Μεγάλη συνέντευξη παραχώρησε στην Αθλητική Πρωινή, ο Πρόεδρος της ομάδας Μπάσκετ με Αμαξίδιο «Ιρις» Τάσος Βυζικίδης με αφορμή τα 20 χρόνια από την ίδρυση της.
Αναφέρθηκε στο πως ξεκίνησε αυτή η ομάδα, σε στιγμές της πορείας που είχε αλλά και στο μήνυμα που στέλνει όλα αυτά τα χρόνια στα άτομα με αναπηρία και στην τοπική κοινωνία.
Αναλυτικά η συνέντευξη.
Ερώτηση: Πως γεννήθηκε η ιδέα για την ίδρυση του συλλόγου;
Απάντηση: Η ιδέα ξεκίνησε από την τότε ΔΕΠΑΝΕΚ που είχε τμήματα μαζικού αθλητισμού. Η γυμνάστρια Ανθή Κεχαγιά είχε κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία για τον αθλητισμό που αφορούσε άτομα με αναπηρία και έτσι ξεκινήσαμε την ομάδα.
Για την ιστορία να αναφέρουμε τα άτομα που «στήσανε» την ομάδα: Διαλεκτόπουλος Δήμος, Χατζίδης Δημήτριος, Παπαδόπουλος Χριστόδουλος, Δομβρίδης Θεόδωρος, Μαυρίδης Ηλίας και εγώ. Η ομάδα συμμετέχει ανελλιπώς από τότε σε όλα τα πρωταθλήματα και κύπελλα. 20 χρόνια δεν λείψαμε ποτέ, ήμασταν πάντα παρόντες. Σε αυτή τη διαδρομή προστέθηκαν πάρα πολλά άτομα. Επίσης αθλητές από τη Δράμα. Ημασταν η πρώτη ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Σαν έδρα χρησιμοποιούμε από το τότε το «Αλεξάνδρα Δήμογλου».
Ερώτηση: Ποια ήταν η μεγαλύτερη διάκριση έως τώρα;
Απάντηση: Η μεγαλύτερη διάκριση μας ήταν η συμμετοχή στο φάιναλ φορ του πρωταθλήματος πριν από 5 χρόνια. Δεν πήραμε κάποιο τίτλο στο πρωτάθλημα. Υπήρχαν πάντα οι ομάδες που είχαν την οικονομική ευχέρεια να κάνουνε μεταγραφές αλλά και να έχουν καλύτερο εξοπλισμό. Εμείς ήμασταν περισσότερο ρομαντικοί. Θέλαμε να δείξουμε στα άτομα με αναπηρία ότι μπορούμε να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό, μπορούνε να κοινωνικοποιηθούν πιο εύκολα.
Ποτέ δεν επιδιώξαμε να μαζέψουμε χρήματα για να κάνουμε μια μεταγραφή.
Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας. Στην Ευρώπη το Ελληνικό μπάσκετ με αμαξίδιο είναι στις τελευταίες θέσεις. Δεν είμαστε όπως οι Τούρκοι που είναι πρωταθλητές Ευρώπης αλλά και συμμετείχανε σε Ολυμπιάδες.
Ερώτηση: Σε αυτή την 20ετία σας πέρασε από το μυαλό βάση δυσκολιών να σταματήσετε να λειτουργείτε αυτή την ομάδα;
Απάντηση: Ναι βέβαια. Το σημαδιακό έτος ήταν το 2003 όταν τρία άτομα πήραν μεταγραφή από την ομάδα μας, οι δυο στον Μέγα Αλέξανδρο και ο άλλος στην Πτολεμαϊδα. Επίσης είχαμε και δυο τραυματίες. Ημασταν στο τσακ για να διαλύσουμε την ομάδα. Είναι πολύ εύκολο όμως να διαλύσεις μια ομάδα και μετά να την ξανά δημιουργήσεις. Παίξαμε αλλά δεν κάναμε ούτε μια νίκη εκείνη τη χρονιά. Μάλιστα είχαμε την πιο βαριά ήττα στο πρωτάθλημα στην ιστορία μας με 80-1. Παρόλα αυτά συνεχίσαμε και βρήκαμε κάποια άτομα από τη γειτονική Δράμα που μας βοηθήσανε στη μη διάλυση της ομάδας.
Αισίως φτάσαμε στο 2018.
Ερώτηση: Η Καβάλα αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια η νιώσατε μόνοι σας, κάποιες φορές;
Απάντηση: Μπορώ να πω ότι νιώσαμε μόνοι μας πάρα πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε ένα κομμάτι αθλητισμού που δεν «πουλάει».
Εμείς από την πλευρά μας δεν είχαμε κάποια επιτυχία για να αναδειχθεί περισσότερο η ομάδα. Η επιτυχία είναι αυτή που ανεβάζει μια ομάδα. Κακά τα ψέματα δεν είχαμε τη βοήθεια που θα θέλαμε. Δε μπορούμε να πείσουμε εύκολα παιδιά που είναι σε αμαξίδιο, να ασχοληθούνε με τον αθλητισμό.
Συναντάμε άρνηση. Αυτό είναι το βασικότερο. Η ομάδα είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης. Δεν έχουμε στην περιοχή ούτε εργοστάσια, ούτε επιχειρήσεις που θα μπορούσανε να ενταχθούνε και να ασχοληθούνε τα άτομα με αναπηρία.
Αυτό που έχουμε στην Ελλάδα και όχι μόνο στην Καβάλα, είναι ο αθλητισμός.
Είναι το κύριο μέσο για την κοινωνικοποίηση μας.
Δεν είμαστε στη Γερμανία η στην Ιταλία που υπάρχει η βιομηχανία.
Ερώτηση: Σταθήκανε κοντά σας και κάποιοι άνθρωποι δίπλα σας σε αυτή την 20ετία, είτε λίγο η είτε πολύ;
Απάντηση: Σίγουρα πολύ κοντά μας ήταν στα πρώτα δύσκολα χρόνια ο κ. Τάσος Φουρτούνας. Επίσης ο τέως Νομάρχης κ. Θεόδωρος Καλλιοντζής ο οποίος μας είχε αγοράσει 5 αμαξίδια. Αυτοί οι δυο βοηθήσανε περισσότερο την ομάδα να σταθεί. Τα αγωνιστικά αμαξίδια είναι πανάκριβα.
Ερώτηση: Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργείται σαν μια καλή παρέα;
Απάντηση: Βέβαια το διασκεδάζουμε. Νιώθουμε μια οικογένεια πότε με τα πάνω μας, πότε με τα κάτω μας. Ετσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Από εκεί και πέρα να υπάρχουν τα ταλέντα και μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω στον αγωνιστικό τομέα, πολύ ευχαρίστως να έρθει. Σκοπός μας όμως είναι δημιουργήσουμε ένα κλίμα το κατάλληλο για τα άτομα με αναπηρία. Τα άτομα εδώ στην Καβάλα ας μην ασχοληθούνε με το μπάσκετ η με τον αθλητισμό, ας έρθουν δίπλα μας. Να ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε έχει ένα αντίκτυπο, ότι υπάρχουν άτομα που δεν μένουνε στα σπίτια και έρχονται να μας βοηθήσουνε.
Πρέπει να μας τιμήσουνε πρώτα οι ομοιοπαθείς. Να μας τιμήσουνε με την παρουσία τους. Να σταθούν δίπλα μας τα άτομα με αναπηρία, να μην νιώθουμε μόνοι μας.
Να γίνουμε μια μεγάλη παρέα. Να ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μια διοργάνωση παραπάνω.
Μας ενδιαφέρει πάνω απ` όλα να έρχονται στο γήπεδο να μας βλέπουν άτομα με αναπηρία.
Ερώτηση: Ο Τάσος Βυζικίδης κουράστηκε σε αυτή την 20ετία η νιώθει χαρούμενος πάντα για την προσπάθεια που κάνει;
Απάντηση: Είναι η μεγάλη μου αγάπη αυτή η ομάδα και το μπάσκετ με αμαξίδιο. Πολλές φορές έχω πει ότι κουράστηκα αλλά είναι με αυτό που με κρατάει σε εγρήγορση, που με εξιτάρει.
Από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό στο ποδόσφαιρο και ήταν κάτι που το είχα μέσα. Είμαι ερωτευμένος με το μπάσκετ με αμαξίδιο.
Ερώτηση: Προχωράει η ομάδα, δε σταματάει με τίποτα;
Απάντηση: Βεβαίως. Αυτή τη στιγμή χτίζουμε την ομάδα για τα επόμενα χρόνια.
Δυστυχώς θα υπάρχουν άτομα με προβλήματα και τα επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτά τα άτομα θα πρέπει να έχουνε ένα αποκούμπι. Να μην αισθάνονται παραπεταμένοι και μόνοι μέσα στην κοινωνία.
