του Cesare Battisti
“Αύριο το πρωί θα κοιμηθείτε μια ώρα λιγότερο». Έρχεται το καλοκαίρι και η καλοκαιρινή ώρα. Σαν να είχαμε αγελάδες μέσα σε ένα κελί να αρμέγουμε και δεν δίναμε δεκάρα για το μουγκρητό τους. Εδώ, που κάθε ώρα του χρόνου είναι ολοένα και περισσότερη, μου φαίνεται ότι το γεγονός αξίζει μια σκέψη.
Να έμεινε μόνο η Ιταλία όπου εξακολουθεί να ισχύει η θερινή ώρα; Ή μήπως είναι όλη η Ευρώπη; Δεν ξέρω πλέον. Είχα ήδη σταματήσει με τις τηλεειδήσεις λόγω υπερβολικής δόσης Covid. Τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την φαιδρή φιλοδυτική προπαγάνδα, έχω σταματήσει να διαβάζω και την εφημερίδα. Δεν αντέχουμε άλλο.
Ενώ στις χώρες που θεωρούνται «αυταρχικές» υπάρχουν εκείνοι που αφήνουν τους εαυτούς τους να φυλακιστούν ή και να εξαλειφθούν στον αγώνα κατά της λογοκρισίας, εμείς τους επικαλούμαστε ολοταχώς. Την εφαρμόζουμε μόνοι μας ενώ κυνηγάμε όσους τολμούν να αποστασιοποιηθούν από τον πόλεμο. αλίμονο σε αυτούς που επικαλούνται την ειρήνη! Το να τολμήσεις μια λέξη εκτός γραμμής σημαίνει να σφαγιαστείς από τα ΜΜΕ ή από όσους έχουν δηλητηριάσει από αυτά. Με θλίβει αφάνταστα αυτό.
Αν μερικές φορές αμφισβήτησα τη δύναμη της Πολιτικής, την κοινωνική μου δέσμευση, σήμερα ξέρω ότι αυτές οι αμφιβολίες οφείλονταν σε ένα είδος προληπτικής άμυνας, για να θεωρήσω τον εαυτό μου έξω από τη φρίκη που θα ερχόταν. Έχασα την ελπίδα.
Μπορούμε επίσης να συνεχίσουμε να αυταπατούμε τους εαυτούς μας ή να κάνουμε τον κυνισμό μια κακή κωμωδία, αλλά το να βλέπουμε την ανθρωπότητα να βυθίζεται στην άβυσσο της ασυνειδησίας, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να πιστέψει ότι θα γλυτώσει. Νιώθουμε χαμένοι, στερημένοι ακόμη και της ακραίας ηρωικής ικανοποίησης του Σαμψών που πέφτει μαζί με όλους τους Φιλισταίους.
Πώς να συνεχίσεις και να σκέφτεσαι, να πιστεύεις ότι μπορείς ακόμα να αγαπάς, να κρατάς την καρδιά σου ζεστή και τα μάτια σου ανοιχτά, ενώ «δεξιοί» και «αριστεροί», ντόπιοι ή εξωτικοί, γλεντούν με την επιχειρηματική δραστηριότητα στο πετσί ενός λαού που έχει συλληφθεί όμηρος από την τρέλα παγκόσμιων αφεντικών. Δεν ονειρεύομαι πλέον.
Δεν είναι τα λούτρινα αρκουδάκια που οι δημοσιογράφοι στο μέτωπο βάζουν στα χέρια των παιδιών πριν γυρίσουν τη σκηνή να υπονομεύουν τον ύπνο μου. Αλλά οι πνιχτές κραυγές, η μυρωδιά αίματος και περιττωμάτων, η κατάρρευση εκτός οθόνης, η αγωνία που αποκλείεται από το πορνογραφικό σόου των επανενωμένων τηλεοράσεων, που κόβουν την ανάσα. Μπορούμε να τα φανταστούμε όλα αυτά ενώ ο ύπνος, παρά την καλοκαιρινή ώρα, μας τιμωρεί από εκεί ψηλά, κρεμασμένος από το βρώμικο λευκό μιας οροφής φυλακής. Η φαντασία σκοτώνει, ο πόλεμος πουλάει.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος carmilla online
