στα 400 μέτρα με εμπόδια, όπως και στα 4Χ400. Κλήθηκε στην Εθνική Ομάδα και ταξίδεψε στην Αίγυπτο μεταφέροντας ως δώρο στο βασιλιά Φουάτ μια λάρνακα με χώμα από τον τάφο του παππού του. Ο Φουάτ της Αιγύπτου είχε ανακηρυχθεί ήδη επίτιμος δημότης Καβάλας από το δήμαρχο Κλεάνθη Τερμεντζή. Στους αγώνες εκεί έχασε με διαφορά στήθους από τον πρωταθλητή της Α.Ε.Κ. Χρήστο Μάντικα.
Ο Χατζηγρηγορίου ήταν ο μόνος που κέρδισε δύο φορές στα 400 απλά τον πρωταθλητή στους δρόμους ημιαντοχής Λέον Πασσύ, επανειλημμένα βαλκανιονίκη, επίσης αθλητή των Φιλίππων, που αποχώρησε από τους στίβους και την πόλη της Καβάλας για να νυμφευθεί μιαν ομοεθνή του. Το 1933, σε τριεθνείς αγώνες με Ελβετία και Αίγυπτο, και πάλι πρώτος ο Τάκης στα 400 με εμπόδια, αφήνοντας τους υπόλοιπους 30 μέτρα πίσω.
Το 1934 στα 400 απλά κερδίζει τον πρωταθλητή Κορρέ και στον Σκιαδά. Την ίδια χρονιά στους Παμβορειοελλαδικούς της Θεσσαλονίκης ο Τάκης έχει αρπάξει ένα δυνατό κρυολόγημα και δεν μπορεί ν’ αγωνιστεί. Ο γενικός γραμματέας των Φιλίππων Κουτσουράδης του φέρνει τηλεγράφημα του Ότο Σίμιτσεκ, προπονητή της Εθνικής Ομάδας, που τον προσκαλεί ν’ αγωνιστεί. Θέλει να τον δει! Οι συναθλητές του των Φιλίππων παίρνουν θάρρος όταν τον βλέπουν. Κερδίζει στα προκριματικά των 200 με εμπόδια, όπως κερδίζουν στους άλλους προκριματικούς οι Καβαλιώτες Κρίτων Κονσουλίδης και Τάκης Σιμόπουλος. Στους τελικούς κερδίζουν τις 3 πρώτες νίκες, όπως και στα 100 και στα 400 με εμπόδια. Ο Τάκης κερδίζει και τα 200 και τα 400 απλά.
Το 1937 κι ενώ ο ίδιος είναι φαντάρος στα νέα όπλα στην Ξάνθη, ο Παπαχριστοδούλου τον ειδοποιεί ότι στις Σέρρες έχουν διοργανώσει αγώνες και, επειδή γνωρίζουν ότι αυτός έχει σταματήσει, έβαλαν τα καλύτερα κύπελλα στα εμπόδια! Ο προπονητής του έτσι τον «προγκάρει» και το δόλωμα λειτουργεί: ο Τάκης πεισμώνει και τρέχει. Αποτυγχάνει στα 200 με εμπόδια, αλλά κερδίζει στα 400 απλά, στα 400 με εμπόδια και στα 4Χ400. Συχνά από την Αθήνα τον αδικούν: τον καλούν σε αγώνες, αλλά με έξοδα και ημεραργίες του συλλόγου. Λεφτά όμως στο σύλλογο δεν υπάρχουν… Το 1938 ο Διευθυντής της Αυστροελληνικής του το κόβει: «Ή αθλητισμός ή καπνά!».
Το 1940 στο Αλβανικό μέτωπο. Το ’43 όμηρος στη Βουλγαρία: ευτυχώς δεν είχε την τύχη του πατέρα του. Το ’46 επιστάτης στο Δημοτικό Στάδιο. Το ’47 γυμναστής – προπονητής στον Ηρακλή Καβάλας, αργότερα και στους Φιλίππους. Έβγαλε πρωταθλητές και βαλκανιονίκες: Χρήστος Σπάνδος, Γιάννης Καμπαδέλης, Τάκης Κωνσταντινίδης. Ο Καβαλιώτης Δημήτρης Τσεκένης με δικά του έξοδα τον στέλνει στη Γερμανία, όπου σπουδάζει φυσικοθεραπευτής. Αργότερα προσλήφθηκε στο ΣΕΓΑΣ. Όσοι θεραπεύθηκαν από τον Τάκη, έχουν να λένε για τις ικανότητες και για το χαρακτήρα του. Τα τελευταία χρόνια του ήθελε να τα περάσει στην Καβάλα. Πέθανε από εγκεφαλικό. Η μεγάλη κόρη του Ελευθερία – σύζυγος του παλιού πρωταθλητή εφήβων Νίκου Πανταζή – έγραψε ένα βιβλίο για τον πατέρα της: «Τάκης Χατζηγρηγορίου – Μετ’ εμποδίων…», απ’ το οποίο αντλήθηκε υλικό για τούτο το σημείωμα.
